ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1993
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

238 str A5

Ivan Ivanović je tvrdio da Udba 1993. nije imala preča posla od konfiskacije “Ukletog Srbijanca”!

Dok Boru srbofobični fanovi ushićeno nazivaju “boljim od dva Ćosića”, potencirajući animozitet prema prezimenjaku Dobrici, kada se pomene Ivan Ivanović, većem dijelu savremene srpske javnosti prvo pada na pamet TV voditelj iz Beograda.

Šteta što je tako, jer isto ime i prezime nosi i pisac koji je u vrijeme SFRJ zaista bio disident i stradalnik. Za razliku od mnogih koji se pozivaju na takav status, iako su se provukli neokrznuti kroz neslobode tog vremena. I ne samo to – osim davne subverzivnosti, Ivanović je bio i umjetnički uvjerljiv. To mu nije pomoglo 1972. godine, kada je zbog svog prvog romana “Crveni kralj” osuđen na 24 mjeseca zatvora. Način na koji je pisao o fudbalu i socijalizmu nije bio smiješan tadašnjim čuvarima poretka.

Objavio je1982. još jedan zapažen roman, “Arizane”. Deceniju kasnije, dočekao je kraj dotadašnjeg sistema. Istovremeno, počinju postjugoslovenska previranja u Srbiji i pucnjava preko Drine. Na ove izazove Ivanović reaguje dezorijentisano, mada sa drugačijim predznakom od Bore Ćosića. Autor “Crvenog kralja”, koji je kao uzroke svog ispaštanja u bivšoj državi javno označio ličnu antikomunističku orijentaciju i činjenicu da je sin četničkog komandanta iz Drugog svjetskog rata, nije primjetio da se vremena mijenjaju. Do 1993. završio je roman “Ukleti Srbijanac”, unoseći, prema vlastitom priznanju, u glavnog junaka knjige Rastislava Jugovića mnoštvo autobiografskih elemenata. Za Ivanovića, ključna odrednica ove knjige je njen antiratni naboj. Ali, uz potpuno odsustvo svijesti o tome da je daleko više istinskog pacifizma bilo u rovovima srpskih boraca na Ozrenu ili Dinari nego na transparentima “Žena u crnom” sa beogradskih trgova.

Takođe, Jugoviću/Ivanoviću bilo je važno da takav gard u romanu predstavi kao autentični srpski patriotizam, a ne kao nastavak iluzija o “bratstvu i jedinstvu”. Ipak, kao i u sličnim političkim istupima inače sjajnog pisca Dragoslava Mihailovića, čitava Ivanovićeva zamisao skliznula je do bizarnog sistema vrijednosti u kojem je patriotizam rezervisan samo za sunarodnike koji govore ekavicu. Drugim Srbima, koji se služe ijekavicom, namijenjena je distanca, pa i prezir. Tako je poštovalac četničkih tradicija od 1941. do 1945. stigao do neobičnog ubjeđenja da bi Draža Mihailović, da je bio živ, u ratovima devedesetih postao član Helsinškog odbora Sonje Biserko. Zagovarajući ovaj paradoks, Ivan Ivanović nastavio je da opisuje sebe kao “suvišnog pisca” u Srbiji, iako ga to nije spriječilo da, nakon 5. oktobra, kao kadar Srpskog pokreta obnove, provede tri godine na solidnoj sinekuri u Ministarstvu kulture iste te države.

Šta kad Udba nema preča posla?

U njegovom slučaju, žalosne političke kontroverze pratilo je karikaturalno objašnjenje sudbine “Ukletog Srbijanca”. Ivanović tvrdi da je, sticajem okolnosti, sa poznatim, sada pokojnim estradnim menadžerom Rakom Đokićem, postigao dogovor da mu on objavi roman u Novom Sadu.

– Na scenu je ponovo stupila Udba, ovoga puta u službi novog srpskog vladara. Bilo je dovoljno da DB pozove izdavača na informativni razgovor i predoči mu šta ga sve čeka ako ne stopira roman, progon zbog utaje poreze i slično, pa da uništi ceo tiraž od 4000 primjeraka – opisao je Ivanović situaciju.

Autor nikad nije suvislo objasnio misteriozni put navodno “bunkerisane” knjige do knjižara – gdje je nije bilo u izobilju, ali se nije mogla tretirati ni kao raritet. Bez obzira na kasniju odstupnicu u vidu rečenice o “dvojici vještih trgovačkih putnika koji su spasili 100 primjeraka”, izvjesno je da je ova teorija u domenu naučne fantastike. Prije svega, zato što počiva na promašenoj ocjeni da je bilo koji političar tog vremena, od najuticajnijeg do najmarginalnijeg, smatrao relevantnom ili opasnom bilo kakvu knjigu, uključujući i “Ukletog Srbijanca” Ivana Ivanovića. Tu više uopšte nije važan odnos prema vladavini Slobodana Miloševića. Jer, katastrofalne ili apologetske ocjene tog perioda, svejedno, ne mijenjaju činjenicu da je 1993, u vrijeme totalne stihije u Srbiji i regionu, sa turbo-folkomkao dominantnom “zabavom miliona”, piscima preostalo tek puko lamentiranje nad kletom sudbinom u kojoj se “po njima ništa neće zvati”.

Ni tada, ni sada, ovakav rasplet ne bi promijenio čak ni imaginarni udruženi stvaralački poduhvat Andrića, Dostojevskog i Foknera “u šest ruku”. Takav efekat pogotovo nemaju neistine Ivana Ivanovića i Bore Ćosića, različite po motivima, ali, bez obzira na falsifikovanje realnosti, podjednako dirljive zbog utopijske vjere u moć i uticaj pisane riječi, koja nikada više neće imati domete kao u danima njihove mladosti.
(tekst preuzet sa NSPM)

Ivan Ivanović (Niš, 19. decembar 1936) srpski je književnik.[1] Njegov legat deo je Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”.
Život

Rođen je 19. decembra 1936. godine u Nišu. Otac Božidar, Boža Ivanović, oficir, poginuo je u Drugom svetskom ratu boreći se u sastavu Jugoslovenske vojske u Otadžbini Dragoljuba Mihailovića, a majka Milja bila je učiteljica u selu Žitnom Potoku u Pustoj reci, odakle su Ivanovići i poreklom.

Osnovnu školu završio je u Žitnom Potoku, gimnaziju u Prokuplju[1]. Diplomirao je svetsku književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu.

Deset godina je radio kao srednjoškolski profesor književnosti u Aleksandrovcu i Kuršumliji, a onda otpušten iz službe. Posle toga se preselio u Beograd, gde se bavi pisanjem u vidu profesije. U vreme SFRJ su mu knjige zabranjivane, a on suđen zbog njih. U to doba su ga branili poznati advokati Srđa Popović i Milivoje Perović, pa je izbegao zatvorsku kaznu.

Nastankom višestranačja u Srbiji, postaje aktivni opozicionar kao član Demokratske stranke i aktivno učestvuje u svim protestima protiv Miloševića devedesetih godina. Iz Demokratske stranke se iščlanio 6. oktobra 2000. godine. Kao član Srpskog pokreta obnove bio je na dužnosti pomoćnika ministra kulture od 2004. do 2006. godine.
Književni rad i sudski progon vlasti

U literaturu je ušao 1972. godine romanom „Crveni kralj” koji je štampan u hiljadu primeraka. Knjigu je napisao 1969. u Kuršumliji u vreme kada su sa političke scene uklanjane nepodobne struje u partiji - liberali. Prvobitno nije mogao da pronađe izdavača i bio je odbijen nekoliko puta.
Godine 1972. knjigu je objavio jedan od retkih nezavisnih izdavača u Srbiji tog perioda, Slobodan Mašić.

Glavni lik u romanu je fudbaler Zoran Jugović (Zoka King), koji emigrira u Ameriku gde uspešno igra fudbal. Za lika je pisac imao inspiraciju u popularnim fudbalerima Dragoslavu Šekularcu, Jovanu Miladinoviću i Veliboru Vasoviću. Za vlast problematičan deo u romanu je bio kada glavni lik kaže: „Ma ta Jugoslavija je zemlja u kojoj ne želim da živim, majke joj ga...“

Javni tužilac u Prokuplju je smatrao da roman „napada Jugoslaviju i socijalizam”. Komunistička vlast je roman zabranila svega dva meseca nakon izlaska, pisca osudila na dve godine zatvor i otpustila ga s posla kao moralno i politički nepodobnog da vaspitava omladinu.

Na suđenju za zabranu knjige Ivanovićev izdavač Slobodan Mašić je za veštake izabrao profesora etike Vuka Pavićevića i profesora prava Radomira Lukića. Pavićević je govorio je da se oni nisu izborili za revoluciju da bismo zabranjivala knjige, da i četnička deca imaju pravo da pišu kao i svi drugi... Javni tužilac je u jednom trenutku rekao Pavićeviću: „Profesore, svaka Vama čast, ja znam da ste Vi veliki znalac i komunista, član CK, ali ja imam podatke od Udbe da je taj glavni junak, Zoran Jugović radio za CIA.“

Većina intelektualaca je podržavala Ivanovića, posebno Borislav Pekić, Dragoslav Mihailović i Branko Ćopić. Drugi pisci i intelektualci držali su se po strani, poput Miodraga Pavlovića, Vaska Pope, Mirka Kovača i Danila Kiša.

Tokom progona književnika, njegovu kuću je u više navrata pretresala UDBA. Glavni povod za to je bio slučaj kada su mu navodno pronašli emigrantski četnički list, koji mu je ispao iz pisma koje mu je predao i zahtevao da pismo otvori, sekretar škole gde je bio zaposlen.

Prvobitnu presudu su preinačili, zbog pritiska javnosti i procene da ne bi ostavljala dobar utisak u narodu. Iako je presuda bila poništena, Ivanović nikada nije bio rehabilitovan niti je dobio obeštećenje.

Sedamdesetih i osamdesetih godina biva suočen sa velikim problemima oko izdavanja svojih drugih dela, da bi tek krajem devedesetih njegova dela dobila na značaju i konačno bio priznat kao značajan srpski savremeni pisac.

Roman „Crveni kralj” je ponovo objavio BIGZ 1984. godine.
Legat Ivana Ivanovića
Ivan Ivanović, književnik, u udruženju `Adligat` daje intervju Ranku Pivljaninu, novinaru dnevnog lista `Blic` (28.02.2019.)

Njegov legat deo je Udruženja za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju „Adligat”. U legatu se nalazi 821 monografska publikacija, od čega je dve trećine potpisano sa posvetom autora, 165 primeraka periode i 121 predmet za posebne fondove. Legat obuhvata Ivanovićevu arhivu, rukopise, isečke iz novina i mnogobrojna dokumenta koja se odnose na progon i sudske procese koji su se u više navrata vodili protiv njega. U legatu se nalazi originalno sudsko rešenje o zabrani knjige `Crveni kralj` te odluke o izbacivanju sa posla povodom objave knjige. Nakon čina zabrane različito su reagovale Ivanovićeve kolege pisci. Tako Borislav Pekić šalje pismo podrške i izražava protivljenje cenzuri i gušenju sloboda pisca. Njegovo pismo kao i korespondencija vođena povodom procesa, takođe su deo legata. Ivanović je u svoj legat ostavio i antiratnu knjigu „Ukleti Srbijanac” koja nije bila po volji vlasti u Srbiji sa početka devedesetih, tako da je tek mali broj primeraka knjige štampan u ograničenom tiražu i sačuvan, dok je ostatak tiraža verovatno završio u starom papiru.

Dela
Romani
Crveni kralj (1972)
Vrema sporta i razonode (1978)
Arizani (1982)
Živi pesak – živo blato (1986)
Niški gambit (1988)
Jugovac ili Kako ući u istoriju (1989)
Fudbalska generacija (1990)
Braća Jugovići ili Kako izaći iz istorije (1990)
*Ukleti Srbijanac (1993)*
Vojvoda od Leskovca (1994)
Crni dani Rake Drainca (1997)
Drainac između četnika i partizana (2003)
Narodna buna; Četnici (Prvi deo trilogije) (2006)
Narodna buna; Toplička država (Drugi deo trilogije) (2007)
Portret umetnika u starosti: roman bez laži (2007)
Drainac (2011)
Narodna buna; Partizani (Treći deo trilogije) (2014)
`Ivanov gambit` (vodič kroz opus pisca), izdavači `Adligat` i biblioteka `Milutin Bojić` Beograd, 2020.

Zbirke novela

Ikarov let / Razgovor sa Lujom (1968)
Novele - male (1997). Ova knjiga sadrži 7 novela: „Medved u južnoj Srbiji”, „Ikarov let ili između oca i ujaka”, „Ikarov pad ili povratak u zavičaj”, „Razgovor sa Lujom”, „Kučka i njeni sinovi”, „Šećer dete”, „Šopska ambasada”.
Novele - velike (1997). Ova knjiga sadrži 8 novela: To su: „Dva mrtva pesnika”, „Garinča”, „Kozja krv”, „Orlovi nokti”, „Džika iz Džigolj”, „Lopta je okrugla”, „Vampir”, „Beli anđeo”, „Holanđanin lutalica”.
Kako upokojiti Drainca - Antropološke novele (2011). Ova knjiga se sastoji od deset novela:
„Evropa u Srbiji”,
„Vampiri su među nama”,
„Mirakulum na pravnom fakultetu u Beogradu”,
„Srpske akademije”, „Upokojen Drainac”, „Rat romanima u Toplici”, „Posle pesedet godina u Župi”, „Don Vito Korleone”, „Srbija neće da čuje za Vlastu iz Šarkamena”, „Mrtav pisac”.

Drame
Crveni pevac, crni rak (2001)
Niš na krstu: tri drame iz političkog života Niša [Udbaš; Crveni pevac; Niški tribunal] (2005)

Zbirka poezije
Čitanka srpske političke poezije (sa Marinkom Arsićem Ivkovim)

Politički spisi
Srpska priča: četnici i partizani
Nisam kriv
Antipolitičar (2004)
Draža Mihailović na sudu istorije - esej-rasprava (2012)

Roman o njemu
Dragoljub Todorović - Slučaj „Crveni kralj“: (osuda i izgon Ivana Ivanovića) (2005)

Њ02