ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1973
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

autor Đorđe Ignjatović
Svetozar Miletić,Ljuben Karavelov i Bugarski nacionalnooslobodilački pokret 1867-1878
nedostaju nalovne strane
inače knjiga odlično očuvana ( na pojedinim mestima uredno podvučen tekst)
izuzetno retko

Svetozar Miletić
Po okončanju školovanja, prelazi na studije u Peštu, 1848. godine, gde ga zatiče početak burnih događaja – građanskih revolucija koje su te i naredne godine potresle Evropu. Njegove kolege ga optužuju da je veleizdajnik koji želi da dovede Ruse u Ugarsku, a kako se tih dana Srbima ne garantuje bezbednost u Pešti i Budimu, Miletić se vraća u Mošorin.

Odmah po dolasku odlazi u Čurug i Nadalj, gde agituje protiv odlaska Srba-Šajkaša na front u Italiju. Narod ga štiti od hapšenja, a on preko Karlovaca odlazi u Beograd, gde pokušava da utiče na srpsku vladu da krene u rat protiv Turaka, te da tako, započne opšte srpski ustanak na Balkanu. Srpska vlada, međutim, na ovo nije mogla da pristane.

Ljuben je rođen u mestu Koprivštici u Bugarskoj 1837. godine. Nakon završene osnovne škole, u rodnom mestu kod učitelja Srbina, Đorđa Božilovića[4], trebalo je da nastavi školovanje u Plovdivu. U tamošnjoj grčkoj gimnaziji učenje mu nije polazilo za rukom (jer nije voleo grčki jezik), pa je napustio školu i postao trgovački pomoćnik. Tokom školovanja u Plovdivu, Ljuben je pročitao sa razumevanjem dve srpske knjige, koje su na njega mnogo uticale. Radilo se o naslovima, srpskom zborniku `Neven-Sloga` i `Kosovka`.[5] Zbog potrebe posla mnogo putuje, obilazi ne samo Bugarsku nego i Srbiju i Bosnu. Tako je sa ocem dželebdžijom (trgovcem stoke) 1854. godine pored Bugarske posetio deo Makedonije i Srbije. Iako trgovac više ga je privlačio narodni život, koji putujući istražuje i zapisuje građu.

Napušta trgovačku struku, i na predlog prijatelja Najdana Gerova odlazi 1857. godine kod brata u Rusiju. Pošto ne uspe da se upiše na Vojnu akademiju, prelazi na istorijski odsek Filozofskog fakulteta u Moskvi. Bavi se proučavanjem istorije, ali i ruske književnosti; tu započinje svoj književni rad. Na vest da su zaratili Srbi i Turci prispeo je u Srbiju februara 1867. godine, pokušavajući da stvori vezu između podjarmljenih Srba i Bugara, radi zajedničke borbe. Druži se beogradskom omladinom i sarađuje sa Svetozarom Markovićem; za kratko vreme je dobro naučio srpski jezik. Kao i Marković i on se javlja predstavnikom realizma u književnosti. Avgusta 1867. godine Karavelov u ime Bugara učestvuje u radu skupštine `ujedinjene Omladine srpske. Nije sam u tuđini, jer je u srpskoj prestonici jak emigrantski bugarski centar. U Beogradu je Bugarin Rakovski, otvorio `Bugarsko đačko društvo i čitaonicu `Sjedinjenije".[6] U leto 1867. godine Karavelov sa sunardnicima osniva zaverenički `Bugarski komitet`, u stanu Anastasa Karastojanova - dvorskog fotografa, sa radnjom pored Saborne crkve. U društvu sa još nekim pristalicama sastavlja u leto 1867. godine `Zakon` (pravila organizacije) dobrovoljačke čete. Kao politički aktivan i eksponiran učesnik događaja u Beogradu, nekoliko meseci pre atentata na kneza Mihaila, biva nepoželjan zbog svojih aktivnosti. Iz Beograda gde se bavio `književnim poslom` bio je februara 1868. godine `isteran`.[7] Zbog progona se sklanja u drugi srpski centar, u Novi Sad gde nalazi novo utočište i nastavlja književni rad. Tu upoznaje Zmaja i Svetozara Miletića, te postaje saradnik lista `Zastava`.[8] Međutim hapse na ugarske vlasti, kao sada velikog protivnika režima Obrenovića, i on silom prilika provodi pola godine zatvoren u Pešti. Našao je novo mesto za život i rad u Rumuniji, u prestonici Bukureštu. Tu se bavi publicističkim radom, pokreće i uređuje listove: `Znanje` i `Slobodu`. Ne uklapa se dovoljno u revolucionarnu emigrantsku bugarsku sredinu. Zato ponovo dolazi u Beograd gde će boraviti do kraja Srpsko-bugarskog rata 1879. godine[9]

Poslednje vreme proveo je sa suprugom u bugarskom gradu Ruse (Ruščuku). Neumorno je radio na skupljanju dobrovoljaca za učešće u srpsko-turskom ratu. Imao je zbog toga problema u Rumuniji, gde je zatvaran zbog regrutovanja bugarskih dobrovoljaca. Karavelov je svoje zdravlje uništio u kazamatima i emigraciji, umire iscrpljen u Ruščuku 1879. godine od tuberkuloze, u naponu svoje stvaralačke snage.[10]