ISBN: Ostalo
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Od dobitnika Nobelove nagrade Heinricha Bolla, inventivan i sarkastičan prikaz utjecaja nacističkog razdoblja na skupinu običnih ljudi. Ispreplićući priče raznolikih likova, Boll istražuje često bizarne, a uvijek vrlo ljudske puteve koje biraju ljudi koji pokušavaju preživjeti u svijetu obilježenom političkim ludilom, apsurdnošću i uništenjem. U središtu njegove priče je Leni Pfeiffer, Njemica čija tajna romansa sa sovjetskim ratnim zarobljenikom istovremeno održava i ugrožava njezin život. Dok pripovjedač intervjuira one koji su poznavali Pfeiffer, njihove se priče spajaju u blistav mozaik, bogat satirom, a opet nagovještavaju obećanje zdravijeg svijeta.


Hajnrih Teodor Bel (nem. Heinrich Theodor Böll; Keln, 21. decembar 1917 — Bon, 16. jul 1985) bio je nemački pisac. Bel je jedan od najistaknutijih i najčitanijih nemačkih pisaca 20. veka.[1]

U autobiografskom eseju „O sebi samom“ (1958) pominje dve sudbinske činjenice koje su ga bitno opredelile u književnost. Prva je liberalno poreklo njegove porodice, otvorene za umetnost (otac mu je bio skulptor), a druga rodni grad Keln, sa svojim kontrastima između katoličke buržoazije i „crvenog“ proletarijata. Imao je samo petnaest godina kada su nacisti prodrli u Keln. Bel je bio jedan od retkih mladih Nemaca koji se nije priključio Hitlerovoj omladini. Zato je regrutovan već početkom Drugog svetskog rata i šest godina je proveo na tri fronta.[2] Ranjen je četiri puta, a krajem rata bio je zarobljen i deportovan u američki logor u Francuskoj. U razoreni Keln vratio se 1945. i tada se upisao na studije. U to vreme počeo je da piše, objavivši tokom dve godine u novinama šezdesetak novela. Od 1951. godine kada je objavio roman („Gde si bio, Adame?“) pisanje mu je postalo stalno zanimanje.[2]

Na početku svog književnog rada Bel opisuje beznadežnost života vojnika, nepodnošljivu okrutnost koju je doživeo dok je služio vojsku. Kasnije je počeo da piše i o stvarnosti modernog nemačkog društva. Pažnju kritike i šire čitalačke publike privukao je već svojim drugim romanom „I ne reče ni jednu reč“ (1953). Godine 1968. Bel je počeo da radi kao predavač na Frankfurtskom univerzitetu, a od 1972. aktivno se uključuje u politički život Nemačke.[3] Umro je u Bonu 1985. godine.

„Za delo koje je spojilo široke perspektive njegovog doba i istančanu veštinu slikanja likova i doprinelo obnovi nemačke literature, Hajnrih Bel je 1972. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost.