Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Lepo očuvano
Omot kao na slikama



Za vreme Drugog svetskog rata bio je član redakcije lista „Naprijed”, a posle oslobođenja bio je urednik listova „Politika”, glavni urednik „Međunarodne politike” i dopisnik „Borbe” iz Egipta i nekih drugih afričkih zemalja. U Institutu za izučavanje radničkog pokreta bio je samostalni istraživač (1963—1967). Kao novinar i publicista objavio je niz članaka i rasprava iz oblasti međunarodnih odnosa i međunarodne politike. Od 1967. godine je u diplomatskoj službi.
Nosilac je većeg broja odlikovanja, kako jugoslovenskih, tako i stranih.
Njegova žena bila je Veda Zagorac. Zahvaljujući njihovoj kolekciji umetničkih predmeta osnovan je Muzej afričke umetnosti (Beograd).
Detinjstvo i mladost
uredi

Zdravko Pečar rođen je 2. februara 1922. godine u Čakovcu, Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca. Njegov otac Franjo bio je vlasnik trgovačke radnje. Majka mu se zvala Marija. Na osnovu fotografija iz njegove zaostavštine očito je da je imao bezbrižne dečačke i mladićke dane, koje je provodio na izletima, u pozorišnoj trupi i na moru.[1]
U Zagrebu je 1940. godine završio „Prvu klasičnu gimnaziju viteškog kralja Aleksandra I Ujedinitelja”, u koju je došao iz Varaždinske gimnazije, gde mu nije prijala „strogost franjevaca.”[1] Zaposlio se kao „umni nadničar” kod Rudarskog glavarstva u Zagrebu pred kraj 1940. godine, odakle su ga već 22. aprila 1941, odmah po preuzimanju vlasti, ustaše otpustile. Verovatno kao „sumnjivi element” (Pečar je pristupio SKOJ-u tokom školovanja), odveden je u logor NDH gde je bio zatočen od avgusta do septembra 1941. godine.[1]
Drugi svetski rat
uredi

Zdravko Pečar je tvrdio da je u NOB, i to u Prvu zagrebačku udarnu grupu, stupio 15. novembra 1941. godine. Iste godine, 6. decembra, upisao je Pravni fakultet u Zagrebu. Krajem 1941. i početkom 1942. godine Pečar je bio najpre u partizanskim odredima, a zatim na oslobođenoj teritoriji. O sličnosti ideja koje je delio sa svojom suprugom Vedom govori to da je u rat poneo samo „Balade Petrice Kerempuha” Miroslava Krleže. Od samog početka NOB-a Pečar uglavnom radi u propagandi i piše za partizanske listove, najpre za „Naprijed”.
Rat provodi u izveštavanju sa različitih krajeva, naročito iz Slavonije. Učestvovao je u nekim većim borbama, poput bitke za Ludberg, koju su partizani izgubili, a Pečar je bio među malobrojnim preživelima. Ranjen je u napadu nemačkog aviona kod Voćina u Slavoniji 1943. godine. Rat završava u činu kapetana, te izveštava sa granica nove Jugoslavije.[1]
Nakon Drugog svetskog rata
uredi


Zdravko Pečar sa mirovnim snagama Ujedinjenih nacija tokom Suecke krize

Zdravko Pečar predaje svoje akredativno pismo kao ambasador Jugoslavije u Gani (1974)
Posle rata postaje urednik „Politike” (1945-1946). Upisao je istoriju kao vanredni student na Filozofskom fakultetu u Beogradu (1946) gde je i diplomirao 1951. godine. Bio je urednik lista „Rad” (1947-1950). Radio je i pri uredu za informacije hrvatske vlade u Zagrebu od 1950. do 1952. godine. Osnovao je prestižni list „Međunarodna politika”. Od 1952. do 1962. godine Pečar je bio dopisnik svih najuticajnijih listova i agencija Jugoslavije („Borbe”, „Tanjuga”, „Politike”) s Bliskog istoka i Afrike.
Doktorirao je istoriju 1964. godine i radio u Institutu za izučavanje međunarodnog radničkog pokreta. Prešao je u SSIP (Savezni sekretarijat za inostrane poslove) 1967, nakon čega je bio ambasador u više afričkih zemalja u sledećih deset godina. Godine 1967. Pečar je postavljen za ambasadora SFRJ u Maliju, sa akreditacijama u Obali Slonovače i Gornjoj Volti. Godine 1973. postavljen je za ambasadora SFRJ u Gani, sa akreditacijama u susednim zemljama.
Bio je prvi direktor Radio Jugoslavije, važne institucije u jugoslovenskoj nesvrstanoj politici i propagandi. Na dužnost je stupio 1. januara 1978, da bi s tog mesta otišao u penziju 31. decembra 1984. Bio je i strastveni lovac. Govorio je engleski i francuski jezik, takođe je razumeo italijanski i ruski jezik. Posle razvoda od Vede Zagorac ponovo se oženio i sa suprugom Jasminom Pečar dobio kćerku. Bio je nosilac više jugoslovenskih i afričkih odlikovanja. Zdravko Pečar umro je u Rovinju 1994. godine.
Zdravko Pečar i Afrika
uredi


Pečar intervjuiše Nasera

Pečar sa vojnicima Alžirske oslobodilačke vojske
Opisujući u svojoj kapitalnoj monografiji „Afrika” svoje doživljaje sa ovog kontinenta, Zdravko Pečar kaže: „Bubnjevi već uveliko zovu na uzbunu od Konakrija do Akre, sve do juga Afrike, a beli ljudi kao da ne žele da ih čuju.”[1] Takav jak antikolonijalni diskurs, prelaženje zacrtanih kolonijalnih granica, podrška oslobodilačkoj borbi afričkih naroda i njeno propagiranje, bili su konstantan i istaknut deo tekstova, delanja i mišljenja Vede Zagorac i Zdravka Pečara.[1]
Afrika je u vreme najintenzivnijeg delovanja bračnog para Zagorac-Pečar bila veoma uzbudljivo mesto. Prolazila je kroz „zapanjujuće brzu dekolonijalizaciju” i borba između dva bloka polako se premeštala na taj kontinent.[1] U Egiptu se Pečar smesta istakao; bio je prvi strani novinar koji je intervjuisao generala Nagiba, nominalnog vođu države, odmah posle državnog udara u Egiptu. Prati delovanje nove revolucionarne vlade, intervjuiše Nasera, prvi je foto-reporter koji na tlu Afrike fotografiše Tita prilikom njegove posete Egiptu 1955. godine.[1]
Proizvod zajedničkog rada Zdravka Pečara i Vede Zagorac bila je i prva monografija koja se bavi Egiptom u Jugoslaviji - „Republikanski Egipat” iz 1955. godine.Tri godine kasnije, proširenjem ovog teksta nastala je i kapitalna monografija „Egipat. Zemlja - narod - revolucija”.[1] Pretpostavlja se da se Vedin pisani doprinos ticao ekonomije, kulture i društva, a da je Zdravko pisao o politici, vojsci i istoriji. Godine 1957. Zdravko Pečar je objavio knjigu „Šta se dešava na Srednjem istoku”.
Pošto je francuska vojska od 1956/7. proterala veći deo alžirskih ustanika u susedni Tunis, Pečar je uskoro stigao tamo. Leta 1958. godine on je sa komandantom jednog bataljona Alžirske oslobodilačke vojske prešao francusku utvrdu i proveo dva meseca u bliskom praćenju alžirske borbe. Pečar je u Alžiru bio po partijskom zadatku i prenosio je poruke direktno jugoslovenskom državnom vrhu.
U alžirski rat bila je uključena i Veda Zagorac, takođe na polju propagande. S pozicije atašea za kulturu u jugoslovenskoj ambasadi u Tunisu, ona je doprinela organizovanju ogromne pomoći za alžirski narod.[1]
Svoje najveće putovanje po Africi Pečar je započeo 1959. godine. Tada se susreo sa najznačajnijim vođama afričkog oslobođenja kao što su: Patris Lumumba, Kvame Nkrumah, Holden Roberto, Leopold Sedar Sengor, Džulijus Njerere, Hejstings Kamuzu Banda i drugi.[1]
Godine 1964. Pečar je na Filozofskom fakultetu odbranio disertaciju „Istorija oslobodilačke borbe naroda Alžira”, a ovu je disertaciju kasnije pretvorio u monografiju „Alžir do nezavisnosti”. Knjige „Afrika” iz 1964. godine i „Afrička kretanja” iz 1965. godine predstavljale su dotad najkomletniji uvid u period afričke dekolonizacije, koji su istraživači zainteresovani za Afriku u Jugoslaviji koristili i decenijama kasnije.[1]
Zdravko Pečar i Muzej afričke umetnosti
uredi


Zdravko Pečar sa fotoaparatom u Abu Simbelu
Posle decenija provedenih u Africi, 1977. godine Zdravko Pečar i Veda Zagorac približili su se jugoslovenskom vrhu, koji je podržao njihov novi projekat - Muzej afričke umetnosti. Ipak, njih dvoje nisu prisustvovali samom otvaranju Muzeja, već su za tu priliku poslali iz Gane pismo koje je javno i svečano pročitano prisutnima.
Ideja o osnivanju muzeja, prema kazivanju Zdravka Pečara, dobila je prve obrise u razmišljanjima Vede Zagorac. „Ona je težila formiranju reprezentativne zbirke koja bi bila grupisana na jednom mestu i prikazana u celini.” Sam Zdravko Pečar je o sakupljanju predmeta rekao:
Uvek opredeljen za otvoren, jasan, pomalo beskompromisan i bez zadnjih misli, razgovor, sa afričkim prijateljima dobro sam se razumevao. Sada da kažem nešto i o širem poreklu stotina ovih predmeta koje smo Veda i ja dvadeset i više godina tako strpljivo i zdušno prikupljali, bilo zajednički, bilo pojedinačno. Svaki od njih je prošao kroz naše ruke i posle velikih diskusija sa vlasnikom ili malijskim preprodavcem - đulom konačno dospeo i do glavnog grada Jugoslavije - Beograda. A Beograd je za Titova života našao u Africi najpouzdanije i najbrojnije prijatelje i partnere u pokretu nesvrstanih i zato je sa zadovoljstvom pohranio ove lepe predmete, od kojih bi mnogi propali da su ostali na vlažnom tlu svog pšorekla. I još nešto želim da naglasim. Svi predmeti naše zbirke izišli su iz Afrike sa dozvolama i pismenim odobrenjima nezavisnih vlada u nezavisnim državama. Verovatno zato naš muzej i ima u Africi status `najpovlaštenijeg prijatelja`, sa svim atributima privilegija koje uz to idu.[2]
Zdravko Pečar je 1988. godine izabran za počasnog člana Udruženja jugoslovenskih afrikanista, a Muzeju afričke umetnosti je ostavio i svoju arhivu.
Bibliografija
uredi

Pečar, Zdravko, Republikanski Egipat, Kultura, 1955.
Pečar, Zdravko, Šta se dešava na Srednjem Istoku, Politika, 1957.
Pečar, Zdravko, Buđenje Arapa, Prosvjeta, 1958.
Pečar, Zdravko, Egipat, Kultura, 1958.
Pečar, Zdravko, Alžirija v plamenih, Državna založba Slovenije, 1959.
Pečar, Zdravko, Afrika, Naprijed, 1964.
Pečar, Zdravko, Afrička kretanja, Naprijed, 1965.
Pečar, Zdravko, Alžir, Sedma sila, 1965.
Pečar, Zdravko, Alžir do nezavisnosti, Prosveta, 1967.
Pečar, Zdravko, Algerie, Enterprise Nationale du livre, 1987.