ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 256
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Augustin Tin Ujević (5. jul 1891 — 12. novembar 1955) je bio jedan od najvećih hrvatskih i jugoslovenskih pesnika.


Augustin Josip Ujević je rođen u leto 1891. godine u Vrgorcu, u Dalmaciji. Prva tri razreda osnovne škole je pohađao u Imotskom, a četvrti završio u Makarskoj. Između 1902-1909. godine živi u Splitu u `nadbiskupskom sjemeništu` i stiče srednjoškolsko obrazovanje. Maturirao je 1909. godine u splitskoj klasičnoj gimnaziji sa odličnim uspehom, ali odbija da se `zaredi`. Studirao je zatim hrvatski jezik i književnost, klasičnu filologiju, estetiku i filozofiju na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Tokom studija ušao je u Matošev književni krug, ali se 1911. godine zbog neslaganja, od njega oprostio. Navodno je studirao i na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Kao pobornik jugoslovenske ideje boravio je u Beogradu 1912. godine, zbog čega je po povratku u Zagreb bio osuđen na deset godina `izgona`. Povod je bio Jukićev pokušaj atentata u Zagrebu, o kojem je imao pojma njegov poznanik Ujević. Zato je 1913. godine kao emigrant dospeo u Pariz, gde se pesnički formirao i stvara. Godine 1914. njegovih deset pesama je ušlo u zagrebačku `Hrvatsku mladu liriku`.[1] Bio je jedno vreme aktivan učesnik u Jugoslovenskom odboru u Francuskoj. Po povratku u sada novu državu, duže se nastanio u Beogradu, za koji će ostati vezan do 1929. godine; mada sa protivrečnim utiscima. Tu nailazi na krug velikih prijatelja i poštovalaca ali i na neprijateljstvo, poput književnika okupljenih oko časopisa `Zenit`. Od 1921. godine potpisuje se u svojim radovima sa pseudonimom Tin. U beogradskom književnom miljeu objavio je dve knjige zbirke pesama: `Lelek sebra` (1920) i `Kolajna` (1926). Vodi boemski način života, boravi po kafanama na Skadarliji i u `Moskvi`, druži se srpskim piscima sličnog umetničkog senzibiliteta (kao što je Toša Manojlović), budući isuviše nekonvencionalan provocira `čuvare pristojnosti i društvenog morala`. Tin je 1925. godine proteran iz Beograda i stražarno sproveden ličkim vozom u rodno mesto. Bilo je to nakon serije provala u beogradske dućane, za koje su njega bez osnova optužili.[2] Kako se nije ima gde smestiti u Vrgorcu, jer više nije tu imao kuću, poštovaoci iz Splita su tražili od vlasti da bude smešten kod njih.[3] Sedam godina proveo je u Sarajevu (1930-1937), gde sazreva kao pesnik. Zavičajni Split je njegovo novo-staro odredište. Pred Drugi svetski rat doselio se marta 1940. godine, iz Splita u Zagreb, na poziv (i o trošku) tamošnjih prijatelja, da se tu definitivno nastani.[4]

Stvaralaštvo
Ovaj, u međuratnom književnom periodu, istaknuti i osobeni pesnik, rođen je u Vrgorcu, nedaleko od Imotskog. Filozofiju je studirao u Zagrebu, Beogradu i Parizu. U književnosti se javio originalnim i nadahnutim stihovima pred Prvi svetski rat, ali najplodniji period njegovog književnog rada pada u razdoblje između dva svetska rata. Još 1911. godine njegove pesme su ušle u `Srpsko-hrvatski almanah`, koji je u Beogradu uredio Milan Ćurčin.[5] Originalan talenat, snažan i plodan stvaralac, on je svojim prisustvom u međuratnoj književnosti živo uticao na njen tok i razvoj. Nadovezujući se na Matoša, koji mu je u mnogo čemu bio uzor i učitelj, Ujević se brzo razvio u potpuno originalnog književnog stvaraoca – pesnika, kritičara, esejistu i feljtonistu. Dobar znalac više stranih jezika, pesnik snažnog senzibiliteta i prefinjenog ukusa, on je sa strogošću i savesnošću vršio izbor iz stranih književnosti i iz njih prevodio (M. Prust, Rembo, Po, Meredit, Konrad i dr.).

Svakidašnja jadikovka je prvi put bila objavljena u krfskom Zabavniku 1917. godine, napisana je za vreme pesnikovog boravka u Parizu.[6] Posle toga je bila preštampana u knjizi Lelek sebra (Beograd, 1920). Dve Tinove najbolje zbirke pesama Lelek sebra i Kolajna (Beograd 1926) objavljene su na ekavici. U izdanjima pesama Tina Ujevića posle Drugog svetskog rata sve te pesme štampane su ijekavicom.

U godinama pred Prvi svetski rat mladi Ujević je bio i politički vrlo aktivan u redovima revolucionarne omladine, koja je u to vreme bila izrazito jugoslovenski orijentisana. Zato su Ujevićeve literaturne preokupacije u tom vremenu nosile u sebi pečat njegovog progresivnog nacionalizma, čiji je izraz, pored ostalog, bilo i njegovo studiranje u Beogradu.


Pisma Tina Ujevića, iz kolekcije Adligata
Ujević se, nakon pravaške hrvatske faze, zagrejao uoči Prvog svetskog rata za jugoslovensku ideologiju koja je onda dominirala u krugovima buntovne mladeži. No, u toku samoga rata, koji je proveo u Francuskoj, Ujević doživljava neku vrstu sloma, uzrokovanog najverovatnije nesrećom u ljubavi (toj je temi ceo život pristupao trubadurski idealizovano) pomešanom s nervnom prenapregnutošću i halucinatornim stanjima. Odrekao se političke aktivnosti i uopšte bilo kakavih društvenih i nacionalnih akcija, te je oporavak tražio u istočnjačkoj filozofiji - pre svega u monizmu Upanišada i vedantinskom poimanju univerzuma kao nedeljive oduhovljene celine; shvatanje blisko američkom pesniku Voltu Vitmenu, kojeg je Ujević prevodio i koji je, uz francuske simboliste kao što su Nerval, Šarl Bodler i Artur Rembo, na njega izvršio snažnan uticaj, ponajviše u području panteističke duhovnosti i slavljenja ekstatičkog jedinstva sa kosmosom. Između dva rata Ujević je boemski živeo u Beogradu, Sarajevu, Splitu, Mostaru, Imotskom, da bi se uoči Drugog svetskog rata konačno skrasio u Zagrebu, gde je ostajo do smrti 1955.

Međutim, užas Prvog svetskog rata, gorka „saznanja o intrigama političke emigracije u Londonu i Parizu“, koja se i u trenucima najtežih narodnih iskušenja borila oko budućih političkih pozicija, kao i haotične političke i socijalne prilike u tek stvorenoj kraljevini – sve se to bolno kosnulo osetljivog pesničkog srca. Zato se on u poratnim godinama rezignirano, ali i sa revoltom, predavao boemskom životu, ali je i tada, kao i kasnije, uvek uspevao da sačuva živu pesničku radoznalost za sve što se zbiva u čoveku i životu, a s njom i hrabrost da o svemu govori i sudi iskreno i otvoreno. Na ruševinama svojih mladićkih ideala, sagorelih na zgarištima rata i života, mladi Ujević nije mogao da sagleda sigurno i čvrsto uporište, pa kad je u tim godinama izjavio da je komunista – to je bio samo izraz njegovog revolta i prskosa. U stvari, Ujević je do kraja života ostao rezigniran i razočaran, i kao čovek i kao pesnik. Dramu svog života i tematsko izvorište svoje čudesne poezije Ujević je najpotpunije izrazio u zbirci „Kolajna“:

S ranom u tom srcu, tamnu i duboku,
S tajnom u tom trudnu i prokletu biću,
Sa zvijezdom na čelu, sa uskrom u oku
Gazi stazom varke, mrtvi Ujeviću.

Njegove duševne rane imale su koren još u uspomenama iz njegovog siromašnog detinjstva, kojeg se pesnik često i živo sećao po religioznim procesijama. Zato se već u njegovim prvim stihovima, u toplim i zgusnutim slikama dalmatinskog pejzaža, jasno oscrtavaju detalji siromašnih ribarskih naselja, crkava i manastira.

Ujević je sa najviše pesničke snage opevao svoje misaone i emocionalne doživljaje iz godina Prvog svetskog rata. Ta njegova poezija predstavlja intimnu autobiografiju ratnika koji je rat proveo u potpunoj ljudskoj potištenosti i potlačenosti. Pesnik se u godinama ratnih užasa osećao kao okovani i poniženi sebar, pa je u takvim mislima i raspoloženjima i opevao kako svoju ličnu, tako i opštu ljudsku tragiku. Ali njegova sećanja ni u oslobođenoj zemlji nisu postala vedrija, pa je i tada, kao zalutali putnik i stradalnik, gorko i bolno pevao:

I znaj da sin tvoj putuje
Dolinom svijeta turobnom
Po trnju i po kamenju,
Od nemila do nedraga,
I noge su mu krvave
I srce mu je ranjeno

Ujevićeva „Svakidašnja jadikovanja“, od kad je napisana, ostala je da živi i deluje kao klasična pesnička tvorevina o životnoj pustoši i bespuću čitavog niza generacija koje su na svojim plećima iznele teret rata, ali koje ni u oslobođenoj domovini nisu doživele radost pobede i ujedinjenja. U ovoj pesmi najdubljeg i najljudskijeg životnog bola, Ujević je nadahnuto i jednostavno opevao pogubnu jednoličost i monotomiju sivog života bez stvaranja i poleta:

Gorak je vijenac pelina Jer mi je mučno biti slab,
Mračan je kalež otrova. Jer mi je mučno biti sam –
Ja vapim žarki ilinštak. (kad bih mog`o biti jak)
Kad bih mog`o biti drag –
No mučno je, najmučnije
Biti već star, a tako mlad!

Međutim, Ujević ni uovakvim mračnim raspoloženjima u crnilu života nikad nije padao u bespovratni očaj i rezignaciju. U drami njegovog pesničkog bića uvaek je bio i njegov prkos svemu što sputava čovekov život i snove, i taj prkos mu je i davao snage da se uzdigne nad bolom i očajem. Ako je u njegovim prvim poratnim stihovima duševni bol izvirao iz još svežih rana što ih je rat ostavio za sobom, Ujević je vremenom uspevao da te duševne krize prebrodi i preboli, da nađe snage za veru i akciju:

Spokojan sam danas. Još sam juče psov`o.
Sad hoću, svjestan u teškome lancu,
Da izbjegnem smrti u hajdučkom klancu
I da s dušom sanja živim svoje novo.

Ujević se grčevito borio sa očajanjem u sebi i u toj borbi nalazio snage za nove impulse i pesničke sadržaje. Tako motivi tvornice i tvorničkog rada, iako osenčeni tugom zbog jednoličosti života, unose vedrinu u njegovu kasniju liriku. Ima svetlosti i u njegovoj pesmi „Zadržane sile bića“, posvećenoj radu i radniku. Tako je počela da proklijava pesnikova, u ratu ugašena, vera u život i sutrašnjicu, koju, nažalost, Ujević nije stigao do kraja da izrazi....