ISBN: Ostalo
Godina izdanja: Ostalo
Jezik: Srpski
Autor: Strani

U dobrom stanju!

Črtomir Zorec - Vezovi Tkanina tkanih na razbojima s listovima

Črtomir Zorec, desničarski pesnik, pesnik, pisac, stručnjak za tekstil, lokalni novinar, muzejski umetnik, * 1. oktobar 1907, Stična, † 13. septembar 1991, Zgornja Besnica pri Kranju.

Nakon završetka dodiplomskog studija 1923–27, školovanje je nastavio u ljubljanskoj tehničkoj školi (odsek za skulpturu), a zatim od 1927. do 1929. studirao je skulpturu u ljubljanskoj industrijskoj umetničkoj školi i jednu godinu na umetničkoj akademiji u Pragu (1928/29). . Po povratku je završio Srednju tekstilnu gimnaziju u Kranju (1932). Od 1931. do 1935. godine radio je kao uzorni karikaturist u tvornicama Stora u Šentvidu pri Ljubljani i Metki u Celju, a potom predavao u Tekstilnoj srednjoj školi u Kranju (1935–1941). Posle okupacije 1941. godine, Nemci su emigrirali u Srbiju, gde je predavao u tekstilnoj školi u Leskovcu. Preselio se u Ljubljanu i služio u talijanskim i njemačkim logorima (Gonars, Monigo, Visco, Ljubelj) 1942-45. Nakon rata, od 1945. do 1962. godine, bio je učitelj i ravnatelj Srednje tekstilne škole u ​​Kranju. Bio je rukovodilac tekstilnim odeljenjem Škole za umetnost i zanat u Ljubljani (1942–52).

1962. postao je kustos Prešernovog muzeja u Kranju, gdje je kasnije bio šef - tamo je radio do 1973. Bio je dramatičar, režiser, kritičar i urednik pozorišnog lista u Prešernovom pozorištu Kranj. Kao muzejski umjetnik proučavao je kolekciju tekstila i Prešernovu kuću u Kranju. U Snovanjima i Glasu objavio je opise pojedinačnih mesta na Gorenjskom, kao i mesta izvan naših granica u kojima žive Slovenci. Napisao je nekoliko udžbenika i priručnika za tekstilne škole, a neke o istoriji tekstilne industrije i obrazovanja. Sastavio je tri priručnika za šumarsku organizaciju i uredio bilten Vatra slovenskih šumara (1927).

Bio je sin pisca Ivana Zoraca.

Kranjska štetočina
Sa 60 godina počeo je proučavati Prešernov život, proučavao praistoriju, dokumente, usmenu komunikaciju, memoare, nepoznate podatke o pesniku i njegovim savremenicima, a svoja otkrića objavio je u The Voice i njegovim prilozima Panoramas and Dreams. Konačna slika dobijena je povodom 80. rođendana autora (1987.) u knjižici Nakon Preserenovih koraka (COBISS), prvi put objavljenoj u Panorami 1965. godine, autor je nazvao biografskim crtama o našem pesniku. Zajedno s Alfonzom Gspanom dogovorio je da muzej vodi knjižicu Prešernov memorijalni muzej u Kranju (COBISS). Njegova dugogodišnja želja se ostvarila: muzej je dostojno prikazao Prešernov poslednji život u Kranju i njegov pesnički opus. Sanjao je da bi Prešerenov Kranj trebao biti slovenski Veimar (Panorama 1965) i bio je oduševljen idejom Prešernovog istraživačkog instituta u Kranju (Temelji 1967). Inicirao je postavljanje Prešernove brončane statue u Kranju.

Pjesnik i pisac
Kao student objavio je putopisne tekstove u Zvončeku (1922) o Na golici i Pod Triglavu, a nekoliko kratkih godina kasnije objavio je tri kratke priče u glasilu Nacionalne socijalističke partije Nova pravda: Noću (1925), Pravda o drveću i snovi (1926). Uz očevu pomoć, brzo je prodro u Ljubljansko zvono kratkom pričom Planin (1928) [1]. Nakon objavljivanja Lepo Vida (1929) „Priča o siromašnoj sluškinji“ u Ženskom biltenu, utišala se. Kroz svoje narativne eksperimente krenuo je u potragu za diferencijacijom u kratkotrajnom pisanju. Tokom Drugog svetskog rata posvetio se pevanju, o čemu svedoči njegova rukopisna zbirka soneta Španskih jahača (pesme iza rešetaka i bodljikave žice), iz kojih su objavljena dva soneta pod nazivom Pieta u antologiji Slovenska poezija ustaštva (COBISS). Napisao je i objavio svoju verziju nestalog petog čina „Žalbe“ Franceta Prešerina (COBISS) Louise Pesjak (Glas 1970) i dramatizirao dugačku novelu August Šenoa Nagelj iz Pesnikove grobnice (COBISS), objavljenu u Obzorniku 1979.