ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1900 - 1949.
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Tematika: Religija i duhovnost
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Prvo izdanje novog prevoda Novog zaveta na hrvatski iz 1925. godine koje predstavlja otklon od vukovske škole. Preveo Franjo Zagoda. Retko u ponudi!

Posveta prevodioca Franje Zagode Dimitriju Stefanoviću, profesoru na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, koji je i sam preveo Novi zavet (objavljen 1934).

Naslov Sveto pismo Novoga zavjeta / preveo iz izvornog teksta i bilješke priredio Franjo Zagoda
Vrsta građe knjiga
Jezik hrvatski
Godina 1925
Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Naklada Dra. Stjepana Markulina, 1925
Fizički opis [2], 560 str. ; 21 cm.
Drugi autori - osoba Zagoda, Franjo (prevodilac) (pisac propratne građe)
Zbirka Knjige katoličkog života

Zagoda, Franjo, hrvatski bibličar i crkveni pisac (Samobor, 23. X 1871 – Zagreb, 9. I 1956). Teologiju studirao u Zagrebu i Budimpešti, gdje je i doktorirao 1900. Kapelan i vjeroučitelj u pučkim školama u Legradu, Pakracu i Karlovcu (1894–99), potom gimnazijski vjeroučitelj u Karlovcu i Bjelovaru (1899–1912). Od 1912. profesor Novoga zavjeta na Katoličkom bogoslovnom fakultetu u Zagrebu; umirovljen 1919 (iz političkih razloga), ponovno imenovan 1921., i predavao kao profesor emeritus. S grčkog je izvornika (služeći se Vulgatom i prijevodom J. Stadlera) preveo Novi zavjet (1925, drugo izdanje 1938–39), jezikom razumljivim širim krugovima. Članke iz različitih područja (teologija crkvenih otaca, novozavjetne teme, suvremene vjerske prilike) objavljivao u Katoličkom listu, Kršćanskoj školi i Bogoslovskoj smotri. Objavio knjigu O Focijevu raskolu (De schismate Photiano, 1921).
Kao bibličar po specijalizaciji, objavio je 1925. prijevod Novoga zavjeta s opširnim bilješkama, koji se u jezičnom smislu smatra temeljitim otklonom od vukovske škole. Pisao je članke i rasprave u katoličkoj periodici (Bogoslovska smotra, Katolički list i dr.), a g. 1900. objavio je rad o „Focijevu raskolu“ (De schismate Photiano). Napisao je i nekoliko recenzija na onodobne hrvatske, srpske i slovenske biblijske prevode, kao i na kritička izdanja grčkoga novozavjetnog biblijskog teksta. Objavljeni prevodi Novoga zavjeta su: Sveto pismo Novoga zavjeta (s opširnim bilješkama), Zagreb, 1925; Sveto pismo Novoga zavjeta. Prvi dio: Evanđelja i Djela apostolska (pučko-džepno izdanje), Zagreb, 1938, 1940, 1946; Sveto pismo Novoga zavjeta. Drugi dio: Apostolske poslanice i Otkrivenje (pučko-džepno izdanje), Zagreb, 1939, 1940, 1946; Sveto pismo Novoga zavjeta: Evanđelja i Djela apostolska, Salzburg, 1959.

Profesor dr Dimitrije Stefanović je rođen 31. jula 1882. u Zmajevu. Gimnazijski ispit zrelosti položio je u Srpskoj pravoslavnoj velikoj gimnaziji u Novom Sadu, posle čega je tri godine učio i završio Bogosloviju u Sremskim Karlovcima. Teologiju je studirao na Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu Univerziteta u Černovcima, gde je godine 1907. „položio stroge ispite i bio promovisan za doktora bogoslovskih nauka“. U periodu 1907–1920. predavao je Sveto Pismo Novog Zaveta i novozavetni grčki jezik u Karlovačkoj bogosloviji, a od 1920. do 1922. bio je redovni profesor Novog Zaveta na tek osnovanom i kratkovekom Pravoslavnom bogoslovskom fakultetu zagrebačkog univerziteta. Odatle je 3. oktobra 1921. izabran na istu katedru Bogoslovskog fakulteta u Beogradu, na kojoj je kao redovni profesor ostao sve do odlaska u penziju 1943. Dimitrije Stefanović se posle teške bolesti upokojio 28. maja 1945. Stefanović je odličan primer tumača koji od temeljnog egzegetskog rada nije odvajao prevođenje biblijskog teksta. Svetlost dana najpre su ugledali prevod i tumačenje Pavlovih pastirskih poslanica, a po radovima koji su zatim usledili može se zaključiti da mu je pažnja uglavnom bila koncentrisana na Pavlove spise i odabrane evanđelske tekstove. Stefanović se nije zaustavio na objavljivanju prevoda pojedinih novozavetnih tekstova. Ohrabrio se na još veći podvig – prevođenje celog Svetog Pisma Novog Zaveta, i to zato što je osećao da je krajnje vreme da Crkva svom narodu treba da pruži jedan, od Vukovog, učeniji prevod: „Posle Vukova prevoda Sv. Pisma Novoga Zaveta mi s pravom očekujemo samo jedan od njegova bolji, tačniji prevod. Takav prevod, sasvim prirodno, moći će nam dati samo stručnjak, bogoslov koji se bavi izučavanjem i tumačenjem Sv. Pisma.“ Zato prevodi Petrovića (1927) i Bakotića (1930) nisu ispunili očekivanja. Tako je Stefanović opet nastojao da „ispuni neugodnu prazninu“ i već 1929–1930. Britansko i inostrano biblijsko društvo štampalo mu je prevod Evanđelja i Dela apostolskih. Njegov kompletan prevod Novog Zaveta pojavio se 1934, a reakcija tadašnjih naučnih krugova bila je sasvim pozitivna.


MG 58 (K)