ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Pravopis
Glasovi
Oblici
Primeri sa recnikom

Staroslovenski jezik (stsl. словѣньскъ ѩзъıкъ; nazivan i crkvenoslovenski, starocrkvenoslovenski jezik) je prvi pisani slovenski jezik, kodifikovan u 9. veku na osnovu govora Južnih Slovena iz okoline Soluna.[1] Staroslovenska pisma bila su glagoljica i ćirilica.[2]

Kodifikovali su ga hrišćanski misionari, braća Ćirilo i Metodije, radi prevođenja Svetog pisma i drugih spisa s grčkog jezika. Staroslovenski je tokom srednjeg veka postao književni jezik većine slovenskih naroda (Južnih Slovena od 9. do 18. veka, Istočnih Slovena od 10. do 18. veka, moravskih Slovena i Čeha od 9. do 11. veka) i uticao je na formiranje mnogih mlađih slovenskih književnih jezika. Danas je u liturgijskoj upotrebi u pravoslavnim i istočnim katoličkim crkvama slovenskih zemalja.[3]

Genealoški, staroslovenski jezik pripada grupi južnoslovenskih jezika, i ne sme se mešati s praslovenskim jezikom, drevnom maticom iz koje vode poreklo svi slovenski jezici.[2] Pozajmljenice iz ovog jezika nazivaju se crkvenoslovenizmi.

Naziv

Sinajski molitvenik, kanonski crkvenoslovenski spis pisan glagoljicom iz 11. veka
U starim se spisima ovaj jezik nazivao jednostavno slovenskim (словѣньскъ).[4] U 5. glavi Žitija Metodijeva vizantijski car Mihajlo III govori Ćirilu i Metodiju da su oni iz Soluna, a da Solunjani вьси чисто словѣньскы бесѣдуютъ. U 15. glavi piše da je Metodije preveo knjige otъ grьčьska яzыka vъ slovѣnьskъ, a u 17. da Metodijevi učenici posle njegove smrti латиньскы и грьчьскы и словѣньскы сътрѣбишя, a isti naziv koristi i vizantijski pisac Jovan Egzarh.

Staroslovenski je nastao kao liturgijski jezik, a prve knjige napisane na njemu bile su bogoslužbene. Bio je usko vezan uz sakralnu književnost, nastalu prevođenjem grčkih izvornika, što se ogleda u brojnim leksičkim, morfološkim i sintaktičkim grcizmima. U toj funkciji staroslovenski jezik se upotrebljava i danas, zbog čega se naziva i crkvenoslovenskim ili starocrkvenoslovenskim. Neki razlikuju ova dva termina pa starocrkvenoslovenskim nazivaju prvi zabeleženi period staroslovenskog jezika (10. i 11. vek), a crkvenoslovenskim jezik od 12. veka nadalje, kad se počinju javljati prve nacionalne redakcije.

Klasifikacija staroslovenskog jezika je bila predmet raznih lingvističkih i etnopolitičkih sporova, tokom kojih su se pojavila i nastojanja da se taj jezik bliže odredi uz upotrebu pojedinih neslovenskih odrednica. Tim povodom su skovani i neki hibridni termini, kao što su starobugarski jezik,[5] odnosno staromakedonski jezik.[6] Međutim, takvi termini nisu prihvaćeni od strane stručne javnosti.