Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Tvrdi povez
Prvo izdanje. Odlično očuvano!

Autor - osoba Karahasan, Dževad, 1953-2023 = Karahasan, Dževad, 1953-2023
Naslov Istočni diwan : roman / Dževad Karahasan
Vrsta građe roman
Ciljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost)
Jezik hrvatski, srpski
Godina 1989
Izdavanje i proizvodnja Sarajevo : Svjetlost, 1989
Fizički opis 427 str. ; 21 cm
Zbirka Savremeni jugoslavenski roman
Napomene Registar imena i pojmova / priredila Minka Memija: str. 415-427.

U Istočnom divanu prepliću se tri zasebne, ali tematski i motivski povezane priče o islamskim misticima različitih epoha: El-Mukaffi , El-Halladžu i El-Tevhidiju. Iz prepiske sa suprugom, Mukaffa se čitaocima otkriva kao junak koga je faustovska želja za znanjem odvukla od voljene žene, a Halladž i Tevhidi – o kojima saznajemo iz perspektive predstavnika reda i zakona – kao ljudi od duha nepravedno optuženi za zločin i zaveru.
Odvodeći nas u prošlost i na Istok, Karahasan progovara o odnosu izvanrednog pojedinca i društva, ali i o ključnim problemima čovekove egzistencije, pozivajući čitaoca na preispitivanje onoga što je univerzalno definišuće. Kombinujući detektivski zaplet i političke intrige na istorijskoj pozornici Istoka sa svojim besprekornim poznavanjem sufizma, Dževad Karahasan se oslanja na književnu tradiciju blisku našem čitaocu preko stvaralaštva Meše Selimovića, istovremeno šireći i preispitujući njene domete.

Dževad Karahasan (Tomislavgrad, 1953 – Grac, 2023), bošnjački književnik, dramatičar, esejista, romanopisac. U rodnom je gradu završio osnovno i gimnazijsko školovanje. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Sarajevu, studiji komparativne književnosti i teatrologije, a u Zagrebu, na Filozofskom fakultetu, branio je doktorski rad. Dugi niz godina sudjelovao je u uređivanju sarajevske revije za kulturna pitanje „Odjek“. Rat u BiH 1992. godine zatekao ga je na mjestu profesora, kasnije dekana Akademije scenskih umjetnosti u Sarajevu. Piše drame, romane, pripovijetke, eseje, istoriju i kritiku teatra, učestvuje kao dramaturg ili pozorišni režiser.
Odlike su Karahasanova djela modernističke (mogli bismo reći i postmodernistički-no, to je kliše) i inovativne pripovjedačke tehnike u kojima se miješaju žanrovske karakteristike, esejizacija i dramatizacija proze, kao i bogatstvo jezika. Iako prvenstveno, po vlastitom izboru i angažmanu dramski pisac, nemoguće je ne primijetiti da je Karahasan ostvario najjače prodore u narativnoj i esejističko-memoarskoj prozi. Cijenjen i uspješan dramski autor, prije svega u zemljama njemačkog govornog područja, ovaj pisac, po mišljenju mnogih, dijeli u tom aspektu sudbinu jednoga od svojih uzora, Miroslava Krleže: kao i Krleža i bosanski spisatelj je fasciniran pozorištem za koje je napisao veći broj priznatih drama, no njegova najsnažnija djela su ipak, vjerovatno, romani i esejistička memoaristika.
Tu posebno treba istaći roman „Istočni divan“, djelo o sufijskom mučeniku i svecu Al-Haladžu, kompleksnu studiju u kojoj se preklapaju vjerno rekonstruisani ambijent Bagdada u 8. vijeku, refleksivni pasaži i egzistencijalno-spiritualna drama legendarnog martira, pjesnika i aforističkog mislioca. Ovdje valja napomenuti da, za razliku od Selimovića u romanu „Derviš i smrt“, Karahasan dobro poznaje problematiku sufijskog misticizma. „Dnevnik selidbe“ je upečatljiva memoarska proza, prikaz opsade Sarajeva i funkcionisanja ljudske zajednice u neljudskim okolnostima, dok je kratki roman „Sara i Serafina“, o dvostrukom identitetu, stalnoj prisutnosti smrti i apsurdnoj pogibiji u opkoljenom gradu virtuozno djelo ispričano u jednom dahu do danas nedovoljno cijenjeno i ocijenjeno ostvarenje u kojemu se prelamaju dokumentaristički realizam, lično ispovjedna naracija i borgesovki irealna atmosfera.
Bez sumnje jedan od najsnažnijih i najdojmljivijih bošnjačkih prozaika, Dževad Karahasan pripada kategoriji rasnih pisaca kojima je strana jeftina politizacija, književno-politički marketing i podilaženje izvanliterarnim trendovima (npr., tu spada i njegov dosta oštar sud o umjetničkom dometu djela Ive Andrića), što je vjerovatno i jedan od uzroka da još uvijek nije zadobio književno priznanje adekvatno svom umjetničkom kvalitetu.
Pol XXII