Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

lepo očuvano

Beogradski nadrealizam predstavlja izuzetnu i značajnu umetničku pojavu u srpskoj kulturi. Reč je o nadrealističkoj književno-umetničkoj grupi koja je, u duhu istorijskih avangardi, delovala početkom tridesetih godina 20. veka u Beogradu.[1]

O pokretu
Beogradski nadrealizam jedan je od retkih srpskih umetničkih pokreta koji se rađa i razvija zajednički sa pokretima u Evropi, posebno u Parizu, ali razvija sopstvene karakteristike i zauzima značajno mesto u kontekstu evropskog nadrealizma. Mada je započeo kao literarni pokret, nadrealizam se razvio i obuhvatio vizuelne umetnosti, usvajajući elemente iz psihoanalize, filozofije i politike.[2] Ovaj umetnički pokret razvijao se u međusobnom kontaktu beogradskih i francuskih nadrealista, koji je održavan ličnim posetama, stalnom prepiskom i prilozima koji su dvosmerno objavljivani u publikacijama. Beogradski nadrealizam je počivao na brojnim specifičnostima i raznovrsnim, često originalnim umetničkim strategijama. Njegova poetika podrazumevala je antigrađanski i antikonvencionalni odnos prema umetnosti, a naglašena naklonjenost ka eksperimentu dovela je do njegovog ispoljavanja na različitim planovima – ne samo na stvaralačkom kroz poeziju i vizuelnu umetnost, već i na ideološkom, moralnom planu.[3]

Istorija
Umetnost prve polovine 20. veka obeležili su avangardni pokreti, a jedan od njih bio je i nadrealizam, koji je zvanično nastao u Parizu 1924. godine. Promene koje su nastupile u Evropi nakon Prvog svetskog rata uzdrmale su i oblast umetnosti, a Frojdova psihoanaliza i tumačenje snova zauvek su promenili ne samo psihologiju, već i umetničko stvaralaštvo. Godine 1929. pridružio se i Salvador Dali i ubrzo postao jedan od pokretača svih zbivanja usled svoje eksentrične i dominantne prirode. Istih godina dosta Srba je boravilo na studijama u Parizu, gde pojedini dolaze u dodir sa nadrealističkim pokretom. Privukle su ih iste ideje, marksizam, Frojd i revolucionarna orijentisanost.[4]

Glavni članak: Nadrealizam
Iste 1929. godine kada je Dali zvaničnio postao nadrealista, trinaestiorica Beograđana su potpisali manifest na osnivačkom sastanku u stanu Aleksandra Vuča, u Ulici kneginje Ljubice br. 1 (danas Zmaj Jovina br.1)[a]. Potpisnici manifesta i osnivači grupe beogradskih nadrealista bili su: Aleksandar Vučo, Oskar Davičo, Milan Dedinac, Mladen Dimitrijević (pseudonim Dimitrija Dedinca), Stevan Živadinović - Vane Bor, Radojica Živanović Noe, Đorđe Jovanović, Đorđe Kostić, Dušan Matić, Branko Milovanović, Koča Popović, Petar Popović i Marko Ristić. Kao mladi ljudi oni su se protivili monarhističkom uređenju Kraljevine Jugoslavije, želeli su revoluciju, prvo na polju umetnosti, a zatim i države.[4] Manifest je objavljen u almanahu Nemoguće – L’impossible, prvaoj zajedničkoj publikaciji beogradskih nadrealista.[3]

Objavljivanje trećeg broja časopisa Nadrealizam danas i ovde, juna 1932. godine, označava kraj kolektivnog nadrealističkog aktiviteta u Srbiji i pripadnici pokreta se razilaze. Neki od njih postaju članovi Komunističke partije i zbog revulucionarnih aktivnosti su uhapšeni ili poslati na izdržavanje zatvorskih kazni. Među njima su Oskar Davičo, Đorđe Kostić, Đorđe Jovanović i Koča Popović. Drugi prilaze pokretu socijalne literature i umetnosti. Radojica Živanović Noe je 1934. godine bio jedan od osnivača umetničke grupe Život koja je prihvatila ideologiju socijalističkog realizma, dok pojedini autori nastavljaju sa individualnim radom u duhu nadrealizma.[6]

Predstavnici Beogradskog nadrealizma
Među umetnicima beogradske grupe nalaze se značajni intelektualci koji su nastavili da obeležavaju srpsku kulturnu i političku scenu, kao što su Marko Ristić, Dušan Matić, Koča Popović,[2] Ševa Ristić, Aleksandar Vučo, Julijana Lula Vučo, Stevan Živadinović - Vane Bor, Oskar Davičo, Đorđe Kostić, Radojica Živanović Noe[1] i drugi. Radojica Živanović Noe bio je jedini profesionalni slikar u ovoj grupi.[4]

Žene nadrealisti
Svojim učešćem u kolektivnoj umetničkoj praksi nadrealizma žena je pomerila granice krutih građanskih konvencija, ali time ona nije dobila ni „pravo glasa”, ni slobodu samostalnog delovanja u polju vizuelnih umetnosti. Umetnica nadrealistkinja je ostala nevidljiva i u okviru avangardnog dela, isto kao što je bila i tokom čitave istorije umetnosti. Umetnice prve generacije nadrealizma „stidljivo”, prvenstveno kao supruge, muze i saradnice, preispituju hijerarhijske odnose u umetničkoj grupi, ne dovodeći u pitanje vodeće pozicije muških autora i čitavu lidersku hijerarhiju. Njihova ženska umetnička ambicija je duboko potisnita brojnim poslovima, ne samo oko kuće i dece, već i mnogim drugim obavezama. One rade i sekretarske poslove, rediguju i rade korekturu brojnih tekstova za svoje slavne muževe, ali su i dalje nevidljive u javnosti zato što pružaju logistiku iukazuju podršku i razumevanje za važnost umetničkog delovanja svojih muškaraca „iza kulisa” privatnosti.[7]

Ipak, nadrealistkinje nisu uvek bile u senci svojih muževa nadrealista. One su ponekad i same dekonstruisale tradicionalne modele ponašanja i konstruisale nove prostore vlastitog javnog delovanja unutar modela Nove žene, oblikovanog posle Oktobarske revolucije i Prvog svetskog rata. Lula Vučo, Ševa Ristić i Lela Matić pravi su primeri samosvesti i novoosvojene lične slobode iz prve generacije nadrealizma koje su uspele da izgrade vlastiti identitet unutar revolucionarnog i avangardnog vizuelnog polja umetnosti nadrealizma. Dela Lule Vučo i Ševe Ristić na papiru, mada marginalizovana u vreme nastanka, bila su izlagana zajedno sa radovima ostalih predstavnika beogradskog nadrealizma i potpisnicima nadrealističkog manifesta. Njihov autorski doprinos avangardnim nadrealističkim tokovima je, gotovo jedan vek kasnije, ipak jasno pozicioniran i doveden u istu ravan sa mnogo poznatijim stvaralaštvom predstavnika beogradske nadrealističke grupe na izložbi i u katalogu Nemoguće, umetnost nadrealizma, koja jeodržana u Muzeju primenjene umetnosti u Beogradu 2002. godine. Tada je bio izložen i kolaž/asamblaž Une atmosphère du printemps et de jeunesse Lule Vučo, rađen u koatorstvu sa Aleksandrom Vučom i Dušanom Matićem, iz 1930. godine, kao i kolaž Ševe Ristić, pod naslovom Žan Gaben, nastao oko 1968.[7]

Dela beogradskih nadrealista
Poema Podvizi družine „Pet petlića” Aleksandra Vuča predstavlja primer saradnje članova beogradske grupe nadrealista i koautorstva u srpskoj literaturi.[8]Zahvaljujući ovoj i drugim poemama za decu Aleksandar Vučo smatra se osnivačem nadrealizma u dečjoj poeziji.[9]
Godine 1982. Televizija Beograd snimila je mini TV seriju Podvizi družine Pet petlića, prema scenariju Aleksandra Vuča.[10]

Dušan Matić je sa šest narativnih foto-kolaža, ilustrovao prvo izdanje knjige iz 1933. godine. On takođe piše i predgovor za ovu knjigu,[11] u kom praktično daje definiciju tehničke i semantičke logike kolaža beogradskih nadrealista:[3]
„Kad sto puta pregledate slike i dosade vam, pustite makaze neka ih obrste. Makaze su brže od kengura: odsecite čiči brkove i zalepite ih na furunu. Odsecite devojci nožice i prilepite ih na vrata. Zašto bi vrata uvek bila samo otvorena ili zatvorena, neka pođu. Odsecite gavrane sa snega i prilepite ih na luftbalon. Tu bar nisu zloslutni proroci. Izrežite gusku koja leti i strpajte je sestri Ananiji u ruke. Odmah će pokazati svoju tajnu misao...”[11]
Beogradski nadrealisti izražavali su se kroz kolektivan i individualni rad. Kao kolektivni vid stvaralaštva objavljuju publikacije, zajednički pišu tekstove, učestvuju u umetničkim performansima, stvaraju zajednička umetnička dela. Godine 1930. polemički istupaju i u dnevnom listu Politika, kako bi doprli do većeg broja ljudi.[4] Svojom produkcijom beogradski nadrealisti nude niz eksperimentalnih tehnika i žanrova kao ni jedna druga jugoslovenska avangarda pre njih. Tradicionalni mediji kao što su crteži i slike bili su manje zastupljeni, dok se više koriste novi mediji kao što su kolaž, dekalkomanija, fotografija, fotogram i asamblaž.[3] Značajan broj vizuelnih dela beogradskih nadrealista čuva se u Muzeju savremene umetnosti, najviše zahvaljujući Legatu Marka, Ševe i Mare Ristić.[1]

Legat Marka, Ševe i Mare Ristić
Legat je Muzeju poklonio Marko Ristić, jedan od osnivača i vodeća ličnost grupe beogradskih nadrealista. Posebno mesto u Legatu zauzima „Nadrealistički zid” Marka Ristića, koji je autor realizovao u svom radnom kabinetu. „Nadrealistički zid” može se smatrati za prvu instalaciju u istoriji umetnosti 20. veka na našim prostorima. Sadrži dela Maksa Ernsta, Andrea Masona, Iva Tangia, fotografije, kolaže, afričku masku, radove srpskih nadrealista, rad Bogdanke Poznanović i skulpturu umetnika naive Bogosava Živkovića.[1]

Publikacije
Almanah Nemoguće – L’impossible prva je zajednička publikacija beogradskih nadrealista. Objavljen je u Beogradu, u maju 1930. godine. Publikacija je zamišljena kao glasilo pokreta. U ovom almanahu je objavljen osnivački manifest, programska izjava koju je potpisalo trinaest nadrealista.[3]

Časopis Nadrealizam danas i ovde je druga publikacija značajna kao platforma za ispoljavanje nadrealističkih stavova. Časopis je izlazio u Beogradu 1931. i 1932. godine, a izašlo je ukupno tri broja. Sledeći i dalje ideju direktne saradnje na liniji Pariz–Beograd, u časopis je objavljivao priloge kako beogradskih, tako i francuskih nadrealista.[3]

Stav kritike
Procenjivan sa stanovišta tradicionalne estetike u koju se nikako nije uklapao dugo je bio marginalizovan i neadekvatno vrednovan od strane stručne kritike.[3]

Početkom 21. veka pokret beogradskih nadrealista se daleko više uvažava.[12][13] Međutim, iako se dela naših umetnika pojavljuju na svetskim izložbama nadrealizma, veze, kontakti, zajednički rad i međusobni uticaji ipak još nisu dovoljno proučeni. Među istraživačima Beogradskog nadrealizma svojim radom kao pionir se izdvaja profesor Hanifa Kapidžić-Osmanagić, a za njom i profesori Milanka Todić i Jelena Novaković.[2]

Vidi još
Srpski nadrealisti
Milena Pavlović Barili



jugoslovenski / srpdki nadrealizam avangarda zenit dadaizam dada