pregleda
Jovan Subotic - Avtobiografija II (Autobiografija)
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 1 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta CC paket (Pošta) Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14512
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ho
Jezik: Srpski
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!
II Deo - Prolece
Jovan Subbotić (u mnogim izvorima naveden kao Subotić;[1] Dobrinci, 30. januar/11. februar 1817 — Zemun, 16/28. januar 1886) bio je srpski advokat, pesnik i političar.
Biografija
Jovan se rodio na praznik Sv. Tri Jerarha, 30. januara 1819.[2] godine u selu Dobrinci u Sremu, od roditelja Joakima (Aćima) i Sare[3]. Otac Joakim je bio tamošnji pravoslavni sveštenik. Posle završene gimnazije u Sremskim Karlovcima, završio je filozofski fakultet u Segedinu, a studije prava je nastavio u Pešti. Na peštanskom univerzitetu je prvo doktorirao na filozofiji 1836. godine, a zatim 1840. godine i na pravu. Godine ratne 1848. bio je predavač (sa Pravnog fakulteta) na zimskom tečaju pravnika. Baveći se advokaturom u Pešti od 1841. godine, on je od 1842. godine do 1847. godine uređivao `Letopis Matice srpske`, koji je tada tamo izlazio. U `Srpskom letopisu` je 1834. godine započeo svoj književni rad, prema kojem je imao veliki afinitet. Objavio je tada svoje tri prve pesme: `Blaženi život`, `Život poljski` i `Rastanak`.
Revolucionarne 1848. godine bio je inicijator i predsednik `skupštine` Srba u Pešti, koja je imala zadatak da s obzirom na opšte političke prilike u Austriji, formuliše srpske zahteve. Skup je održan u zdanju Tekelijinog zavoda, a povod za okupljanje je bio veliki martovski godišnji peštanski vašar, na kojem se našlo Srba iz 83 srpske opštine.[4] Iste godine, učestvovao je kao peštanski zastupnik na majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima, na kojoj je ustanovljena Karlovačka patrijaršija i mitropolit Josif Rajačić. Na crkveno-narodnoj skupštini u Karlovcima izabran je u Glavni odbor srpskog pokreta. Kao odbornik istog, poslat je na Sveslovenski kongres u Pragu, gde je ostao do kraja rata. U Pragu je obavljao dužnost sekretara Srpskog odeljka. I posle građanskog rata u Ugarskoj, vratio se u Peštu, gde je bio i dalje urednik matičinog Letopisa, tokom 1850-1853. godine.
Simbolično ulazi u politički život 1860. godine, kada sa objavljivanjem `Oktobarske diplome` (o pravima naroda) on prvi na svojoj kući u Novom Sadu ističe srpsku zastavu. Već 1861. godine izabran je za prvog Srbina, podžupana obnovljene Sremske županije. Kao predvodnik srpskih samostalaca učestvovao je u radu hrvatskog sabora. Kao političar umereno liberalnih shvatanja, istakao se istupanjima u zajedničkom Ugarskom saboru, gde je bio blizak idejama Svetozara Miletića. Izdavao je i uređivao napredni srpski list `Narod` (1870—1873) u Novom Sadu, u duhu Miletićevog političkog `narodnjaštva`. Bio je jedan od priznatih narodnjačkih vođa tokom političkih borbi (između srpskih interesnih grupa) na crkveno-narodnom saboru u Karlovcima 1879-1881. godine.[4]
Spomen-bista Jovanu Subotiću, Kalemegdan - Beograd
Aksentije Marodić - Dr Jovan Subotić, Galerija Matice srpske
U Zagreb 1862. godine dolazi nakon izbora za člana najvišeg Zemaljskog suda `Trojednice` (Hrvatske) tzv. `stola sedmorice`. U Hrvatskoj radi na povezivanju Srba i Hrvata. U Hrvatski sabor ulazi 1865. godine, kao predsednik Narodne samostalne stranke i zauzima u njemu značajno mesto, kao potpredsednik sabora. Odlazi po pozivu maja 1867. godine na Etnološku izložbu u Rusiju, a to mu po povratku bude uzeto za `zlo`. Iste godine u jesen ga novi ban Rauh kao `nepoverljivog` smenjuje, a uskraćeno mu je i pravo da otvori advokatsku kancelariju u Osijeku i nije mogao da računa na državnu penziju. Predvodio je Srpsku samostalnu stranku u hrvatskom saboru sve dok se ista nije razjedinila.
Za vreme boravka u Zagrebu, kao dramski pisac bio je postavljen za upravitelja Zemaljskog kazališta, gde je uspešno sarađivao sa pozorišnim reformatorom, piscem i glumcem Josipom Frojdenrajhom. O toj saradnji ostavio je dragocena svedočanstva u svojoj `Avtobiografija`, koju je izdala Matica srpska u Novom Sadu. Književno stvaralaštvo započeo je lirskim pesništvom romantične inspiracije, a više uspeha je pokazao u dramama sa nacionalno-istorijskom tematikom kakve su „Herceg-Vladislav“, „Nemanja“, „Miloš Obilić“ i „Zvonimir“. One su mu donele popularnost kakvu je kod Srba imao još jedino Sterija Popović. Subotić je posebnu pažnju obraćao na čistotu scenskog govora. Govoreći o jeziku kojim se govorilo na bini u Zagrebu i Novom Sadu, on u `Avtobiografiji` kaže: „Ne može se potpuno uživati ni tamo ni ovde, ali se daje gledati i ono što daju na zagrebačkoj pozornici i ono što se predstavlja od Novosadskog narodnog društva `.[5]
U Novi Sad je prešao `silom prilika` 1868. godine, gde se bavio advokaturom. Vodio je te godine u Novom Sadu političku borbu za pozicije u gradu, predvodeći Srpsku narodnu stranku sa Miletićem. Tu je 1868. godine bio biran za predsednika Matice srpske i načelnika „Društva za Srpsko narodno pozorište“. Svojim delovanjem je uspešno povezivao srpske i hrvatske kulturne i političke centre kao što su Novi Sad, Zagreb, Osijek i Beograd, gde je, takođe, boravio neko vreme.[6][7]
U Iloku je na izborima za Sabor u Zagrebu, kao osječki advokat, izabran sa 150 glasova, 28. avgusta 1878. Protivkandidat Livije Dobrošević je dobio samo 30 glasova. U Iloku je za narodnog zastupnika izabran i 1881.[8]
Porodica
Jovan Popović - dr Jovan Subotić, Galerija Matice srpske
Dana 1. maja 1851. godine, stupio je u brak sa Savkom Polit Desančić, sestrom poznatog političara, novinara i književnika Mihaila Polit-Desančića. Imali su sedmoro dece: Dejana, Žarka, Vidu, Vericu, Vojislava, Branislava i Ozrena. Žarko i Vida, umrli su kao deca. Sin Dejan Subotić bio je pukovnik u ruskom general-štabu, a drugi sin, dr Vojislav Subotić, bio je vodeći srpski hirurg s kraja 19. i početka 20. veka, i jedan od osnivača Medicinskog fakulteta u Beogradu.[9] Lazar Tomanović navodi podatke da je ćerka Jovana Subotića udata za trgovca Jovana Baraka (to je bila Eufemija, Subotićeva ćerka iz prvog braka), a Branislav je bio husarski kadet. Jovan Subotić je pisao pesme posvećene umrloj ćerki Vidosavi. [10]
Stvaralaštvo
Porodična grobnica porodice Subotić na Zemunskom groblju.
Rodna kuća Jovana Subotića u Dobrincima, 19. vek
Plaketa u čast Subotića, Narodni muzej Zrenjanin
Smatra se najvećim poligrafom među piscima svog doba. Pisao je lirske pesme, klasicističke ode i elegije, herojske pesme, romantične epove, sentimentalne pripovetke, kritike, radove iz teorije i istorije književnosti, članke razne sadržine, ogledao se u romanu, napisao opsežnu autobiografiju, sastavljao, uz to, članke antologije, školske udžbenike, dva puta bio urednik Srpskog letopisa. Od 1861. godine do kraja života učestvuje u političkom životu Ugarske, naročito Hrvatske i Vojvodine. Šezdesetih godina, u doba cvetanja romantične drame, on je jedan od njenih najplodnijih predstavnika. Pesme su mu pod jakim uticajem narodne poezije. Godine 1838. štampao je spev „Potopljena Pešta“, od čijeg prihoda od prodaje su imali dobiti postradale srpske crkve na Čepeljskoj adi.[4] Pesnička slava mu je opala odmah posle pojave Branka Radičevića. Kao dramski pisac uzimao je predmete iz novije srpske i hrvatske istorije, ali ni drame mu se nisu mogle održati pored dela Jovana Sterije Popovića i Laze Kostića. U svoje vreme slavljen je njegov romantični ep „Kralj Dečanski“ (1846). Pred kraj života, u doba dominacije proze, napisao je roman „Kaluđer“ (1881). Subotićevo veliko delo `Srpska gramatika` ostalo je u rukopisu, iako je 1845. godine dobio za njega nagradu Matice srpske.[11]
U Muzeju grada Beograda nalazi se legat Jovana Subotića, koji je muzeju darovao njegov unuk, Ivan V. Subotić.
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 80071669
