ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1969
Autor: Domaći
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski

LUBARDA

Izdavač: Galerija Srpske akademije nauka i umetnosti
dvojezično izdanje, srpski (ćirilica) i francuski
mek povez
16,5x22,5 cm
ilustrovano, crno-belo i u boji
izvodi iz tekstova o Lubardinom slikarstvu domaćih i stranih autora
predgovor: Stanislav Živković
Desimir Blagojević, 1933.
Todor Manojlović, 1934.
Isidora Sekulić, 1938.
Stanislav Vinaver, 1951.
Žan Kasu, 1952.
Rober Meje, 1952.
Antonio Bento, 1953.
Milan Jovanović i Lazar Trifunović, 1954.
Šarl Estien, 1954.
Herbert Rid, 1955.
Đulio Argan, 1962.
Anjes Amber, 1964.
Stevan Stanić, 1967.
Miodrag B. Protić, 1968.
--------------------------------
Petar Lubarda (Ljubotinj, kod Cetinja, 27. jul 1907 — Beograd, 13. februar 1974), jedan od najvećih jugoslovenskih i srpskih slikara 20. veka, redovni član SANU i spoljni član JAZU.
Osnovnu školu je pohađao u Ljubotinju, Cetinju i Herceg Novom, a gimnaziju u Herceg Novom, Šibeniku, Sinju i Nikšiću gde počinje da slika. Studije slikarstva započeo 1925. godine u Umetničkoj školi u Beogradu, a nastavlja kratko u Parizu 1926. na Académie des Beaux Arts. U Crnu Goru se vraća 1932. i iste godine dolazi u Beograd. U Parizu drugi put boravi od 1938. do 1940.
Prvu samostalnu izložbu imao je 1925. u Nikšiću a potom 1927. i 1929. u Parizu i Rimu. Od 1927. godine učestvovao je na mnogobrojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu.
Bio je član Društva srpskih umetnika „Lada“ od 1938, Grupe „Samostalni“ od 1951, kao i ULUS-a, ULUCG-a i SULUJ-a.
Ratne godine od 1941. do 1944. provodi u zarobljeništvu u logorima u Nemačkoj i Italiji. Njegovog oca, kraljevskog oficira streljali su partizani, pa je izvesno vreme, kao ideološki nepodoban, imao problema u umetničkoj karijeri.
Od 1945. radi kao profesor na Likovnoj akademiji u Beogradu. Godine 1946. odlazi na Cetinje gde učestvuje u fomiranju prvih stručnih likovnih institucija u Crnoj Gori: otvara se Umjetnička škola na Cetinju u koji je bio predavač i direktor. Škola se 1947—1948. premešta u Herceg Novi. U Beograd se vraća 1950. godine gde ostaje do kraja života.
Dopisni član SANU postaje 1959, a redovni 1961. godine. U SANU je ostavio pismo u kojem zahteva da se pri svakom izlaganju njegovih dela obavezno naglasi da je po narodnosti Srbin.