ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1979
Autor: Domaći
Oblast: Muzika
Jezik: Srpski

Veoma dobro očuvano, bez pisanja, podvlačenja, pečata...

Autor - osoba Pejović, Roksanda
Naslov Istorija muzike : za muzičke škole. Deo 1 / Roksanda Pejović ; [notografisala Lavica Bazala-Matić]
Vrsta građe udžbenik
Jezik srpski
Godina 1979
Izdanje 2. izd.
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, 1979 (Niš : Prosveta)
Fizički opis 341 str., [8] listova s tablama : ilustr. ; 24 cm
Drugi autori - osoba Bazala-Matić, Lavica
ISBN (Broš.)
Napomene Tiraž 2.000.

Roksanda Pejović (Beograd 11. decembar 1929 – Beograd 5. januar 2018), je bila srpski muzikolog i istoričar umetnosti.
Studije istorije umetnosti, na Filozofskom fakultetu u Beogradu, je završila 1956 godine. Na Muzičkoj akademiji u Beogradu, istorijsko-folklorni odsek, 1955 godine, a postdiplomske studije 1963 godine (Stana Đurić Klajn). Doktorirala je iz muzikologije 1975 godine u Ljubljani (Dragotin Cvetko). Od 1957. godine bila je profesor Muzičke škole Stanković u Beogradu i dugogodišnji profesor opšte i nacionalne istorije muzike na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu.
Roksanda Pejović, od svih se muzikologa najistrajnije bavila istraživanjem, analizom i vrednovanjem nasleđa srpske literature o muzici pretprošlog i prošlog stoleća. Njen naučni rad na ovome području započeo je još šezdesetih godina 20 veka, u vreme izrade magistarske teze Muzička kritika i esejistika u Beogradu između dva rata. Kasnije, ona će sastavljati studije, rasprave i članke o muzičkim piscima kao što su Stana Đurić-Klajn, Miloje Milojević, Branko M. Dragutinović, Stanislav Vinaver, Antun Dobronić, Kosta P. Manojlović, Stevan Hristić i Stevan Mokranjac. Iz pera Roksande Pejović izašla je i prva, do danas usamljena, monografija o jednom domaćem muzikografu i muzikologu – o Stani Đurić-Klajn. Njenu pažnju zaokupljali su i muzički časopisi Gudalo, Savremeni akordi i Zvuk. Profesor Roksanda Pejović pisala je i obuhvatne, pregledne i problemske tekstove o srpskoj muzičkoj kritici, esejistici i publicistici: pratila je ideologiju nacionalnog stila u procesu profesionalizacije napisa o muzici srpskog 19 veka; raščlanjivala je temeljne pojmove međuratne srpske kritike — pojmove muzički savremenog, modernog i avangardnog; analizirala je pristup starije srpske recenzije pitanjima muzičke interpretacije u 19 stoleću. Među njenim na široj faktografskoj ravni postavljenim prilozima nalaze se i oni o muzici u srpskoj periodičnoj štampi 19 stoleća; o srpskoj muzičkoliterarnoj misli do osamdesetih godina veka romantizma, a onda još i referat o odnosu srpske publicistike prema problemima crkvene muzičke umetnosti, od 1839. do 1914. godine.
Roksanda Pejović je pristupala muzičkoj kritici starijeg doba i kao bogatom registru obaveštenja o drugim vidovima srpske muzičke povesti. Naime, pisanoj reči obraćala se kao izvoru za poznavanje recepcije pojedinih, stranih i domaćih, kompozitora i reproduktivnih muzičkih umetnika. I njeni istorijski pregledi vodećih ustanova beogradskog muzičkog života, ili srpskog muzičkog izvođaštva, sazdani su, velikim delom, na izvornom materijalu čije je poreklo u listovima, časopisima i sličnim izdanjima.
Kao i njen učitelj i prethodnik Stana Đurić-Klajn, i Roksanda Pejović je istaknuti srpski muzički leksikograf.
Nesumnjivo, naučno delo Roksande Pejović čini datum u poznavanju srpske literature o muzici, od najstarijih sačuvanih tekstova, pa do onih iz današnjega vremena. Ona je, na prvom mestu, vidno, proširila faktografsku osnovu koju je svojevremeno fiksirala Stana Đurić-Klajn. Novim, izvornim podacima i tumačenjima obogaćena su znanja o muzičkim piscima, njihovim bibliografijama, o njihovim istorijskim, estetičkim i ideološkim nazorima, ali i o razvojnom luku srpske muzikografije u celini. Uspešnim bibliotečkim istraživanjima koja je vršila godinama, kao i interpretacijama koje je na osnovu njih predložila, presudno je uticala da se u jednom delu muzičke i naučne javnosti prestane s nepoznavanjem i potcenjivanjem gledati na starija razdoblja srpske muzičkoliterarne istorije. I još je jedna njena nemala zasluga: u vreme kada je nacionalna muzikologija bila obuzeta analizom kompozicija, profesor Roksanda Pejović je svojom neprestanom i plodnom aktivnošću izborila ravnopravan status tekstovima o muzici kao naučnoj oblasti srpske muzikologije.
Dela
Muzički instrumenti srednjevekovne Srbije – dr Roksanda Pejović
Istorija muzike od prvobitne zajednice do Betovena, 1959. godine
Istorija muzike od francuske buržoaske revolucije do perioda imperijalizma, 1960.
Pedeset godina rada Muzičke škole Stanković, 1961.
Uticaj folklora iz NOB na umetničko stvaralaštvo, Rad 8. kongresa Saveza folklorista Jugoslavije, 1961.
Barok, rokoko, klasika, 1962.
Ruganje Hristu, ilustracije iz Davidovog života i 150. psalma na našim freskama, Rad 7. kongresa Saveza folklorista Jugoslavije, 1963.
Scene sa muzičkim instrumentima u srpsko-makedonskoj i vizantijskoj umetnosti, Actes du XIIeme Congres international des Etudes byzantines
Razvoj muzičke kritike i esejistike u Srbiji izmedu dva rata (postdiplomski rad, rkp.) i dr. (Stana Đurić-Klajn)
Muzički instrumenti srednjovekovne Srbije, Klio Beograd 2005.

MG86 (N)