Jungovo razumevanje religije neodvojivo je od njegove teorije arhetipova i pojma numinoznosti, koji preuzima od Rudolfa Otoa. Kao psiholog, on se ne bavi metafizičkim pitanjima vere – ne može naučno potvrditi ni postojanje ni nepostojanje Boga – već proučava religiju kroz fenomenološku prizmu. Za Junga, religijski fenomeni su suštinski deo ljudske psihe, izraženi kroz vizije, simbole, dogme i numinozna iskustva, koja se mogu analizirati i tumačiti. Ovom knjigom Jung religiji vraća njen duhovni značaj, koji je u Evropi narušen od doba racionalizma, a kasnije dodatno oslabio pod uticajem sekularnih pokreta poput nacionalsocijalizma, komunizma i modernog potrošačkog društva. Postavlja se pitanje: da li je moguće istovremeno biti naučnik i vernik? Jung odgovara potvrdno – naučna radoznalost i duhovna vera nisu u sukobu. Prve dve trećine dela posvećene su hrišćanstvu, dok se u završnom delu Jung osvrće na dalekoistočne religije, analizirajući ih kroz prizmu svojih psiholoških teorija. Dok o hrišćanstvu piše opsežno i autoritativno, istočnjačke religije sagledava informativno i inspirativno, otkrivajući u njima potvrdu svojih ideja o ljudskoj psihi i duhovnom razvoju.