Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Vrsta: Jezički priručnici
Jezik: Srpski

Krađa Srpskog jezika - Lazo M. Kostić

Ovo delo izlazi baš o stogodišnjici smrti
VUKA STEF. KARADŽIĆA
koji je, genijalnom pronicljivošću, uspeo da pronađe najčistije izvore srpskog jezika, da ga fiksira, potkrepi neprocenjivim narodnim blagom čije je sredstvo bio, i da ga tako proslavi.

Ta slava nije dala mira jednom narodu koji je slično govorio, i on je prosto taj jezik aproprisao! Nečuven postupak u istoriji žive reči. Otuda i želja pisca da stvari raščisti i razgraniči, da svakome ostane svoje. Time se nesumnjivo odužuje i samom Vuku.
Srbi su inače, do dana današnjeg, ostali verni i Vuku i svom jeziku. Oni i ovom prilikom izražavaju, povodom stogodišnjice Vukove smrti, izraze svoga divljenja i svoje bezgranične vernosti.
Pisac


O KNJIZI LAZA M. KOSTIĆA
`KRAĐA SRPSKOG JEZIKA`


Lazo M. Kostić (Krtola u Boki Kotorskoj 1897 — Vetingen, Švajcarska 1979) bio je do Drugog svetskog rata profesor Pravnog fakulteta u Beogradu i objavio je više knjiga i radova u periodici iz pravne struke. Posle Drugog svetskog rata živeo je u emigraciji, u Švajcarskoj. U tom periodu objavio je još osamdesetak knjiga. Gotovo sve one bave se pitanjima istorijsko-političke sudbine, kulturnog identiteta i opstanka srpskog naroda. Među njima su i tri knjige o srpskom jeziku. To su: Ćirilica i srpstvo (1963), O srpskom jeziku (izjave stranaca), posvećena Vuku Karadžiću povodom stogodišnjice smrti (1964) i Krađa srpskog jezika (1964). Kostić je ulagao mnogo energije u otkrivanje i objavljivanje istine o svome narodu radi očuvanja narodne samosvesti. Međutim, knjige srpskih emigranata štampane u inostranstvu bile su doskora gotovo nepristupačne domaćoj javnosti.

1.

Knjiga Krađa srpskog jezika objavljena je prvi put kao autorovo privatno izdanje u Badenu 1964. godine. Glavni zadatak Kostićeve knjige bio je da objasni kako je došlo do `krađe srpskog jezika`, odnosno kako je došlo do toga da se srpski jezik proglasi za hrvatski. Podsećanjem na brojne stavove srpskih, hrvatskih i stranih autora iz prošlosti, Kostić je pomogao da se shvati i objasni ovaj destruktivni proces. Spisak citiranih dela sa raznih jezika prelazi brojku od 130 bibliografskih jedinica. Knjiga predstavlja dobro sastavljen kolaž — svedočanstvo o široko rasprostranjenoj spoznaji identiteta srpskog jezika i o pokušajima njegovog otuđivanja. Srpski filolozi, ukoliko su znali za Kostićevu knjigu (a bilo ih je mnogo koji su često boravili u inostranstvu), počinili su greh što su je prećutali i što nisu nastavili istraživanja njenim tragom.

Nadamo se da dolaze vremena kada će se i jezički stručnjaci prema Kostićevoj knjizi i problemima koje ona otvara odnositi drugačije. Stavovi izloženi u Slovu o srpskom jeziku, dokumentu koji je 1998. objavljen, diskutovan i dosta široko prihvaćen, bliski su stavovima Kostićeve knjige. Treba se nadati da će se smanjivati broj onih koji namerno ili nesvesno zatvaraju oči pred činjenicama i argumentima na kojima ovi stavovi počivaju.