ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 192
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Stefan Prvovenčani (oko 1166. — 24. septembar 1227)( crsl. Stѣfanь Pervovѣnčannый) bio je srpski srednjovekovni vladar (1196–1227) i prvi krunisani (ovenčani) kralj među Nemanjićima, zbog toga je dobio svoj opšteprihvaćeni nadimak Prvovenčani. Oko njegovog ličnog imena nema potpunog slaganja među srpskim istoričarima. Veći broj istoričara piše da je posle rođenja dobio ime Stefan,[a] ali prema pisanju drugih istoričara prvo je na krštenju dobio očevo ime Nemanja (II).[2][3][1]

Prvovenčani je bio drugi sin velikog župana Stefana Nemanje I, rodonačelnika dinastije Nemanjića, i Ane. Bio je mlađi brat Vukana Nemanjića, koji je postao knez i upravnik Zete, a stariji je brat Rastka Nemanjića, osnivača autonomne Srpske arhiepiskopije.

Postao je veliki župan i vladar Srbije kada je nasledio presto na državnom saboru kod Petrove crkve u Rasu verovatno 25. marta 1196. godine, a po želji svog oca,[4] koji se tada odrekao vlasi i zamonašio uzevši ime Simeon († 13.2.1200),[5][6] Presto je nasleđen mimo prava primogeniture i posle smrti oca Simeona, veliki župan Stefan Prvovenčani morao je braniti oružjem svoja vladarska prava od starijeg brata - Vukana koji je bio knez i samozvani kralj u Zeti. Knez Vukan je mislio da ima više prava na presto i titulu velikog župana, a njega je podržavao i ugarski kralj Emerik.[7] Tako je počeo građanski rat između braće koji je trajao od 1202. godine do 1204. godine, ili do 1205.[8] Privremeno poražen od udruženih snaga brata Vukana i kralja Ugarske, Prvovenčani se sklonio verovatno u Bugarsku 1202. ili 1203. godine. Nakon prve propasti Vizantijskog carstva koje su razorili krstaši Četvrtog pohoda (u aprilu 1204). Uz pomoć Bugara, Prvovenčani se vratio na presto, ali je održao nezavisnost svoje zemlje.

Nezavisnost Srbije odlučio je da prizna i rimski papa nadajući se da će slanjem kraljevske krune ojačati svoj ugled u Srbiji. Poslanik pape Honorija III verovatno je doneo kraljevski venac (krunu) u tadašnju Rašku, ali je nejasno ko je izvršio krunisanje, on ili arhiepiskop Sava Prvi. Prema preovlađujućem mišljenju istoričara Prvovenčani je krunisan za kralja Srbije 1217. godine,[9]. Manji deo istoričara misli da je bilo i drugo krunisanje u maju 1221. godine,[10][11], ali postoji i treće mišljenje da je krunisanje Prvovenčanog za kralja bilo najranije na Božić 1219. godine.[12] Tako su Srbi posle kraljevina u Zahumlju i Zeti, dobili novi kraljevinu u svojoj istoriji.

Iguman manastira Studenice Sava I Nemanjić (posle Sveti Sava) verovatno je predložio bratu i vladaru Prvovenčanom da su okolnosti povoljne da se Srbija pokuša i crkveno osamostaliti. U dogovoru sa bratom Sava I je otišao u Nikeju i iz nje doneo 1219. godine saglasnost za samostalnost srpske crkve i stvaranje autokefalne srpske arhiepiskopije.[9]

Prvovenčani je i jedan od prvih značajnih pisaca originalnih žitija vladara-svetitelja u srpskoj književnosti, a njegov stil postao je uzor za druge pisce. Njegovo najznačajnije delo je „Žitije Svetog Simeona“ u kojem je opisao život i čuda svoga oca.[13]

Stefan Prvovenčani je pred kraj života bolovao i arhiepiskop Sava I zamonašio je bolesnog brata pred smrt,[14] koja se dogodila verovatno 24. septembra 1227. godine,[15][16] a zbog toga njega Srpska pravoslavna crkva danas slavi kao svetog Simona....



Željko Fajfrić (Šid, 24. februar 1957) srpski je advokat i doktor pravnih nauka.[1]

Na Pravnom fakultetu u Novom Sadu diplomirao je 1979. godine, a na Novosadskom univerzitetu je stekao titulu magistra pravnih nauka. Doktorirao je 1994. godine na Pravnom fakultetu Univerziteta u Kragujevcu. Živi i bavi se advokaturom u Šidu, a radove iz pravne oblasti objavljuje u stručnim časopisima. Pripremio je za štampu `Ustav i Krivični zakonik Savezne Republike Nemačke`. Koautor je knjige `Istorija advokature Jugoslavije`.[1]

Istovremeno, već duži period, dr Željko Fajfrić se bavi istraživanjem srpske srednjovekovne prošlosti, a radove iz ove oblasti objavljuje u dnevnoj i periodičnoj štampi i stručnoj literaturi.[1]

Knjige
Objavio je knjige:

Veliki župan Stefan Nemanja. 1995.[1]
Kralj Stefan Prvovenčani. 1997.[1]
Fruškogorska Sveta gora. 1997.[1]
Putovanje u Hristovu Svetu zemlju. 1997.[1]
Sveta loza Stefana Nemanje. 1998.[1] ISBN 978-86-85269-06-6.;
Кнез Лазар и Деспот Стефан. 1998. ISBN 978-86-85269-08-0.
Sveta loza Brankovića. Grafosrem. 1999. ISBN 978-86-85269-09-7.
Veliki župan Nikola Altomanović. 2000.
Ruski carevi. 2008. ISBN 978-86-85269-17-2.
Istorija krstaških ratova.
Bila jednom jedna zemlja.
Istorija Srbije.
Kotromanići. 2000.
Turski sultani. ISBN 978-86-85269-28-8.
Dinastija Obrenović. ISBN 978-86-85269-32-5.
Византијски цареви. ISBN 978-86-85269-18-9.
Тајанствени витез. ISBN 978-86-85269-23-3.
Srpske kraljice i princeze.
Aleksandar Makedonski.
Istorija Rusije.
Manastir Piva.
Dinastija Karađorđević. ISBN 978-86-85269-42-4.
Istorija krstaških ratova. (2006).