ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 364
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Karaburma je geografski bila nalik rtu isturenom u Dunav. Kada se susedno ostrvo Ada Huja povezalo sa kopnom i postalo poluostrvo, Karaburma se našla nekoliko stotina metara od obale reke.

Keltski Skordisci su osnovali Singidunum u 3. veku pne., na lokalitetima Karaburme i Rospi Ćuprije je pronađena nekropola iz tog perioda, sa vrednim artefaktima koji su pripadali njihovim ratnicima.[2]

Vekovima je područje bilo močvarno sa prostranim područjima žive gline, tako da su ga ljudi izbegavali još od rimskog perioda. Danas nepostojeći termalni izvori duž obale Dunava su zagrevali vodu močvare i isparavali, tako da je močvara stalno bila u izmaglici. Izgleda da je glina bila korišćena, jer je na karti kapetana Amana iz 18. veka bila označena jedna ciglana (Ziegel Offen) na višnjičkom putu, približno kod Pančevačkog mosta.[1]

Pominje se da je iznad Karaburme postojao grad Despotovac, nazvan po Despotu Stefanu (15. vek).

Milan Đ. Milićević u svojoj Kneževini Srbiji među mineralnim vodama u okolini Beograda pominje „slanu vodu na obali dunavskoj”, između mesta Orospi-ćuprije i Kajaburme, koja u litri vode ima „12 grana sumporo-kiseloga kalioksida”. Ovaj izvor je pronašao i neuspešno preporučivao Josif Pančić.[3]

Srpski knez Miloš Obrenović je u 19. veku naredio da Karaburma bude zvanično mesto za pogubljenja (nedaleko od današnjeg Pančevačkog mosta), što je ostalo do 1912. i doprinosilo ozloglašenosti kraja („poslati nekoga na Karaburmu” tj. pogubiti ga). Nedaleko od mosta je bila i kafilerija, gde su od kože pasa lutalica pravili rukavice. Pored Dunava je 1898. podignuta beogradska klanica, na zemljištu Džehanovo koje je ustupio kralj.

U ovom kraju je bilo dozvoljeno podizanje kuća bez dozvole, ali kraj je do iza I svetskog rata i ekspanzije Beograda, bio retko naseljen, u vidu malih i raštrkanih favela, bez vodovoda i kanalizacije, a i Višnjički put je bio loš. Od 1925. kraj je nazivan Naselje Kneza Pavla.[4] Do 1929. Karaburma je pripadala ataru Višnjičke opštine, u tom periodu je imala 6000 stanovnika. Naselje je oživelo tek podizanjem Pančevačkog mosta i proširenjem tekstilne fabrike „Kosta Ilić i sinovi”.[5] `Desno` od Pančevačkog mosta, 1938. je uređen prostor od 18.000 kvadrata za pijacu za konje, žito i seno.[6]

Karaburma je 1. 9. 1955. postala jedna od beogradskih opština, ali je već 3. 1. 1957. priključena opštini Palilula. Danas je Karaburma moderno naselje, na desetak minuta od centra Beograda, s dobrim saobraćajnim vezama. Područje naselja se približno može raščlaniti na Staru Karaburmu (zapadni deo) i Karaburmu-Dunav ili Novu Karaburmu (istok). Jugoistočni kut, koji se naslanja na Ćalije, poznat je i kao Karaburma 2.

U Karaburmi se nalazi pet osnovnih škola: „Filip Višnjić”, „Jovan Popović” , „Stevan Dukić”, „Arčibald Rajs” (bivša „Stjepan Stevo Filipović”) i „Jovan Cvijić”.


Arheologija (od grčkih reči αρχαίος = star, (u savremenom grčkom i prastar) i λόγος = nauka, reč, misao) je nauka koja izučava materijalne ostatke, tj. sve uočljive tragove ljudskih delatnosti radi upoznavanja njihove sadržine u određenom vremenu i prostoru, kao i njihovog značenja u određenom socijalnom, ekonomskom i istorijskom okruženju. Iako je uobičajeno da se njeno proučavanje vezuje za „starine“, tj. za davnu prošlost, njome je obuhvaćeno vreme od najstarijih materijalnih ostataka, pa sve do današnjih dana.[1]

Po svom sadržaju i ciljevima arheologija je društveno-istorijska naučna disciplina. Po naučnim izvorima i metodi rada arheologija je istovremeno i egzaktna nauka, što znači da se bazira na materijalnim ostacima (pokretnim i nepokretnim) potpomažući se pritom, ako ih ima, pisanim izvorima radi što boljeg testiranja hipotezâ. Njen osnovni i trajni cilj takvog načina rada jeste upoznavanje čoveka kao inteligentnog člana ljudskog društva, stvaraoca i tvorca kontinuirane kulturne evolucije.[2]

Arheologija poseduje određene metode u izučavanju prošlosti ljudi. Pored toga oslanja se i na ceo niz drugih, pomoćnih naučnih disciplina kao što su: geologija, paleontologija, antropologija, etnologija, antička istoriografija, hemija i dr.[3] Na arheologiju se može gledati i kao na društvenu nauku i humanističku nauku. Ovo zavisi od paradigme koja se posmatra.[4]

Rezultati i plodovi arheoloških istraživanja postižu svoj cilj ako postanu pristupačni, vidljivi i razumljivi ne samo stručnjacima, nego i svima onima čiju pažnju privlači arheologija kao izrazito socijalna i antropološka nauka.[5]

Arheologija i društvene nauke
Arheologija, koja se u novije doba sve više vezuje uz antropologiju a ne istoriju kako je to bilo uobičajeno u prethodnom razdoblju i to naročito u Evropi, proučava ljudska društva i objekte koje su ona ostavila za sobom. To naročito dolazi do izražaja tokom proučavanja praistorije o kojoj su gotovo uvek jedina svedočanstva njeni materijalni ostaci (npr. oruđa od kamena, kosti i metala, keramika, ostaci arhitekture, itd.). Pored praistorije arheologija se bavi i proučavanjem istorijskih perioda, to jest perioda u kojima postoje pisani izvori, i ona u tom slučaju uglavnom ima ulogu pomoćne istorijske nauke. Iako su neki od njenih spektakularnijih otkrića glavni znak prepoznavanja arheologije, takvi su nalazi srazmerno retki i najčešće nedovoljno dokumentovani tako da oni vrlo često nemaju veliku vrednost sa stanovišta naučne arheologije. Moderna arheologija se zasniva na timskom radu i detaljnom dokumentovanju i analizi svih nalaza (uključujući tu i informacije o prirodnoj sredini, ljudske ostatke, arhitekturu, artefakte, biofakte, itd.) i njihovih asocijacija u cilju što preciznijeg rekonstruisanja ljudskih kultura i uopšte ljudskog života u prošlosti....