Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Oblast: Arhitektura
Jezik: Engleski
Autor: Strani

odlično


Renzo Piano has been a leading protagonist on the stage of world architecture since the 1970s. His work combines the best building traditions of his native land with the most advanced technological achievements of the late 20th century. Amongst his most celebrated creations are the Pompidou Centre in Paris, built together with Richard Rogers, the de Menil collection in Houston, the redevelopment of the historical port of Genoa, Kansai International Airport in Osaka, the redevelopment scheme for the Potsdamer Platz in Berlin, not to mention his much praised Beyeler Museum in Basel and cultural centre in Noumea, New Caledonia.

Renco Pjano (ital. Renzo Piano; Đenova, Italija, 14. septembar 1937) je italijanski modernih arhitekta i jedan je od najznačajnijih autora savremenih dela moderne arhitekture.[1] Obrazovanje je stekao u Milanu. Njegovo najpoznatije delo je muzej Pompidu (poznat i kao Bobur) u Parizu.

Projektovao je muzej „Menil“ u Hjustonu (1986), aerodrom „Kansaj“ u Osaki (1988) i rekonstruisao je zgradu Dajmler-Benca u Berlinu, Nemačka. Projektovao je i mnoge fudbalske stadione, mostove, a dizajnirao je i automobile. Dobio je Prickerovu nagradu 1998. godine.[2] Pjano je UNESKO-v ambasador dobre volje.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Muzej kolekcije Menil u Hjustonu, Teksas (1981-86)
Renco Pjano je rođen u Đenovi,[3] u porodici graditelja i svoju strast za arhitekturu duguje ocu. Od 1962. do 1964. godine studirao je na Univerzitetu u Firenci, a diplomirao je 1964. godine na Milanskom politehničkom univerzitetu, gde je od 1965. do 1968. godine radio i kao predavač. Podrška oca i brata mu je omogućila da odmah nakon diplomiranja započne da istražuje nove materijale i tehnologije. Na studijskim putovanjima u Velikoj Britaniji i SAD, upoznao je Luisa Kana, koji ga je pozvao u svoj slavni arhitektonski ured Kan u Filadelfiji kao pripravnika (1965-70).


Terminal vazdušne luke Kansaj u Osaki, Japan (1988-94)
Tokom predavanja na Milanskom politehničkom univerzitetu i na Školi udruženja arhitekata (Architectural Association School) u Londonu sprijateljio se s Ričardom Rodžersom. Njih su dvojica u Parizu osnovali zajednički biro, nakon što su pobedili na konkursu za izgradnju Centra Žorž Pompidu (poznatog i kao Bobur, 1971-1977).[4][5]


Muzej nauka NEMO u Amsterdamu (1992-2000)
Godine 1977. Renco Pjano je s inženjerom i dobrim prijateljem Piterom Rajsom osnovao zajednički ured L`Atelier Piano & Rice, koji je delovao do Rajseove smrti 1993. godine. Počevši od 1980, studio je pretvoren u Building Workshop s uredima u Parizu i Đenovi, a novo ime je trebalo posebno da naglasi prirodu zajedničkog timskog rada. Toekom izgradnje dela Potsdamer placa u Berlinu, Pjano je tamo takođe osnovao svoj ured. Trenutno upravlja studijima u Đenovi, Parizu i Njujorku, koji su ujedinjeni pod imenom Renco Pjanova građevinska radionica (RPBW), u kojem grupa od oko 150 arhitekata, inženjera i drugih stručnjaka radi zajedno već godinama.[6]

Godine 1990, dobio je Orden zasluga Republike Italije, a 1998. godine i Prickerovu nagradu,[7] koja se često naziva i „Nobelovom nagradom za arhitekturu”.[2] Uneskov je ambasador dobre volje, a 2008. godine postao je počasnim građaninom Sarajeva.[8]

Dela[uredi | uredi izvor]

„Živi krov” Kalifornijske akademije nauka, San Francisco, Kalifornija (2008.

Neboder Šard u Londonu (2012)
Pre centra Pompido, Pjano je 1973. godine u Parizu završio poslovne zgrade preduzeća B&B Italia. S Piterom Rajcom je od 1977. god. izveo brojne projekte kao što su Okružna laboratorija za urbanu obnovu u Otrantu, Italija (1979) i Muzej kolekcije Menil u Hjustonu, Teksas (1981-86). Učestvovao je i u planiranju velikih projekata kao što su terminal vazdušne luke Kansaj u Osaki u Japanu (1988-94) i transformacija Porto Antico („Stare luke”) u svom rodnom gradu Đenovi.

Reputaciju kao arhitekta muzeja nastavio je projektima kao što su: Zadužbina Bejeler u Rienu kod Basela, Kulturni centar Tjibaou u Garnijeritu na južnopacifičkom ostrvu Nova Kaledonija, Centar skulptura Našer u Dalasu (Teksas), Muzej nauka NEMO u Amsterdamu (2000), te Centar Paul Kle u Bernu (2005). Takođe je u Italiji izveo dve velike polivalentne javne prostorije, Auditorijum Paganini u Parmi i Auditorium parko dela muzika u Rimu (1994-2002).

U Njujorku je izveo više poslovnih objekata, uključujući proširenje biblioteke Pirpant Morganova biblioteka (2003-06) i zgradu Njujork Tajmsa (Njujork Tajms bilding, 2007). Godine 2009. projektivao je opsežno proširenje Umetničkog instituta u Čikagu, tzv. Modern Wing („Moderno krilo”) koji ima tzv. „leteći tepih” (senilo koje „lebdi” iznad krova) i čelični most koji povezuje Milenijumski park s terasom skulptura koja vodi u restoran na njegovom trećem spratu. Njegovi nedavni projekti uključuju Šard u Londonu, najviši neboder u Evropi visine 310 metara (otvoren 6. jula 2012), te Centro de Arte Botín (Santander, Španija) koji bi trebao biti „primerom međunarodne kulture i obrazovanja putem razvoja kretivnosti kroz umentost”.[9]

Projektovao je i mnoge fudbalske stadione, mostove, a dizajnirao je i automobile. Godine 1994. dizajnirao je i sat Jelly Piano (GZ159) za preduzeće Swatch; inspirisan dizajnom centra Pompido, ovaj sat se odlikuje potpunom prozirnošću tako da se vidi njegov unutrašnji mehanizam.[10]

Renco Pjano se smatra vrhunskim arhitektom građevinarstva, jer su njegove brojne zgrada širom sveta izvedene s različitim materijalima i veštinama u području tehnologije izgradnje. U svim svojim projektima koristi visoke tehnologije za animiranje svetla tako da poštuje okolinu i olakšava integraciju projekta s prirodom. Pjano je umetnik koji koristi inovativne konstruktivne tehnike samo kao alat kako bi stvorio udobne, čvrste i ekološke zgrade. Zbog toga je Pjanov pristup vrlo raznolik u smislu arhitektonskih stilova, jer dizajn podređuje funkciji i značaju zgrade.

Profesionalni i lični život[uredi | uredi izvor]
Pjano je osnovao građevinsku radionicu Renco Pjano (RPBW) 1981. Godine 2017, imao je 150 saradnika u kancelarijama u Parizu, Đenovi i Njujorku.

Godine 2004, postao je šef fondacije Renco Pjano, posvećene promociji arhitektonske profesije. Od juna 2008. sedište se nalazi zajedno sa njegovim arhitektonskim biroom u Punta Naveu u blizini Đenove.

Nakon nominacije za senatora za život 2013. godine, počasti ograničene na pet nosilaca funkcija kao jedinstveni dar italijanskog predsednika, Renco Pjano je osnovao tim mladih arhitekata pod nazivom G124, čija je misija rad na transformaciji predgrađa većih gradova Italije. Članovi tima bivaju plaćeni senatorskom platom Renco Pjana i menjaju se svake godine javnim odabirom. Projekti su razvijeni u Torinu, Milanu, Padovi, Veneciji i Rimu.[11]

Pjano stanuje u Parizu sa drugom suprugom Mili i četvoro dece, Karlo, Mateja, Lija - od svoje prve žene - i Đorđom.

arhitektura xx veka savremena architecture now