Godina : 1901 - 1910.
Detaljno stanje: Dobro

1905 godina
deca kralja petra

Đorđe Karađorđević (Cetinje, 27. avgust/8. septembar 1887 — Beograd, 17. oktobar 1972) bio je srpski princ. Treće je dete i prvi sin kralja Petra I i Zorke, kćeri crnogorskog kralja Nikole I. Bio je prestolonaslednik Kraljevine Srbije od 1903. do 1909. godine, kada se odrekao prava na presto u korist mlađeg brata Aleksandra.

Imao je zapaženu ulogu u protestima u Srbiji tokom Aneksione krize, kada je održao dva vatrena govora tokom dva velika mitinga. Bio je i član srpske delegacije koja je tokom krize otišla u zvaničnu diplomatsku posetu ruskom caru Nikolaju II u Sankt Peterburg.

Na psihijatrijsko lečenje je poslat 15. maja 1925. godine najpre u lovačkom imanju dvorca Tikveš kod mesta Belje, da bi oko godinu dana kasnije bio prebačen u Gornju Toponicu, kod Niša. Iz duševne bolnice je izašao 1941. godine, tokom invazije i okupacije Kraljevine Jugoslavije od strane Sila osovine. Nemci su ga zarobili negde kod Pljevalja i prebacili u Beograd. Po nekim izvorima su mu Nemci ponudili da vlada okupiranom Srbijom kao kralj, što je on odbio.

Posle rata je ostao da živi u Jugoslaviji, ubrzo se oženio, i dane je provodio kao obični građanin. Tokom tog perioda objavio je autobiografiju pod naslovom Istina o mome životu. Postoje i navodi da su ga povremeno viđali sa Josipom Brozom Titom tokom nekih šetnji kroz Beograd. Nadživeo je svog bratanca kralja Petra II za oko dve godine.

Jedini je član dinastije Karađorđević koji je ostao da živi u Novoj Jugoslaviji nakon Drugog svetskog rata, i jedini pored sestre Jelene kome nije konfiskovana imovina, niti oduzeto državljanstvo ukazom iz 1947. godine.