ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: St

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prvo izdanje!

Ilustracije:
Ljubisa
Odzaklijevski

Ivan Ivanji (Veliki Bečkerek, 24. januar 1929 — Vajmar, 9. maj 2024) bio je srpski književnik i prevodilac jevrejskog porekla.[2][3]

Biografija
Detinjstvo i nacistički logori
Rođen je u porodici jevrejskih lekara koji su doktorirali u Nemačkoj. Porodica nije bila religiozna, a u istoj kući sa porodicom Ivanji je stanovao i paroh Srpske pravoslavne crkve. Pored srpskog, u kući se govorio mađarski i nemački. Deca su imala i guvernantu Ilsu fon Šluderman, slovenačku Austrijanku.

Uoči Drugog svetskog rata, Ivan je kršten u protestantskoj kalvinističkoj crkvi od strane sveštenika Zoltana Saboa, što je bila ideja njegovog oca koji se i sam pokrstio u Lajpcigu, u nadi da će ih to spasiti od progona Jevreja. Mada u strahu, porodica je proslavila puč 27. marta i odbijanje pristupanja Trojnom paktu, što je naročito podržao njegov otac, rezervni sanitetski potpukovnik Jugoslovenske vojske. U to vreme, baba i deda sa očeve strane, koji su stanovali preko puta njih, izvršili su samoubistvo, ne želeći da prolaze kroz ratne strahove.[4]

Potom, roditelji su Ivana poslali kod strica u Novi Sad, a mlađu sestru Ildu kod tetke u Suboticu. Za vreme rata je u Novom Sadu pohađao mađarsku gimnaziju, zahvaljujući profesoru Bogdanu Čipliću. Dugo ništa nije znao o roditeljima, koji su u međuvremenu uhapšeni i odvedeni u Jevrejski logor Zemun na Starom sajmištu. Otac je ubijen u logoru Topovske šupe, krajem 1941. godine, a majka je ugušena u kamionu dušegupka na putu prema Jajincima, tokom proleća 1942. godine.[5] Ivanov ujak (najmlađi brat njegove majke) Aleksandar Šomlo je sa porodicom bio zatočen u logoru Jasenovac, a ubijen je prilikom pokušaja proboja logoraša 22. aprila 1945. godine.[6]

Marta 1944. godine, Ivanji je uhapšen u Novom Sadu. Odveden je u sabirni logor za Jevreje u Subotici pod mađarskom upravom, potom prebačen u Baju, gde su ga preuzeli pripadnici SS-a. Tada je deportovan u logor Aušvic i kasnije u koncentracioni logor Buhenvald, gde ostaje do aprila 1945. godine. U Kikindu je stigao tek 3. septembra 1945. godine, sovjetskim vojnim transportom. Vratio se u Novi Sad i završio Srednju tehničku školu, da bi se odmah zaposlio u Kulturno-umetničkom društvu `Đorđe Zličić` i komitetu SKOJ-a.

Novinarska i prevodilačka karijera
Ivanji je radio kao urednik listova Mladost i Omladina. Postao je i nastavnik Srednje tehničke škole u Beogradu. Preveo je poemu Jama Ivana Gorana Kovačića na nemački jezik i predao je Otou Bihaliju Merinu. Prvi prevodilački posao je dobio 1965. godine, kada je angažovan kao prevodilac Petra Stambolića, predsednika Saveznog izvršnog veća. Prilikom posete austrijskog kancelara Jozefa Klausa, zadobio je pažnju ministra spoljnih poslova Koče Popovića, koji ga je potom odveo kod Josipa Broza Tita, te je povremeno počeo i za njega da prevodi. Tako je došao u situaciju da prevodi u razgovorima sa Vilijem Brantom, Helmutom Šmitom, Valterom Ulbrihtom, Erihom Honekerom i Brunom Krajskim.[5]

Od 1974. godine je bio savetnik za štampu i kulturu ambasade SFRJ u Bonu. Kao prevodilac Marka Nikezića je prvi put nakon rata boravio u Istočnoj Nemačkoj.

Iako je poznavao Slobodana Miloševića, nakon osme sednice Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije je napustio članstvo Saveza komunista Jugoslavije.

Ispred Ivanjijeve kuće postavljen je kamen sećanja autora Guntera Demniga, kao obeležje stradanja i sećanja na članove porodice Ivanji tokom Drugog svetskog rata.[7]

Književni rad
Paralelno s karijerom pedagoga, novinara, dramaturga i brojnim funkcijama koje je obavljao u kulturnom životu Beograda i diplomatiji, Ivanji se bavio i književnošću i od rane mladosti objavljivao poeziju, prozu, eseje, bajke i drame.

Njegovim najznačajnijim delima smatra se romaneskna trilogija o rimskim carevima rođenim na južnoslovenskim prostorima Dioklecijan, Konstantin i Julijan, romani Čoveka nisu ubili, Na kraju ostaje reč, Preskakanje senke, Barbarosin Jevrejin u Srbiji, Guvernanta, Balerina i rat i Milijarder, kao i zbirke pripovedaka Druga strana večnosti i Poruka u boci. Svoja dela sam prevodi na nemački ili piše na nemačkom jeziku (Kaiser Konstantin, Kaiser Diokletian, Geister aus einer kleinen Stadt, Buchstaben von Feuer, autobiografski roman Mein schönes Leben in der Hölle i dr.). Objavio je i knjigu svojih sećanja Titov prevodilac, o vremenu kada je radio kao lični prevodilac predsednika SFR Jugoslavije.

Preveo je na srpski desetine knjiga i drama najznačajnijih nemačkih i mađarskih pisaca (Ginter Gras, Volfgang Borhert, Gustav Mejrink, Bertolt Breht, Milo Dor, Šandor Petefi, Endre Adi, Šandor Vereš i dr.).

Njegova dela prevođena su na nemački, italijanski, engleski, mađarski, slovački, slovenački i češki jezik.