ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K289
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Joseph Fouché, 1. duc d`Otrante (Le Pellerin, 21. svibnja 1759. - Trst, 25. prosinca 1820.) je bio francuski državnik i političar, poznat kao neosporivi ministar policije i siva eminencija u svim vladama Francuske od 1792. do 1815. godine. Kao izrazito sposoban organizator i oportunist, Fouché je bio jedna od ključnih ličnosti najturbulentnijeg perioda francuske historije.

Fouché je rođen 21. svibnja 1759. godine u mjestu Le Pellerin, nedaleko od Nantesa. Iako školovan od strane svećenika u Nantesu i Parizu, Fouché nije zaređen. Godine 1791., kada je svećenićki red koji ga je školovao ukinut, Fouché je postao ravnatelj njihove škole te se ubrzo pridružio lokalnom ogranku Jakobinaca, čiji je predsjednik ubrzo postao. Dana 16. rujna 1792. godine, Fouché je izabran u Nacionalni konvent, gdje se isprva pridružio Žirondincima. Na suđenju Louisu XVI, glasao je za kraljevu smrt, nakon čega je postao blizak Montanjarima.

Revolucija
Nakon što je u veljači 1793. objavljen rat Ujedinjenom Kraljevstvu, Fouché je poslan na nekoliko misija kako bi osigurao lojalnost provincija. U listopadu je poslan u Lyon kako bi se obračunao s gradom koji se pobunio protiv Konventa. Pobunjenici su giljotinirani ili strijeljani, a grad je pretrpio veliku materijalnu štetu. Iako je njegova uloga bila neupitna, Fouché je, kada je većina Komiteta javnoga spasa pod Robespierreovim pritiskom počela kritizirati teror, zagovarao umjereni put. U travnju 1794., nakon pogubljenja Hébertovih pristaša, Fouché je pozvan pred Konvent. U lipnju postaje predsjednik Kluba jakobinaca, no napušta ga nakon konflikta s Robespierreom, nakon kojega okuplja saveznike i tako doprinosi njegovu padu u srpnju iste godine. Tokom Direktorija, Fouché je ostao pristaša jakobinaca. Nakon puča 1797. izbacio je rojaliste iz zakonodavnih vijeća, a ubrzo je imenovan poslanikom u Milan, a potom i Haag.

Napoleonov ministar policije
Dana 20. srpnja 1799., Fouché je postao ministar policije te je svesrdno podržao Napoleonov puč 18. brumairea. Nakon toga je dobio zadatak organiziranja i vođenja tajne policije, pri čemu je bio i više nego uspješan. Ipak, u kolovozu 1802. godine, njegovo ministarstvo je ukinuto zbog pokušaja da se usprotivi odluci Senata da se Napoleon imenuje doživotnim konzulom. Njegovim odlaskom, u policiji je nastao kaos koji je popravljen tek nakon što je Fouché ponovno postao ministar nakon što je dao podršku Prvom Carstvu. Tokom 1808. godine postaje grof Carstva, a sljedeće godine i duc d`Otrante. Godine 1909., uz ministarstvo policije dobio je i ministarstvo unutrašnjih poslova.

Prolongirani ratovi, a posebice pobuna u Španjolskoj, probudili su sumnje kod Fouchéao stabilnosti Carstva te ovaj od 1807. godine počinje spletkariti, posebice s rojalistima i Britanijom. U srpnju 1809., Fouché je samoinicijativno naredio mobilizaciju gotovo 60,000 pripadnika Nacionalne garde diljem zemlje. Ovaj potez zasmetao je Napoleonu, koji je ubrzo razriješio Fouchéa dužnosti ministra. Fouché je imenovan guvernerom, no prije nego je napustio Francusku, otkriveni su njegovi tajni pregovori s Britancima te je javno osramoćen. Sljedeće tri godine boravi u Aix-en-Provenceu. Kako bi ga otjerao iz Francuske, Napoleon ga je 1812. imenovao upraviteljem Ilirskih pokrajina, a kada je Austrija vratila svoj teritorij, poslao ga je u Napulj, gdje je, izgleda, igrao dvostruku igru s Napoleonom i napuljskim kraljem Joachimom Muratom.

Kasniji život i smrt
Nakon Napoleonovog prvog pada, Fouché se u travnju 1814. vratio u Pariz, no Louis XVIII ga je ignorirao pa je Fouché počeo spetkariti protiv kralja. Naknadno mu je ponuđeno mjesto ministra policije, no odbio ga je, samo da bi ga prihvatio kada se Napoleon vratio s Elbe. Stokom Stotinu dana, Fouché je Napoleonu predlagao liberalizam dok je istovremeno njegovao dobre odnose s Louisom XVIII i Austrijom. Nakon poraza kod Waterlooa, Fouché je nagovorio Napoleona na drugu abdikaciju te je nakratko bio predsjednik Izvršne komisije. Nakon stabilizacije Restauracije, Louis XVIII ga je imenovao ministrom policije, no radikalni rojalisti su ubrzo isforsirali njegovu ostavku. Fouché je ubrzo osuđen zajedno s ostalima koji su glasali za ubojstvo Louisa XVI te je protjeran na mjesto poslanika u Dresden. Egzil je proveo u Pragu, Linzu i Trstu.

Preminuo je 25. prosinca 1820. u Trstu kao prognanik.

Štefan Cvajg (nem. Stefan Zweig; Beč, 28. novembar 1881 — Petropolis, 22. februar 1942) bio je austrijski pisac, dramaturg, novinar i biograf. Na vrhuncu svoje književne karijere, tokom 1920-ih i 1930-ih, bio je jedan od najpopularnijih književnika na svetu


Štefan Cvajg rođen je u Beču 1881. Bio je sin Morica Cvajga, imućnog jevrejskog proizvođača tekstila. Majka, Ida Bretauer Cvajg, poticala je iz jevrejske bankarske porodice.[2] Njen otac, Jozef Bretauer, dvadeset godina je radio u Ankoni, gde je Ida rođena i odrasla. Cvajg je studirao filozofiju na Bečkom univerzitetu, gde je 1904. doktorirao sa temom Filozofija Ipolita Tena. Religija nije igrala važnu ulogu u njegovom obrazovanju. „Otac i majka bili su Jevreji samo slučajnošću rođenja”, rekao je kasnije u jednom intervjuu. Ipak, nikad nije odricao pripadnost jevrejskoj zajednici i često je pisao o Jevrejima i jevrejskim pitanjima, kao na primer u priči Mendel knjigoljubac. Bio je blizak sa Teodorom Herclom, osnivačem cionizma, koga je upoznao još kada je Hercl bio književni urednik u vodećem bečkom listu Nove slobodne novine gde je objavio neke od Cvajgovih ranih radova.[3] Cvajg je verovao u internacionalizam i u evropeizam, pa mu Herclov jevrejski nacionalizam nije mogao biti naročito privlačan, što i sam potvrđuje u svojoj autobiografiji Jučerašnji svet. Nove slobodne novine nisu objavile recenziju Herclove knjige Jevrejska država, a sam Cvajg ju je nazvao „glupom i besmislenom”.[4]

Štefan Cvajg je bio u srodstvu sa češkim piscem Egonom Hostovskim. Neki izvori beleže da su bili rođaci, a sam Hostovski rekao je za Cvajga da mu je „veoma daleki rođak”.[5]

Početkom Prvog svetskog rata rasprostranjeno patriotsko osećanje zahvatilo je i nemačke i austrijske Jevreje: zajedno sa Martinom Buberom i Hermanom Koenom, i Cvajg mu je dao podršku.[6] Premda je bio patriota, Cvajg je odbio da u ruke uzme oružje - služio je u Arhivu Ministarstva vojnog, zauzevši ubrzo pacifistički stav, poput svog prijatelja Romena Rolana, dobitnika Nobelove nagrade za književnost 1915. godine. Preselio se u Švajcarsku, gde je ostao do kraja rata. Cvajg je do kraja života ostao pacifist koji se zalagao za ujedinjenje Evrope. Poput Rolana, napisao je mnogo biografija. U Jučerašnjem svetu svoju biografiju Erazma Roterdamskog nazvao je „prikrivenim autoportretom”.

Cvajg se 1920. oženio Friderikom Marijom fon Vinternic (rođ. Burger), a 1938. od nje se razveo. Pod imenom Friderike Cvajg ona je objavila knjigu o svom bivšem mužu nakon njegove smrti.[7] Kasnije je objavila i jednu ilustrovanu knjigu o Cvajgu.[8] Cvajg se 1939. oženio svojom sekretaricom Lotom Altman.[9]

Cvajg je napustio Austriju 1934, nakon Hitlerovog dolaska na vlast u Nemačkoj. Nakon toga živeo je u Engleskoj (prvo u Londonu, a od 1939. u Batu). Usled brzog napredovanja Hitlerovih trupa u Francuskoj i u čitavoj Zapadnoj Evropi, Cvajg je sa suprugom prešao Atlantik i otputovao u SAD, gde su se 1940. skrasili u Njujorku nastavivši često da putuju. Dana 22. avgusta 1940. su se ponovo odselili — ovoga puta u Petropolis, grad u konurbaciji Rio de Žaneiro.[10] Postajao je sve depresivniji zbog porasta netolerancije i uspona autoritarnosti i nacizma. Izgubivši nadu u budućnost čovečanstva, Cvajg je napisao belešku o tom beznađu. Dana 23. februara 1942. Cvajg i njegova supruga izvršili su samoubistvo uzevši veliku dozu barbiturata. Pronađeni su u svojoj kući u Petropolisu, s rukom u ruci.[11][12] Cvajg je bio očajan zbog budućnosti Evrope i njene kulture. „Smatram da je bolje u pravo vreme i dostojanstveno okončati život u kojem je intelektualni napor predstavljao vrhunsko zadovoljstvo, a sloboda pojedinca najviše zemaljsko dobro”, napisao je.

Cvajgova kuća u Brazilu je kasnije pretvorena u muzej, danas poznat kao „Kuća Štefan Cvajg”.


Cvajg je vio veoma ugledan pisac u dvadesetim i tridesetim godinama 20. veka. Bio je prijatelj sa Arturom Šniclerom i Sigmundom Frojdom.[13] Veliku popularnost uživao je u SAD, Južnoj Americi i Evropi, dok je u Britaniji uglavnom bio nepoznat. U kontinentalnoj Evropi i danas je aktuelan,[1] ali mu je popularnost u SAD znatno opala.[14] Od devedesetih godina nekoliko izdavačkih kuća (pre svih Puškin pres i Njujorški književni pregled) oživelo je Cvajgova dela na engleskom.[15] Isto tako, Planket lejk pres e-knjige počeo je sa objavljivanjem elektronskih verzija Cvajgovih nefikcionalnih dela.[16]

Cvajgovi kritičari iz engleskog govornog područja oštro su podeljeni na one koji preziru njegov stil kao slab, lagan i površan[14] i na one privrženije evropskoj tradiciji što uzdižu Cvajgov humanizam i jednostavan i efektan stil.[15][17]

Cvajg je najpoznatiji po svojim novelama (Kraljevska igra, Amok, Pismo nepoznate žene — prema kojoj je Maks Ofuls 1920. snimio istoimeni film), romanima (Nestrpljivo srce, Pomešana osećanja, Devojka iz pošte — posthumno objavljen) i biografijama (Erazmo Roterdamski, Magelan, Meri Stjuart, Balzak). Dela su mu bila štampana na engleskom bez njegovog pristanka pod pseudonimom Stiven Brenč (prevod njegovog imena na engleski), u vreme kada je antinacističko raspoloženje bilo rasprostranjeno. Prema Cvajgovoj biografiji kraljice Marije Antoanete kasnije je snimljen holivudski film sa Normom Širer u naslovnoj ulozi.

Cvajg je bio blizak sa Rihardom Štrausom i napisao je libreto za Ćutljivu ženu. Štraus se suprotstavio nacističkom režimu odbivši da odobri uklanjanje Cvajgovog imena iz programa na premijeri, 24. juna 1935. u Drezdenu.[18] Zbog toga je Gebels otkazao najavljeni dolazak, a opera je bila zabranjena nakon trećeg izvođenja. Cvajg je 1937, u saradnji sa Jozefom Gregorom, napisao libreto za Štrausovu operu Dafne. Bar još jedno Cvajgovo delo imalo je muzičko izvođenje.[19]

Njegovo eklektičko delo sastoji se iz nekoliko zbirki poezije, nekoliko pozorišnih komada (Terzit 1907, Volpona 1927), ali Cvajg je pre svega čuven po svojim novelama (Amok 1922, Pomešana osećanja 1926, Dvadeset četiri sata iz života jedne žene 1934), pričama o intenzivnim strastima koje ponekad prelaze u morbidnost ili šalu. Njegova Šahovska novela (Schachnovelle) objavljena je posthumno. Pisao je i brojne biografije istorijskih ličnosti (Meri Stjuart, Magelan, Marija Antoaneta) koristeći preciznu psihološku analizu. Preko 20 godina je radio na zbirki priča Zvezdani časovi čovečanstva (Sternstunden der Menschheit) u kojoj je opisao četrnaest najznačajnijih događaja u istoriji sveta po svom izboru.