ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Posle 1950.
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
Tematika: Za decu

Ultra retka slikovnica po tekstu Brane Cvetkovića.
Domaći tekst, domaće slike.
Na koricama tragovi vremena, unutra odlično očuvano, pun kolor.

Autor - osoba Cvetković, Brana
Naslov Zunzarina palata / Brana
Vrsta građe kratka proza
Jezik srpski
Godina [1957]
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Sportska knjiga, [1957] (Beograd : Beogradski grafički zavod)
Fizički opis [15] str. : ilustr. ; 17x24 cm.
Napomene Puno ime autora: Brana Cvetković.

Zunzarina palata je predivna poema kojoj se deca vraćaju nebrojeno puta. Ljubivoje Ršumović smatra da značaj dela Brane Cvetkovića ne može biti zaboravljeno, bez obzira na nove književne trendove i struje.
„Čitava jedna generacija književnika za decu, među kojima su Dragan Lukić, Duško Radović, Brana Crnčević, pa i moja malenkost, odrasla je i stvarala je pod uticajem Brane Cvetkovića, koji je nedvosmisleno svima nama predstavljao veliki uzor i inspiraciju. Izgleda da je sudbina svih velikih umova u Srbiji da u nekom trenutku i u nekoj epohi padnu u zaborav, ali, srećom, sve je to privremeno, jer prave veličine nikad ne mogu biti zaboravljene“, ističe Ršumović.

Brana Cvetković (Knjaževac, 20. novembar 1874 – Beograd, 20. novembar 1942) bio je srpski glumac, reditelj, upravnik pozorišta, scenograf, karikaturista, ilustrator, prevodilac, dečji pesnik, pripovedač i vodeći srpski satiričar u prvoj deceniji 20. veka. Osnivač je pozorišta „Orfeum“.
Brana Cvetković je rođen 20. novembra 1874. godine u Knjaževcu u porodici Đorđa Cvetkovića, sudskog činovnika. Iako se navodi da je rođen u Knjaževcu u nekim izvorima, kao mesto rođenja Branislava Brane Cvetkovića spominje se Kraljevo selo, danas Minićevo kod Knjaževca.
U Beogradu završava gimnaziju. Nakon toga, kao državni pitomac na Akademiji umetnosti u Minhenu studirao je slikarstvo, scenografiju i glumu. Već za vreme studija pokazao je izraziti talenat za scenografiju, karikaturu, humorističku prozu i glumu. Karijeru započinje u Narodnom pozorištu kao scenograf. Odlučio je da se okuša i u glumi kroz putujuće trupe Đure Protića, Nikole Bate Simića i drugih poznatih glumaca. Svoj „Orfeum“ osnovao je 1899. godine, koji je delovao u Beogradu u salama Pašinog Bulevara i Kolarcu, sa prekidima od 1929. godine. U poslu mu je pomagala supruga Kaja Cvetković, glumica. Kroz njegov „Orfeum“ prodefilovali su mnogi glumci: Petar Laner, Olga Ilić, Kosta Ilić, Kosta Delini, Dimitrije Ginić, Zorka Ginić i mnogi drugi. Njegov venčani kum bio je Branislav Nušić, književnik i komediograf.
Za vreme Prvog svetskog rata bio je inspektor vojničkih pozorišta, a zatim je izvesno vreme obavljao dužnosti upravnika pozorišta u Skoplju i Novom Sadu. Pokretač je časopisa „Gluma“, a uređivao je satirične časopise „Satir”, „Đavo“, „Cerekalo“, „Satirac“, „Vic“. Humoreske je objavljivao u svim vodećim listovima tog doba i bio je vodeći srpski satiričar u prvoj deceniji 20. veka.
Napisao je desetine orfeumsih programa i u njima bravurozno učestvovao i time postao začetnik jednog novog žanra u srpskom glumištu. Nakon sve žešćih nasrtaja cenzure i zabrana nadolazeće diktature 1929. godine, Brana prekida rad „Orfeuma“ i povlači se u miran život u svojoj kući u Hilandarskoj br. 34 i posvećuje se stvaralaštvu i prevođenju. Sarađivao je sa nizom beogradskih listova, a neuporedivo najviše na dečjoj strani „Politike“, objavljujući pesme i priče koje je sam ilustrovao. Smatra se da je uz čika Jovu Zmaja, Brana Cvetković decenijama bio „najvredniji i najdostojniji hvale dečji pisac“.
Ovaj čuveni „smejač i zasmejač“, kako ga je nazivao Vinaver, umro je za vreme okupacije 20. novembra 1942. godine, u 68. godini. U Beogradu je, nekoliko meseci po smrti dobio ulicu, koja je posle oslobođenja preimenovana. Njegovo ime danas nosi jedna manja ulica u naselju Žarkovo.
Dela
Branine priče, I i II, 1907;
Istra, scena sa našeg primorja, 1920;
Tamo daleko, 1925;
Brana za decu u slici i reči, 1934;
Vrlo retke pripovetke, 1951;
Zunzarina palača, 1957;
MG153 (N)