Jezik: Srpski

St

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Zivot svetog Antuna Padovanskog u stripu

Sveti Antun Padovanski (ime po rođenju port. Fernando Martins de Bulhões; Lisabon, 15. avgust 1195 — Padova, 13. jun 1231) bio je portugalski katolički sveštenik i fratar franjevačkog reda. Iako je umro u Padovi, u Italiji, Antun je rođen i odrastao u bogatoj porodici u Lisabonu. Zbog svog uticajnog propovedanja i ekspertskog poznavanja literatura koje je bilo zapaženo od strane njegovih savremenika, bio je drugi najbrže kanonizovan svetac (posle Sv. Petra od Verone). Smatra se za sveca koji pomaže da se nađu izgubljeni ljudi i stvari.

Ime
Sveti Antun Padovanski se rodio 15. avgusta 1195. godine u Lisabonu, glavnom gradu Portugala. Ime dato na krštenju mu je bilo Fernando Martins de Buloes (Fernando Martins de Bulhões) ili Fernando Martim de Buloes e Taveira Azevedo (Fernando Martim de Bulhões e Taveira Azevedo), zavisno od izvora. Kada se zamonašio, stupivši u red sv. Franje, dobio je ime Antun, a s obzirom na to da je umro u italijanskom gradu Padovi, gde se i danas nalaze njegovi ostaci, dobio je naziv Padovanski. U rodnom Portugalu, poštuje se kao Sveti Antonio od Lisabona.

Biografija
Njegovi roditelji, otac Martin i majka Marija, bili su plemićkog porekla, no kako su bili pravi bogobojazni hrišćani, više su cenili duhovne vrline nego plemstvo. Antun je odrastao i bio vaspitavan u takvoj sredini. Već u petnaestoj godini, odlučio je posvetiti svoj život Bogu, pa je stupio u manastir Avgustinaca kraj Lisabona. Budući da zbog čestih poseta rodbine nije mogao naći pravi mir, na njegovu molbu je premešten u Koimbru, u manastir sv. Križa istih redovnika. Nakon osam godina svoga boravka u Koimbri, sa 23 godine, postao je sveštenik.[1]

Kada je imao 25 godina, ugledao je ostatke pokojnih mučenika Franjevaca, koji su poginuli početkom godine 1220. mučeničkom smrću u Maroku. To ga je navelo da postane redovnik sv. Franje i da prolije mučeničku krv za svoju veru. Iste godine stupu u manastir Manje braće u okolini, a iz poštovanja prema sv. Antunu pustinjaku, kome je bila posvećena tamošnja kapelica, uzeo sebi ime Antun. U decembru 1220. je brodom otišao k Maurima u Afriku, kako bi njima propovedao veru, ali se uskoro jako razboleva, pa se morao vratiti nazad u svoju zemlju. Međutim, nakon četiri meseca putovanja, stigao je do Italije, na sicilijansku obalu. Tu je i ostao i propovedao nauku sve do kraja života.[2]

U ono vreme, širila su se manihejska praznoverja, pod raznim imenima Valdenza, Albigenza, Patarena, Katara. Sveti Antun je Jevanđelje propovedao kroz razne Božje znakove i retka čuda. Područje delovanja ovog sveca su bile širom severne Italije i južne Francuske.

Umire 13. juna 1231. u Padovi, u svojoj 36. godini.[3] Sahranjen je na njegovu želju u padovanskoj crkvi svete Marije Veće. Već u maju 1232. godine, papa Grgur IX ga je uvrstio u svece. Crkva posvećena njemu u Padovi je odmah počela sa izgradnjom, a završena je tek 1263. godine. Tada su i postavljene njegove mošti tamo, a na zadivljenje mnogih, kada su ih stavljali, celo telo je istrulelo, samo je jezik i želudac ostao neistrunjen, kako je i ostalo i do danas.