Godina izdanja: 1900 - 1949.
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
ISBN: Ss
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Trubadur : opera u četiri čina: muzika Đuzepe Verdi :
Napisao:
Salvatore Kamarano

Salvadore Cammarano (također Salvatore) (rođen u Napulju, 19. ožujka 1801. – umro u Napulju 17. srpnja 1852.) bio je plodan talijanski libretist i dramatičar možda najpoznatiji po pisanju teksta Lucije di Lammermoor (1835.) za Gaetana Donizettija.

Za Donizettija je također napisao librete za L`assedio di Calais (1836), Belisario (1836), Pia de` Tolomei (1837), Roberto Devereux (1837), Maria de Rudenz (1838), Poliuto (1838) i Maria di Rohan (1843), dok je za Giuseppea Persianija bio autor Ines de Castro.

Za Verdija je napisao Alziru (1845.), La battaglia di Legnano (1849.) i Luisa Miller (1849.), ali nakon što je umro u srpnju 1852., Verdi je radio s Leoneom Emanueleom Bardareom na dovršavanju libreta za Il trovatore (1853.).[1] ] Cammarano je također započeo rad na libretu za predloženu adaptaciju drame Kralj Lear Williama Shakespearea, pod nazivom Re Lear, ali je umro prije nego što ju je dovršio; preživio je detaljan scenarij.

Njegov otac, Giuseppe, bio je slikar i scenograf. Njegov sin, Michele, također je bio slikar



Đuzepe Verdi (ital. Giuseppe Francesco; Le Ronkole, 10. oktobar 1813[1][2] — Milano, 27. januar 1901) bio je kompozitor[3] zrelog italijanskog belkanta (bel canto). Već u svojoj jedanaestoj godini je postao orguljaš u lokalnoj crkvi.[4] Prvi koji je uočio njegov talenat je bio trgovac i ljubitelj muzike Antonio Bareči, koji ga je uzeo u svoju radnju i pomagao u svakom pogledu. Uz njegovu pomoć, kao i pomoć grada Buseta, omogućeno mu je da upiše muziku u Milanu godine 1832.[1] Međutim, upravnik Konzervatorijuma se ustručavao da Verdija primi, navodno zbog toga što je bio stariji nego što je statut dozvoljavao, ali verovatnije stoga što nije imao poverenja u njegov talenat. Zbog toga je Verdi tokom sledeće tri godine radio kod operskog dirigenta Lavinje, pragmatičnog čoveka, čiji je katihizam bio Mocartov Don Đovani. Godine 1833, u Busetu umire orguljaš Provesi i Verdi ga nasleđuje. Dve godine nakon toga se ženi Margeritom Bareči (Margerita Barecci), najstarijom ćerkom svoga zaštitnika. No, već 1840. ona umire, kao i njihovo dvoje dece. Godinu dana pre toga je Verdi debitovao kao operski kompozitor, što mu je donelo uspeh i mogućnost da se preseli u Milano. Ova opera je bila Oberto, grof od San Bonifacija. Nakon ove je napisao još mnoge opere, ukupno 27, koje su mu stvorile ime najpre u Italiji, ali i u svetu. 1859. se venčao sa operskom pevačicom Đuzepinom Streponi (Giuseppina Strepponi), ali je i nju nadživeo, iako samo četiri godine.

Osim opera, napisao je i dva dela sakralnog karaktera, i to Rekvijem (Requiem) 1874. na uspomenu na Aleksandra Manconija i Četiri sveta komada (Quattri pezzi sacri) 1898, koje se sastoje od Ave Maria, Stabat Mater, Te Deum i Laudi alla Vergine iz Danteovog Raja.

Verdi je umro u Milanu u kojem je dugo godina živeo i radio i sahranjen je u Muzičkom Institutu Verdi u tom gradu.