ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Ante Starčević (Žitnik[1], 23. maj 1823 — Šestina, Zagreb 28. februar 1896) je bio hrvatski političar, provincijalni književnik i publicista i, zajedno sa Eugenom Kvaternikom, osnivač Stranke prava utemeljena na ideologiji hrvatskog državnog prava.[2][3] Još za života nazvan je – kao politički lider i glavni ideolog hrvatskog nacionalizma – Ocem Domovine.[2] U isto vreme, Starčević predstavlja kontroverznu ličnost zbog svojih antisemitskih i antisrpskih stavova.[4][5][6] Dio njegovih stavova i radova poslužio je kao ideološka osnova Ustaškog pokreta.[7]

Biografija
Rođen 1823. godine u Žitniku pored Gospića, od roditelja Srba. Majka udovica Milica Čorak, rođena Bogdan, iz Široke Kule, primila je katolicizam pre udaje za prvog muža.[8] Otac Jakov Starčević, bio je graničar iz Pazarišta,[9] sela pokatoličenih Srba[10], potomak hercegovačkih Starčevića.[11]

Obrazovan je prvo u nemačkoj pučkoj školi u ličkom Klancu.[12] Potom ga obrazuje stric, Šime Starčević pisac Tada Šime uze Antu k sebi u Bag. Bilo mu je 13 godina. Tu ga pripravi za prva dva razreda gimnazije[13] Po drugom izvoru, za prva dva razreda gimnazije spremao ga je (učio latinskom i nemačkom jeziku) katolički župnik Josip Vlatković u Smiljanu.[14] Godine 1839. polazi na treći razred gimnazije u Gospiću, gde mu je stric bio profesor: drugovi i profesori divili su se bistrini i brzom shvaćanju mladog Likote, kojeg su za šalu `Vlahom` nazivali[13]. Ostala četiri razreda gimnazije i dva viša razreda, tzv. filozofiju završio je u Zagrebu. Učestvovao je kao kršni gimnazijalac budući `vatren Ilir`, na krvavim demonstracijama u Zagrebu, održanim na Markovom trgu 27. jula 1845. godine.

U jesen 1845. godine nakon završene više gimnazije u Zagrebu i odlazi u sjemenište u Senj, a odatle ga biskup Ožegović šalje u Peštu, na studije teologije[2]. Godine 1846. dobija titulu počasnog doktora filozofije[15] u Pešti. Vratio se s proleća 1848. godine kući, pa u Senj, da bi nastavio školovanje. Kada je trebalo da se na kraju `zaredi`, odlučuje da se ne posveti svešteničkom pozivu[2].

Zatražio je profesuru filozofije i opšte istorije na Pravoslovnoj akademiji u Zagrebu. Nakon neuspeha ušao je u advokatsku kancelariju dr Lavoslava Šrama, gde ostaje do 1861. godine.[16] Godine 1851. konkurisao je bezuspešno za mesto profesora matematike i na beogradskom Liceju, pišući molbu na ćirilici i potpisujući se kao „doktor mudroslovija“ (filozofije).[17] Beogradski licej je međutim angažovao Aleksu Vukomanovića na tom mestu. Frustrirani profesor Starčević se zbog toga naoštrio protiv Srba, i samo je čekao priliku da ih napadne. Ustao je tako 18. avgusta 1852. godine da brani Ljudevita Gaja, od prozivanja koje je stiglo iz beogradskih `Srbskih novina`.[18] Na stranama Gajevih `Narodnih novina` u Zagrebu, on polemiše sa kako kaže `tzv. Srbima`. Ali tu ne staje, pa uskoro, 21. septembra Starčević pokazuje svoje još veće ogorčenje, kada na stranicama pomenutih `Narodnih novina` ispisuje novi oštar: `Odgovor Srbskome dnevniku i beogradskim novinama`. Iskoristio je on odsustvo urednika Gaja, da iznese svoje šovinističke stavove, do tada ne viđene u javnosti, u odnosu između dva naroda. Ante se u članku okomio na srpsko ime i srpski jezik, negirajući i omalovažavajući ih, uz pomoć knjige vizantijskog cara Porfirogenita. Uvredljiv tekst prenosi na svojim stranama `Srbski dnevnik` 24. avgusta 1852. godine[19] Reagovao je onda lično Ljudevit Gaj, sa svojim izvinjenjem i pobijanjem stavova Starčevićevih, žaleći zbog ataka na bratstvo Srba i Hrvata, koje je on do tada 18 godina mukotrpno gradio.[20]

Starčeviću se suprotstavio, i to stihom i veliki pobornik sloge Srba i Hrvata, Jovan Sundečić objavivši spev pod naslovom: `Dru Anti Starčeviću uzdarje za prenemio dar`. Pesnikove prve reči su veoma odjeknule u javnosti: Vukodlače, Paklenjače![21]

Izlazi Ante iz kancelarije g. Šrama tek 1861. godine, kada je izabran za velikog beležnika Riječke županije, ali je 1862. godine suspendovan i kao protivnik režima osuđen na mesec dana zatvora[2]. Iste godine izabran je u Hrvatski sabor kao predstavnik Rijeke[2]. Za zastupnika u Hrvatskom saboru biće biran ponovo 1865, 1871, i od 1878. godine do kraja života[2].

U Hrvatskom saboru je bio zagovornik hrvatske nezavisnosti odlučno se protiveći bilo kakvim vezama Hrvatske sa Austrijom i Mađarskom, gradeći tako temelje za osnivanje nacionalističke Stranke prava, koju je osnovao sa Eugenom Kvaternikom[2]. Na njenom čelu je ostao do svoje smrti.[22]

Godine 1863. je zatvoren, a nakon izlaska iz zatvora ponovo se zaposlio u Šramovoj kancelariji do oktobra 1871. godine[2]. Nakon Kvaternikovog ustanka u Rakovici ponovno je uhapšen, a Stranka Prava raspuštena[2]. Sedam godina kasnije (1878) opet je izabran za zastupnika u Hrvatskom saboru, gde je ostao do svoje smrti[2].

Pored politike bavio se i istorijom, filologijom, književnom kritikom, filozofijom, pisanjem pesama, drama i političkom satirom.[23]

Ante Starčević je preminuo 28. februara 1896. godine u Zagrebu u 73. godini života[2]. Sahranjen je, prema vlastitoj želji, u crkvi svetog Marka u zagrebačkim Šestinama, a spomenik mu je izradio oktobra 1903. godine Ivan Rendić[