ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1991
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Oko stožera
(Srpski i hrvatski pisci o Vuku)
Drgo dopunjeno izdanje
`Vuk Karadžić` Paraćin 1991.
broširano izdanje, dobro očuvana
ilustrovana, ćirilica. 145 str.

`Oko Vuka se, kao stožera i duhovne naše vertikale, organizuje naš duhovni život, proveravaju naše mogućnosti, preispituje naša zrelost`. Knjiga se sastoji od dvanaest eseja, a u svakom eseju reč je o jednom našem piscu i njegovu odnosu prema Vuku i vukovskoj tradiciji.
To je šetanja s Vukom kroz gotovo sva vremena naše novije književnosti. Dvanaest pisaca su kao dvanaest različitih ogledala u kojima se odslikavaju razne strane Vukove ličnosti. Autor je s punom pažnjom analizirao kako one pisce koji su o Vuku pisali s pažnjom i razumevanjem tako i one retke (Kašanin, Krleža) koji su prema njemu pokazali izrazitu odbojnost. Osim o Vuku kao ličnosgi i stvaraocu, on govori i o nekim osnovnim temama naše kulture za koje se može reći da su vukovske, u prvom redu o narodnoj poeziji. Ovi eseji pružaju i više od toga, oni nam osvetljavaju i pisce koji govore o Vuku, otkrivaju njihove duhovne i stvaralačke profile.
Rukopis Dragomira Brajkovića, prvo je celovito književničko razmatranje onoga što su naši književnici ispisali o Vuku i njegovom delu.
Svi pisci koji su pisali o Vuku imali su neke muke sa Vukom, bilo iz poštovanja ili sporenja, a Brajković je sebe stavio na dvostruke muke i sa Vukom i sa piscima koji su o Vuku pisali.
U isti mah, preispitivao je odnos pisaca prema glavnom nasleđu, svoj odnos prema istom nasleđu i svoj odnos prema piscima kroz njihov i svoj odnos prema Vuku. Ovu složenost preispitivanja Brajković je sigurno, jasno, dosledno i pregledno razrešio. Tako je ova knjiga o Vuku pregledno i kritičko viđenje naših pisaca, ali u isti mah i knjiga o njima u svetlu njihovog viđenja Vuka, a nadasve knjiga Brajkovićevog odnosa prema Vuku.
Nije slučajno to što je Brajković knjigu počeo esejom o Vuku i Lazi Kostiću u povodu Kostićeve pesme ispevane u slavu Vuka baš u povodu Vukove smrti. Laza Kostić je ukazao na put kako književnici spram Vuka moraju biti u odnosu ljudi koji stvaraju u jeziku, a ne ljudi krute nauke koja se Vukom koristi da bi priposala norme i zabrane u jeziku. Brajković je i sam pesnik, pa je Kostićev stav i njegov stav, a uz sve i dobro polazište za jednu ovakvu knjigu koja je jednim delom i knjiga nauke. Pisci su svest naroda i Brajković je u književničkim spisima o Vuku i njegovom delu, ispravno dalje sledio tok te svesti.
I najzad, kao završna rekapitulacija književničke svesti o Vuku i njegovom delu jeste razmatranje dela Meše Selimovića Za i protiv Vuka. Na kraju ostaje definitivno za. Pred nama je, dakle, jedna celovita studija o odnosu naših pisaca prema delu i ličnosti Vuka Karadžića, prema onome što je duhovna vertikala naroda i vekova.