Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

m9
Izdavač: Grafičar - Ivanjica,
1985. god.
Tvrd povez sa zaštitnim omotm, 24,5 cm.
212 str.

Stojan V. Živadinović je rođen u Soko Banji 14. XII 1889. godine. Njegov deda bio je učesnik Timočke bune (1883), kao još neki bliži rođaci, i po nekim izvorima osuđen je na smrt zajedno sa svojim sinovcem. Piščev otac je osuđen na robiju, a posle je pušten odnosno pomilovan. U romanu Do poslednjeg daha pisac spominje stradanje svog pradede koji je takođe stradao nakon šibanja koje je javno izvršeno na sokobanjskoj pijaci zbog čega je ubrzo i umro.
Stojan V. Živadinović je Pravni fakultet završio u Parizu 1922. godine. Bio je romansijer, pripovedač, reporter „Politike“, a kasnije je stupio u diplomatsku službu, službovao u Pečuju, Briselu, Đenovi. Diplomatsku karijeru okončao je u Hitlerovoj Nemačkoj, kao konzul Kraljevine Jugoslavije.
Taj podatak, kao i blisko srodstvo sa Ratkom. V. Živadinovićem, najuticajnijim i najvernijem saradnikom i pobornikom Ljotićevog „Zbora“ učiniće da romani i priče ovog međuratnog pisca, postanu „utuljena baština“ a Marko Ristić kratko presudi u „Književnoj politici“ „ŽIVADINOVIĆ Stojan, pisao loše i nekulturne pripovetke i romane. Bez interesa.“ kako navodi G. Tešić, autor antologije Utuljena baština. Marinko Arsić Ivkov navodi i ime Velibora Gligorića koji je Živadinovićeve književne likove okarakrerisao „pećinskim i primitivnim gorštacima, primerenijim nekim divljijim i višim planinama, no što je pitomi srpski Ozren“. Gligorić dalje o likovima iz pripovedaka Stojana V. Živadinovića dalje kaže da ih pisac „oživotinji i ostavi“ navodi Marinko Arsić Ivkov u propratnom tekstu „Jedna zaboravljena priča srpske književnosti“ koji je objavljen u časopisu „Priča“ u septembru 2012. godine uz Živadinovićevu priču „Mile Dikić“ iz zbirke ovog autora Događaji i ljudi (1924). Marinko Arsić Ivkov smatra da je ta priča dovoljna i da mu je „obezbedila trajno mesto u srpskoj književnosti“, iako je autor osamnaest knjiga. On takođe navodi i saglasan je sa čuvenim međuratnim kritičarem, Milanom Bogdanovićem, da Stojan V. Živadinović ume da pripoveda, a ono što ga izdvaja je upravo stvaranje „upečatljivih likova“koji su tako smetali Ristiću i Gligoriću.
Iako je kao mladić napustio Soko Banju, boravio u Evropi Stojan V. Živadinović, što se tiče literature nikada nije pobegao iz zavičaja, njegovih žitelja koji su mu bili inspiracija. Smatra je da Živadinovićev prvi objavljen roman Do poslednjeg daha (1923) utkano mnogo autobiografskih elemenata i realnih događaja, kao i da su mnoge njegove pripovetke, a mnoge u naslovu imaju i lična imena, nastale na osnovu života ljudi koji su stvarno postojali čak i kada je radnja pripovetke vezana za Beograd ili Francusku. Tumači njegove literature tvrde da i u romanu iz „pariskog života“ Gospođa zagonetka (1925) takođe postoji mnoštvo autobiografskih elemenata.
Najveći broj priča Stojan V. Živadinović je objavio u „Politici“, u podlisku „Priče Politike“, ali je objavljivao i u: Srpskom književnom glasniku,Budućnosti, Misli, Jedinstvu, Zabavniku, Raskrsnici, Pravdi, Novom životu, Narodnom dnevniku, Rodoljubu, Samoupravi, Vremenu… U periodu od 1923. pa do 1937. godine intenzivno je prisutan na književnoj sceni Srbije, a priče su mu prevođene na: nemački, slovenački, francuski i makedonski jezik.
Jedan je od osnivača srpskog PEN- a.
U toku Drugog svetskog rata objavio je samo 1 ili 2 priče.
Umro je u Beogradu 1942. godine.

Do poslednjeg daha (1923) je prva objavljena knjiga Stojana V. Živadinovića, pa slede: Gospođa zagonetka ( 1923), triologija istorijskih romana Karađorđe (1930), Hajduk Veljko (1932) Vujica Vulićević (1933), U đavoljim kandžama (1931) Nezvani gost (1931), Trideset godina ćutanja (1937), roman koji je Stanko Korać uvrstio u trideset najboljih međuratnih srpskih romana. Objavljene su mu i knjige priča Ispod Ozrena (1923), Događaji i ljudi (1924), Pripovetke ( 1934) u biblioteci „Savremenik“ SKZ, Pripovetke (1937) kod Gece Kona. U izdanju SKZ, u antologiji Savremena srpska pripovetka (1943) koja se pojavila kao 305. knjiga objavljena je priča „Rusi“. Inače, u poratnim godinama odrekla se ove antologije. U poratnim antologijama ovaj autor nije zastupljen, prećutan je, sem u monografskoj studiju Stanka Koraća „Srpski roman između dva rata 1918 - 1941“ u kojoj je ovaj književni istoričar obuhvatio sva dela ovog pisca. Tek nakon mnogo godina objavljeni su istorijski romani iz njegove triologije: Karađorđe, Hajduk Veljko, Vujica Vulević.