ISBN: Ostalo
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Ss / Db
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prevod:
Veselin Cajkanovic

Aulularija, Menehmi, Mostelarija, Trogrosni dan, Hvalisavi vojnik
Preveo Veselin Cajkanovic
Izdavac - SKZ, Beograd
Godina - 1923.
Iz edicije SKZ/e knjiga 175.



Tit Makcije Plaut (lat. Titus Maccius Plautus, oko 250―184. st. e.), bio je najveći pisac komedija u rimskoj književnosti.

Rimska palijata
Rimska komedija postala je i razvila se po uzoru na novu atičku komediju, koja je cvetala u 4. i 3. veku st. e., pri čemu su se naročito koristila dela grčkih književnika Filemona, Apolodora i Menandra. Srednja komedija iskorišćena je kao uzor samo za Plautovog Persijanca i možda Amfitriona. Ta rimska komedija, nastala po uzoru na grčke originale i smeštena u grčko okruženje, nazvana je palijata (fabula palliata) prema odeći koju su na sceni nosili glumci (pallium »grčka kabanica«). Palijata je ili komedija karaktera (comoedia stataria) ili komedija zapleta (comoedia motoria), obično ima pet činova između kojih su umetnuti muzički delovi, koje je izvodio svirač na duplim tibijama (vrsta frule). Hora u palijati nije bilo, kao što ga nije bilo ni u novoj komediji; neka vrsta hora postoji jedino u Plautovom Konopcu. Umesto hora je, međutim, ponekad između činova svirao svirač (tibicen). U svakom komadu bilo je dve vrste partija: jedne su prosto recitovane (to su diverbia = dijalozi), a druge su izgovarane uz pratnju tibija (to su cantica). Cantica je u užem smislu svako pevanje uz pratnju tibija i predstavlja čisto lirsku monodiju, dakle solo pevanje, u promenljivom i često živom i nemirnom metru. Ovi kantici nalaze se samo kod Plauta, koji ih je dodao na sopstvenu inicijativu, jer njih ne nalazimo ni u novoj komediji.

Radnja palijate podeljena je na pet činova, uz koje se nalaze prolog i epilog. U prologu se publici daju neophodni podaci o grčkom originalu, o mestu na kome se radnja događa, predstavlja se predistorija događaja opisanih u komediji ili se skicira čitava radnja komedije. Terencijevi prolozi su manje iscrpni i uopšte manje uspeli od Plautovih, jer se u njima uglavnom bavi ličnim stvarima, nešto slično parabazi u staroj atičkoj komediji. Prolog obično izgovara neki mitološki lik ili lik iz komedije ili pak predvodnik glumačke družine (dominus gregis). Da bi publika bolje razumela radnju, uvođena su ponekad u komediju tzv. prethodna lica (personae protaticae), koja inače s radnjom nisu imala nikakve veze i kasnije se u komediji više nisu pojavljivala. Takva su lica npr. Artotrog u Plautovom Hvalisavom vojniku i Grumion u njegovoj Aveti, a koristio ih je i Terencije.

Prema tradiciji, komički su glumci u prvo vreme nosili samo perike, a kasnije maske, koje je navodno uveo Roscije Gal, i to »zato što je bio razrok«. Pozorište je najpre bilo od drveta i postavljalo se iznova za svaku novu predstavu. Prvo trajno pozorište od kamena dao je sagraditi Pompej 55. godine st. e. Prema tradiciji, kameno pozorište se počelo zidati još 154. st. e., ali je senat gradnju odjednom obustavio i uopšte zabranio sedenje u pozorištu.

Od rimske komedije sačuvana su nam dela Plauta i Terencija.