ISBN: Ostalo
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Ss
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Nobelova nagrada za književnost 2012. godine.

Ovaj epski roman pre svega je roman o ženama u zemlji u kojoj dominiraju muškarci. Kao što se iz naslova naslućuje, najvažnija slika i metafora u knjizi je žensko telo. Jedan od glavnih likova – majka – rođena je 1900. Udavši se u svojoj sedamnaestoj godini u porodicu Šanguan, rodila je devetoro dece, nijedno sa svojim mužem, koji je bio sterilan. Najmlađe je dečak, jedino muško dete, inače narator u knjizi. Razmažen i neuspešan, sušta je suprotnost svojim tvrdoglavim i energičnim sestrama. Majka, neuništiva, suštinski jaka žena, neprekidno rizikuje svoj život da bi spasla živote svoje dece i unučića tokom godina dramatičnih političkih previranja.


Mo Jen (kin: 管谟业, pravo ime Guan Moje) kineski je književnik i profesor. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 2012. godine.[1] U obrazloženju Nobelovog komiteta kaže se da je „kroz spoj fantastičnog i stvarnog, istorijske i društvene perspektive Mo Jen stvorio svet koji podseća na onaj iz dela Foknera i Markesa, istovremeno polazeći od tradicije kineske književnosti i usmenog stvaralaštva“.

Biografija
Rođen je u provinciji Šandung na istoku Kine, 1955. godine,[2] u porodici siromašnog seljaka. Sa 11 godina, kad je u Kini došlo do „kulturne revolucije“, napustio je školu da bi radio na selu, a sa 18 godina zaposlio se u fabrici pamuka. Godine 1976, po ukidanju „kulturne revolucije“, odlazi da služi vojni rok i objavljuje svoje prve književne radove. Književnu nagradu Časopisa Kineske oslobodilačke vojske dobio je 1984. godine i tada upisao Vojnu umetničku akademiju, kada je uzeo pseudonim Mo Jen, koji na kineskom znači „Ne govori!“,[3] i koji je, po piščevim rečima, usvojio u godinama revolucionarnog političkog diktata jer su ga otac i majka često upozoravali da u društvu ne govori mnogo, da je bolje da prećuti ono što misli. Magistrirao je književnost na Univerzitetu u Pekingu 1991.

Karakteristično je za ovog danas najčitanijeg kineskog pisca da je ostavio za sobom više od 500.000 karaktera u svojim originalnim rukopisima na tradicionalnom kineskom papiru, koristeći samo mastilo i četkicu za pisanje, budući da radije piše romane rukom nego koristeći pinjin pravopis koji se upotrebljava i na kompjuterima, jer on, po njegovim rečima, „ograničava piščev rečnik“. Širu slavu stekao je već svojim prvim romanom iz 1986, „Priče o crvenom sirku“.

Maja 2024. Mo Jen je boravio u Beogradu, sa Pekinškim narodnim umetničkim pozorištem.[4] Teatar je izveo predstavu po njegovoj drami „Ubica Đing Ke“