ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prvo izdanje!
1994.

Mali format!

Književno putovanje kroz stare beogradske ulice i kvartove iz pera naše poznate književnice.

Dosad neobjavljena knjiga novela Svetlane Velmar Janković.

Priču o Vračaru Svetlana Velmar-Janković oživljava nenadmašnim stilom i bogatim istorijskim dekorom, kojim na prepoznatljiv način ispreda zapravo povest o Beogradu, srpskom narodu, njegovim vođama, ratovima, bunama i osvajanjima od vremena despota Stefana Lazarevića u XV veku do današnjiha dana. Dva portreta velikana u istoriji Beograda i Srbije, slikara i Karađorđevog vojvode Petra Molera, i beogradskog trgovca i dobrotvora Ilije Kolarca, istovremeno su i književna šetnja mestima i ulicama koji su poneli njihova imena. U pričama o Molerovoj i Kolarčevoj ulici, opet, stao je ceo XIX vek srpske prestonice, u čiju su se crnu hroniku upisala i ova dva plemenita i slobodoumna čoveka.

„Ova čudesna proza, bajkovita, lekovita, sva od svetlih niti poezije i tavnih vlakana istorije, povest je o jednom specifičnom i kulturnom prostoru Beograda, koji tek sad dobija ovaj spomenik po svojoj meri.“ Petar Džažić


Svetlana Velmar-Janković (Beograd, 1. februar 1933 — Beograd, 9. april 2014)[1][2][3] bila je srpska književnica i akademik SANU



Biografija
Kćerka je Vladimira Velmar-Jankovića, srpskog pisca i člana Nedićeve Vlade narodnog spasa u Drugom svetskom ratu i Milice rođ. Vulović. Majka je pod pseudonimom `Mimi Vulović` objavila nekoliko svojih radova u časopisu `Misli`, Ranka Mladenovića.[5] Njen deda po majci je bio Velislav Vulović (1865-1931), inženjer, ministar i predsednik beogradske opštine.[1]
A deda stric Svetislav Vulović bio je književni istoričar i istoričar.

Bežeći od rata, deo ratnih godina provela je u Vučju, u krugu porodice svog teče Laze M. Teokarevića, sina Dimitrija Mite Teokarevića. Svetlana Velmar Janković je, opisujući događaje iz svog života, opisivala i ljude koji su bili nerazdvojni deo njenog odrastanja i sazrevanja i ostavili traga na nju i njeno delo. Jedan od njih je i njen prijatelj i lekar, poreklom iz Leskovca, Žak Konfino. Kao porodični prijatelj Žak Konfino je dosta vremena provodio u krugu porodice Velmar Janković. Zato se u njoj i rodila želja da kada poraste bude, kao i čika Žak, dečji lekar i pisac.[6]

Posle rata pohađala je Četvrtu žensku gimnaziju. Francusku književnost studirala je kod dr Miodraga Ibrovca i dr Nikole Banaševića, a latinski jezik je izučavala pod nadzorom dr Miše Đurića. Prvo je radila kao novinar u „Dečjoj štampi“ pa posle kao sekretar i urednik časopisa „Književnost“. Zatim je uređivala biblioteke za prozu i eseje domaćih pisaca u izdavačkom preduzeću „Prosveta“.[7]

Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabrana je na izbornoj Skupštini 2. novembra 2006. a za redovnog člana na izbornoj Skupštini 5. novembra 2009.

U periodu od 2007. do 2013. godine bila je predsednica Upravnog odbora Narodne biblioteke Srbije.

Sahranjena je na Novom groblju u Beogradu u porodičnoj grobnici svog dede Velislava Vulovića gde je sahranjena i njena majka Milica.