Jezik: Srpski
ISBN: St
Godina izdanja: St
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Zlosretno XIV stoljeće
Istorija srednjeg veka

Barbara Verthajm Takman (engl. Barbara Wertheim Tuchman; Njujork, 30. januar 1912 — Grinvič, 6. februar 1989) bila je američki istoričar i pisac. Dva puta je dobila Pulicerovu nagradu za knjigu „The Guns of August”, bestseler koji pripoveda o uvodu i početku Prvog svetskog rata.[1][2]

Rane godine
Barbara je rođena 30. januara 1912. godine, kao ćerka bankara Morisa Vertajma i njegove prve žene Alme Morgentau. Njen otac je bio bogata i prestižna osoba, vlasnik časopisa The Nation, predsednik Američkog jevrejskog komiteta, istaknuti kolekcionar umetničkih dela i osnivač Pozorišnog saveza..[3] Njena majka je bila ćerka Henrija Morgentaua, ambasadora Vudroa Vilsona u Otomanskom carstvu.[3] Barbara je u ranoj mladosti bila pod uticajem knjiga Lusi Fič Perkins i Dž.A. Hentija, kao i istorijskih romana Aleksandra Dume.[3] Pohađala je Voldenovu školu na Aper vest sajdu, na Menhetnu.[4] Diplomirala je istoriju i književnost na koledžu Redklif, 1933. godine .[5]

Iako to nije izričito spomenula u svojoj knjizi Avgustovski topovi,[6] bila je prisutna u jednom od najvažnijih događaja knjige: Potera za nemačkim krstarom zvanim Breslau. U svom izveštaju o poteri, napisala je: „Tog jutra [10. avgusta 1914.] u Carigrad je stigao mali italijanski putnički parobrod koji je bio svedok Glosterove akcije protiv Gebena i Breslava. Među njegovim putnicima bili su ćerka, zet i troje unuka američkog ambasadora gospodina Henrija Morgentaua.“[7] Kako je bila unuka Henrija Morgentaua, ona misli na sebe, što je potvrđeno u njenoj kasnijoj knjizi Praktikovanje istorije,[8] u kojoj ona pripoveda priču njenog oca, Morisa Vertajma, koji je putovao iz Carigrada u Jerusalim 29. avgusta 1914. da dostavi sredstva tamošnjoj jevrejskoj zajednici. Tako je, u dva, Barbara bila prisutna tokom potere za Gebenom i Breslauom, što je dokumentovala 48 godina kasnije.

Istraživač i novinar
Stekavši diplomu koledža, Barbara je volontirala kao istraživač na Institutu za pacifičke odnose u Njujorku, provela je godinu dana u Tokiju (1934–35), uključujući i mesec dana u Kini, zatim se Transsibirskom železnicom vraća u Sjedinjene Američke Države.[3] Takođe je doprinosila časopisu The Nation kao dopisnik sve dok njen otac nije prodao publikaciju 1937. godine, putujući u Valensiju i Madrid da bi izveštavala o Španskom građanskom ratu.[9] Prva knjiga nastala je iz njenog španskog iskustva, Izgubljena britanska politika: Britanija i Španija od 1700, objavljena 1938.

Godine 1940, Barbara se udala za Lestera R. Tačmana, internistu, medicinskog istraživača i profesora kliničke medicine na Medicinskom fakultetu Maunt Sinaj na Menhetnu. Imali su tri ćerke, uključujući Džesiku Metjuz, koja je postala predsednica Karnegijeve zadužbine za međunarodni mir.[10]

Tokom drugog svetskog rata radila je u kancelariji za ratne iformacije.[3] Posle rata brine se o svojoj deci i objavljuje knjigu pod nazivom Biblija i mač (1956).[11]

Istoričar
Sa objavljivanjem Biblije i mača 1956. godine, Barbara se posvetila istorijskom istraživanju i pisanju, stvarajuči novu knjigu otprilike svake četiri godine.[3] Umesto da se oseća sputanom nedostatkom napredne diplome iz istorije, ona je tvrdila da je sloboda od strogosti i očekivanja akademske zajednice zapravo oslobađajuća, jer bi norme akademskog pisanja „ugušile svaku sposobnost pisanja“.[3]

Barbara je favorizovala književni pristup pisanju istorije, pružajući elokventne narative koji objašnjavaju, umesto da se koncentriše na otkrivanje i objavljivanje svežih arhivskih izvora. Po rečima jednog biografa, Barbara „nije bila istoričarski istoričar; ona je bila istoričar laika koja je prošlost učinila zanimljivom milionima čitalaca”.[12] Barbarina veština pripovedanja nagrađena je 1963. kada je dobila Pulicerovu nagradu za svoju knjigu Avgustovsko oružje, koja se bavi političkim mahinacijama iza scene koje su dovele do izbijanja Prvog svetskog rata u leto 1914.

Godine 1971, Barbara je dobila književnu nagradu Sent Luisa od saradnika biblioteke Univerziteta Sent Luis.[13][14]

Barbara je 1972. dobila drugu Pulicerevu nagradu za svoju biografiju Džozefa Stilvela, Stilvel i američka iskustva u Kini.

Godine 1978, Barbara je izabrana za člana Američke akademije nauka i umetnosti.[15] Postala je prva žena predsednica Američke akademije umetnosti i književnosti 1979. godine.[16] Ona je osvojila Nacionalnu književnu nagradu SAD za istoriju[17] za prvo izdanje u mekom povezu dela Daleko ogledalo 1980. godine.[18] Takođe 1980. godine, Barbara je održala Džefersonovo predavanje Nacionalnoj zadužbini za humanističke nauke (NEH), najveće priznanje savezne vlade SAD za dostignuća u humanističkim naukama. Barbarino predavanje je bilo pod nazivom „Bolji trenuci čovečanstva“.[19]

Barbara je bio poverenik Radklif koledža i predavač na Harvardu, Kalifornijskom univerzitetu i Pomorskom ratnom koledžu. Iako nikada nije stekla formalnu diplomu iz istorije, Barbara je bila dobitnik niza počasnih diploma vodećih američkih univerziteta, uključujući univerzitet Jejl, univerzitet Harvard, Univerzitet u Njujorku, Univerzitet Kolumbija, Univerzitet u Bostonu i Smit koledž, između ostalih.[3]

Smrt
Barbara Takman je preminula 1989. godine u Griniču, od moždanog udara, u 77. godini života.[20] Odeljenje za istorijske međunarodne odnose Udruženja za međunarodne studije ustanovilo je nagradu Barbara Takman za najbolji diplomski rad u oblasti međunarodnidž istorijskih odnosa