ISBN: Ostalo
Jezik: Engleski
Autor: Strani
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

U Jean de Florette i Manon of the Springs, Marsel Pagnol (koji Andre Malro naziva `jednim od velikih pisaca naše generacije`, a Jean Renoir `vodećim filmskim umetnikom svog doba`) postiže najpotpuniji i najzadovoljniji izraz priča koja ga je proganjala godinama, provansalska legenda o osveti koju je tražila misteriozna pastirica. Pagnol u svoj tretman ove moćne, dirljive priče donosi osećaj svog dramaturga za mesto, ambijent i karakter i njegovo oštro razumevanje provansalskog sela i njegovih ljudi. Bogati preokretima i razgranatima, Žan de Floret i Manon iz Proleća postavljaju idealističkog gradskog čoveka protiv dvojice tajnovitih i varljivih provansalskih seljaka u odlično realizovanoj priči o borbi za život, o zločinu i kazni, o izdaji i osveti, i o osuda i praštanje. U ovom izdanju, ilustrovanom slikama iz hvaljene filmske adaptacije Kloda Berija, Nort Point predstavlja Pagnolovu trajnu priču u V.E. van Hajningenov tačan i osetljiv prevod.

Biblijska u svojim kadencama, epska u svom zamahu do sudbine, i staromodna u razvoju karaktera i zapleta, ova saga prikazuje uništenje jedne provansalske porodice.



Marsel Panjol (28. februar 1895 – 18. april 1974. godine) je bio francuski književnik, dramaturg i filmski reditelj. 1946. godine je postao prvi režiser izabran u sastav Francuske akademije. Iako je njegov rad manje popularan nego što je bio ranije, Panjol se ipak smarta jednim od najvećih francuskih pisaca 20. veka i izuzetan je po tome što je uspeo u mnogim književnim žanrovima—memoarima, romanu, drami i filmu.

Detinjstvo
Marsel Panjol je rođen 28. februara 1895. godine u gradu Obanj, Ušće Rone, u južnoj Francuskoj u blizini Marseja, kao najstariji sin učitelja Žozefa PanjolaA i krojačice Avgustine Lanso. Marsel Panjol je odrastao u Marseju sa mlađom braćom Polom i Reneom, i mlađom sestrom Žermenom.

Školske godine
U julu 1904. godine porodica je iznajmila Bastide Neuve, kuću u uspavanom provansalskom selu La Treille, za vreme letnjeg raspusta, prvog od mnogih provedenih u brdskom području između Obanja i Marseja. O[1]tprilike u isto vreme, Avgustinino zdravlje, koje nikada nije bilo robusno, je počelo primetno da se pogoršava i 16. juna 1910. godine preminula je od upale pluća (`mal de poitrine`) u dobi od 36. godina. Žozefa se ponovo oženio 1912. godine.

1913. godine, u dobu od 18 godina, Marsel je dobio bečelor dilpomu u oblasti filozofije[2]i počeo da studira književnost na univerzitetu u Eks an Provans. Kada je izbio Prvi svetski rat, pozvan je u pešadiju u Nici, ali je u januaru 1915. godine otpušten zbog slabe konstitucije (`faiblesse de constitution`). 2. marta 1916. godine oženio je Simon Kolin u Marseju, a u novembru diplomirao engleski. Potom je postao nastavnik engleskog jezika, predajući na različitim lokalnim fakultetima i u Marseju.

Karijera
Vreme u Parizu
1922. godine se preselio u Pariz, gde je predavao engleski do 1927. godine, kada je odlučio da posveti život pisanju drama. Tokom tog vremena, pripadao je grupi mladih pisaca i u saradnji sa jednim od njih, Polom Nevua , napisao je komad, Trgovci slavom, koji je završen 1924. godine. Nakon toga, 1928. godine, je sledio Topaz, satira zasnovana na ambiciji. U Parizu se zbog nostalgije vratio svojim provansalskim korenima, što je predstavljalo osnovu za njegov komad, Marije, koji je kasnije postao njegov prvi rad koji je adaptiran u film1931. godine.

Rastavljen od Simon Kolin od 1926. godine (iako se nisu razveli do 1941. godine), započeo je vezu sa mladom engleskom plesačicom Kiti Marfi: njihov sin, Žak Panjol, rođen je 24. septembra 1930. godine. (Žak je kasnije postao asistent svom ocu, a potom i snimatelj za televizijsku stanicu France 3 Marseille.)

Filmska karijera
1926. godine, tokom posete Londonu, Panjol je prisustvovao prikazivanju jednog od prvih zvučnih filmova i bio toliko impresioniran da je odlučio da usmeri svoje napore na film. Kontaktirao je Paramount Picture studije i predložio adaptiranje svoje predstave Marije u film. Film je režirao Aleksandar Korda i završen je 10. oktobra 1931. godine.[2]To je postao jedan od prvih uspešnih zvučnih filmova na francuskom jeziku.

1932. godine Panjol je osnovao sopstveni filmski studio u selu nedaleko od Marseja.[2]Tokom naredne decenije Panjol je producirao sopstvene filmove, uzimajući mnoge različite uloge u proizvodnji filma – finansijer, reditelj, scenarista, direktor studija i prevodilac skripta na stranom jeziku – i angažujući najveće francuske glumce tog vremena. 4. aprila 1946. godine Panjol je izabran za člana Francuske akademije, zauzimajući svoje mesto u martu 1947. godine, prvi režiser kome je pripala ova čast.

Teme Panjolovih filmova
U svojim filmovima, Panjol prenosi svje talente u pisanju drame na veliki ekran. Njegov uređivački stil je rezervisan, stavljajući akcenat na sadržaj slike. Kao vizuelnu prirodnjak, Panjol se oslanja na film kao umetnost, da prenese dublje značenje, a ne samo kao sredstvo za pričanje priče. Panjol je takođe pažljivo odabirao glumce koje je zapošljavao, angažujući lokalne glumce za svoje filmovime, kako bi naglasio njihove jedinstvene akcente i kulturu. Kao i njegove predstave, Panjolovi filmovi naglašavaju dijalog i muzikalnost. Teme mnogih Panjolovih filmova se vrte oko stalnog posmatranja društvenih rituala. Koristeći naizmenično simbole i ciklične uloge likova, kao i ponosni očevi i buntovnička deca, Panjol osvetljava provincijski život niže klase. Uočljivo, Panjol često poredi žene i zemlju, pokazujući kako može biti jalova ili plodna. Pre svega, Panjol koristi sve ovo da bi ilustrovao značaj ljudskih odnosa i njihove obnove.

Kao romanopisac
1945. godine Panjol se ponovo oženio, sa glumicom Žaklinom Panjol. Imali su dvoje dece, Frederika (rod. 1946) i Estel (rod. 1949). Estela je umrla u dobi od dve godine. Panjol je bio toliko očajan da je pobegao sa juga i vratio se da živi u Parizu. Ponovo je počeo da piše drame, ali nakon što je njegova sledeća predstava loše primljena, odlučio je da ponovo promeni posao i počeo da piše seriju autobiografskih romana – Suveniri detinjstva – zasnovanih na njegovim dečijim iskustvima.

1957. godine, prva dva romana u seriji, Slava mog oca i Zamak moje majke su objavljeni i odmah priznati.