Godina izdanja: 2012
Autor: Domaći
ISBN: Ostalo
Jezik: Srpski

Posveta autora odlično očuvana ilustrovano
G8
Stil života savremenog čoveka poslednjih decenija se drastično promenio. Umesto humanosti i solidarnosti savremeni čovek se okrenuo nezasitoj strasti za posedovanjem. Šta nam se to dogodilo? Da li imate odgovor gde su se rasuli geni kapetana Miše Anastasijevića koji je poklonio impozantnu zgradu sadašnjeg Rektorata i kralja Milutina koji je bio jedan od najvećih zadužbinara (podigao je i obnovio 40 hramova)? Da li se izgubila potreba našeg čoveka da učini dobro delo, da daruje za svoj narod kao što je to nekada bilo?

Gde je nestalo zadužbinarstvo koje ima osam vekova dugu tradiciju u Srbiji?



Naš narod veruje da što više daješ, više i dobijaš. To je u svojoj knjizi “Zadužbinstvo kod Srba” istakao i Slavko Vejinović, da samo ljudi dubokih partiotskih osećanja, svesni interesa i potreba svog naroda, mogu da bogatstvo koje su sticali tokom celog žitova, ostave svom narodu.

Uprkos otuđenim navikama modernog društva, zadužbinarstvo i duh zadužbinarstva nije uništen u našem narodu. Danas, i dalje postoje pojedinci koji brinu da tradiciju zadužbinarstva dodatno obogate i prilagode savremenim uslovima, potrebama društva.

Zato, za zadužbinare se kaže da premašuju istoriju i vreme.
Napisao do sada više knjiga o zadužbinarstvu Srba i Srbi u dijaspori.
Dosta je radio sa Dejanom Medakovicem u „Vukovoj zadužbini“
Knjiga „Zadužbinarstvo kod Srba” rezultat je višegodišnjeg istra¬živačkog rada. Ona predstavlja izraz želje autora da se u vidu sinteze ukaže na najznačajnije srpske zadužbine, koje na posebno upečatljiv način predstavljaju i objašnjavaju zadužbinarstvo kao bitnu, a, možda, i naj¬značajniju karakteristiku srpskog nacionalnog bića.
Autoru nije bila namera da u knjizi prikaže sve srpske zadužbine, osnovane u daljoj i bližoj prošlosti, jer to naprosto nije ni moguće u ovakvom tipu dela. Impozantan je broj zadužbinara koji su zaveštali svoju imovinu i osnovali zadužbine. Ali, nažalost, još nije urađen njihov kompletan i jedinstven popis. Ipak, na osnovu raspoloživih podataka Univerziteta u Beogradu, SANU, Matice srpske, Srpske pravoslavne crkve i drugih institucija i organizacija koje imaju veći broj zadužbina, sa sigurnošću se može tvrditi da je njihov broj nekoliko stotina. Samo u Arhivu Srbije čuva se građa o više od 400 zadužbina.
Veliki je broj zadužbina koje su u prošlosti osnivali mnogi ktitori, i ne samo pojedinci. Ali, o nemalom broju njih gotovo da i nema značajnijih podataka. O tom zadužbinarstvu govore, uglavnom, legende i narodna predanja. Ima pojedinaca, zadužbinara – ktitora, koji su osnivali i gradili i po nekoliko zadužbina, neki čak i po više desetina. Mnoge za¬dužbine su, nažalost, s vremenom uništene, ugasile se i nisu obnovile svoj rad, iako su u nekom proteklom vremenu imale značajnu ulogu u razvoju Srbije i srpskog društva.
Knjiga je koncipirana tako da se celokupna problematika zadu¬ž¬binarstva kod Srba, koliko je god to bilo moguće, izloži što celovitije i preglednije kroz više posebnih poglavlja i celina: Zadužbinarstvo u prošlosti; Fruška gora – „Srpski Atos”; Darivali su svome rodu; Zadužbine u današnje vreme; Zadužbine u zagraničju i susednim zemljama i Zadužbine u dijaspori.
Zahvaljujem svima koji su mi savetima, podrškom, dostavljenim poda¬cima i foto-materijalom pomogli da pripremim ovu knjigu.
Autor
U Beogradu, 2011.

Najveća je zadužbina načiniti namastir, ili crkvu, kao što su Srpski carevi i kraljevi gradili; potom je zadužbina načiniti ćupriju na kakvoj vodi, ili preko bare; kaldrmu po rđavom putu; vodu dovesti i načiniti blizu puta (i to se kaže graditi i načiniti – sebi – zadužbinu); usaditi ili nakalemiti voćku blizu puta, gladnog naraniti, žednog napojiti, golog odjesti (no ovo se kaže činiti i učiniti zadužbinu) itd.
Turci i današnji dan grade i čine sve te zadužbine. Mnogi begovi Bo¬sanski nadgledaju i opravljaju česme i ćuprije po Srbiji, koje su njiovi sta¬ri prije stotine godina gradili, kao n. p. Rustambegović iz Zvornika Dugu česmu u Tršićkom polju, i drugi nekakav (Bosanski beg) Jadransku ćupriju između Lješnice i Lipnice. Takove zadužbine drugi ne smeju nipo¬što opravljati, nego onaj čije su od starine.
„Da vi znate naše manastire
Slavni naši cara zadužbine –
Da vidite divnu Studenicu,
Nedaleko od Novog Pazara,
Zadužbinu cara Simeuna –
Prvu babo sagradio crkvu,
Krasnu slavnu sebi zadužbinu.”
Vuk Stefanović Karadžić,
Srpski rječnik, 1818.

ZADUŽBINARSTVO KOD SRBA
Slavko Vejinović
Počeci zadužbinarstva u Srba sežu duboko u srednji vek. Dinastija Nemanjića, visoka vlastela, kao i crkveni velikodostojnici, od XII do XV veka darivali su srpskom narodu neprevaziđene i neprocenjive vrednosti u oblasti kulture, duhovnosti, građevinarstva, arhitekture, likovne umetnosti. Kroz zadužbinarstvo može se sagledati ekonomska snaga, kulturna, prosvetna i sveukupna duhovna moć srpskog naroda, koji je bio sposoban da stvori tako velika i vredna dela. Naklonost i ljubav prema gradnji manastira karakteristična je za sve zadužbinare srednjovekovne Srbije. Njihove zadužbine nose notu ličnog obeležja ktitora, ali i pečat njegove individualne prepoznatljivosti. Oni koji su podigli manastir ili crkvu ili koji su ih obnovili, sticali su pravo da se nazivaju ktitorima. Kod velikog broja manastira i crkava, međutim, nema podataka o njima. Manastiri, građeni kao zadužbine, bili su ne samo molitvena i verska središta, već istovremeno i mesta okupljanja, u kojima je narod, predvođen sveštenstvom, donosio važne odluke koje su neposredno uticale na njegovu sudbinu.
Zadužbinarstvo, nastalo u novom veku, ogleda se u trajnom darivanju privatne imovine za ostvarivanje društveno korisnih ciljeva. U tom smislu, između zadužbinara i društva uspostavlja se uzajamni odnos. Naime, zadužbinar daje svoju imovinu za ostvarivanje društveno korisnih ciljeva, dok društvo ima moralnu i pravnu osnovu da omogući ostvarivanje ciljeva kojima je zadužbinar bio motivisan u vreme osnivanja zadužbine. Polazeći od rečenog, Slavko Vejinović se latio odgovornog i složenog zadatka da sačini rad koji nas upoznaje sa najznačajnijim zadužbinama i zadužbinarima u srpskoj istoriji. Kao rezultat višegodišnjeg istraživačkog rada na izvornim dokumentima i bogatoj literaturi, sačinio je tekst koji se sastoji iz nekoliko celina, tematski i sadržajno povezanih.
Najveću celinu čine sakralne zadužbine, nastale u srednjem veku, ali i u kasnijim vremenima. Prezentaciji manastira Vejinović je pristupio selektivno. Predstavio je najznačajnije, koji se nalaze u Srbiji, kao i u Crnoj Gori, Makedoniji, Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj, Rumuniji i Mađarskoj. Upoznao nas je i sa manastirima iz prekomorskih zemalja, SAD i Australije, nastalim u XIX i XX veku. Zadužbine koje su pojedinci i ustanove darovali „na polzu naroda svog” autor je predstavio u dve celine, kako u prošlosti, tako i u današnjem vremenu, u domovini i rasejanju. Govoreći o zadužbinarima, kao specifičnom soju ljudi, Vejinović zaključuje:
„Raditi mukotrpno čitavog života i sticati bogatstvo i sve to odjednom i velikodušno ostaviti svome rodu, a ne svojim naslednicima – mogli su da urade samo ljudi dubokih patriotskih osećanja, svesni nacionalnih interesa, ciljeva, stremljenja i, nadasve, interesa i potreba svog naroda”.
Kada je reč o ustanovama, autor je posebnu pažnju posvetio Karlovačkoj bogosloviji, Karlovačkoj gimnaziji, Srpskoj učiteljskoj školi u Somboru, Novosadskoj gimnaziji, Matici srpskoj i mnogim drugima.
Zadužbine iz novijeg vremena, koje nam Vejinović predstavlja, prevashodno su posvećene velikanima naše prošlosti, kao što su: Dositej Obradović, Vuk Karadžić, Petar Petrović Njegoš, Ivo Andrić, Miloš Crnjanski, Branko Ćopić, Desanka Maksimović. Kao zadužbinari, pominju se: Ilija Milosavljević Kolarac, Sima Andrejević Igumanov, Atanasije Gereski, Đorđe Vlajković i drugi. Autor je obuhvatio i zadužbine u dijaspori, prevashodno u Budimpešti – Tekelijanum, Zadužbina Jakova Ignjatovića, Zadužbina Nauma i Jelene Bozda, Angelineum. Predstavio je i zadužbine u Temišvaru – Makrin dom, Skarlatin dom, kao i Tekelijinu crkvu u Aradu. Ovome treba dodati zadužbine Srba u daljoj dijaspori, na čijem čelu stoji zadužbina Mihaila Pupina.
Rukopis Slavka Vejinovića, koji je dosadašnjim publicističkim radom dao značajan doprinos izučavanju zadužbinarstva u Srba kroz vekove, zasnovan na validnim izvorima, izložen je na sintetičan način. Tako smo, na jednom mestu, dobili delo o zadužbinarstvu koje krasi srpsku istoriju kroz više od osam vekova. Ono podstiče da ovu tradiciju treba nastaviti, obogaćivati i prilagođavati savremenim uslovima; tim pre što afirmiše visoku nacionalnu svest i kulturu srpskog naroda na planu zadužbinarstva, kroz različite oblike i sadržaje.

Recenzent, prof. dr Ljubivoje Cerović