Godina izdanja: Ostalo
Jezik: Srpski
Autor: Strani
ISBN: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Oko sredine 17. stoljeća putnike kočije na putu za Bordeaux napali su i ubili lopovi, ali je djevojčica od dvije ili tri godine bila pošteđena i ubrzo ju je preuzeo svećenik susjednog sela i njezina sestra koja ju je nazvala Marianne.
Desetak godina kasnije pratila je svoju posvojiteljicu u Pariz koja je iznenada umrla. Zatim je udomi pažljivi muškarac, gospodin de Climal, koji je spoji s krojačicom, ali joj se brzo udvara, udvaranju kojem se Marianne tim više opire jer se ubrzo zaljubljuje u zgodnog mladića. čovjek, Valville, koji je nitko drugi nego Climalov nećak. La Vie de Marianne, koji je Marivaux objavljivala od 1731. do 1741., počinje kao pustolovni roman, ali njezin vlastiti život priča pripovjedačica, grofica koja tek petnaest godina zna svoje podrijetlo i odlučila ju je napisati memoare u obliku pisama koje piše prijateljici.
Moguće je da La Vie de Marianne ustupi mjesto romantici i slučaju: to je u konačnici i roman analize, roman žene koja prepričava svoju sudbinu s lucidnošću koja ne ukida dio tajnovitosti niti misterij neshvatljivo.



Pjer Karle de Šamblen de Marivo (franc. Pierre Carlet de Chamblain de Marivaux; Pariz, 4. februar 1688 — Pariz, 12. februar 1763) bio je francuski književnik.

Biografija
Rođen je u Parizu. Pohađao je koledž oratorijanaca u Riomu, gde mu je otac radio kao činovnik u kovnici novca. Godine 1710. upisuje se na studije prava, ali ih ne završava. Posećuje pariske književne salone, gde se upoznaje sa poznatim piscima kao što su Fontenel, La Mot, Monteskje i opat de Sen-Pjer. Objavljuje svoju prvu komediju (1712), a nakon toga i svoje prve romane i parodije.

Oženio se 1717. godine pet godina starijom Kolombom Bolonj (Colombe Bologne), sa kojom je 1719. dobio ćerku Kolomb-Prosper. Iste godine mu je u Riomu umro otac, sledeće je bankrotirala banka u kojoj se nalazio pozamašan ženin miraz, a 1723. mu je umrla supruga. Još za njenog života bio se zbližio sa Silvijom Baleti, glumicom koja je tumačila glavne uloge u njegovim komadima, ali sa njom nije zasnovao bračnu zajednicu: od 1744. do smrti, stanovao je sa izvesnom gospođicom Sen-Žan (M-lle Saint-Jean).[1] Pošto je 1720. godine zapao u tešku materijalnu oskudicu, u potpunosti se posvećuje književnom i izdavačkom radu. Od 1742. je član Francuske akademije, a 1759. je, iako već bolestan, izabran za njenog direktora.[1] I pored pisanja i članstva u akademiji, Marivo je bio prinuđen da svoju ćerku smesti u manastir, nemajući dovoljno sredstava za njen miraz. U starosti je bio sve manje književno aktivan i na margini tadašnjeg književnog života Francuske.

Doprinosi
Počeo je da piše već sa osamnaest godina. Dosta je lutao dok nije pronašao svoj put, ali se nikada nije odrekao podjednakog interesovanja za pozorište, roman i esej. Ipak, njegov najveći doprinos je na polju drame. Pored jedne društvene komedije i jedne tragedije, stvorio je posebnu dramsku vrstu marivodaž (marivaudage). Sarađivao je sa obe pozorišne trupe svoga vremena – Italijanski glumci i Francuska komedija. Prva je izvedela preko dvadeset njegovih dela, a druga oko deset.

Neki njegovi komadi su izazivali veliku pažnju, da bi drugi bili odmah zaboravljani. Opet, čak ista dela bi u različitim vremenima bila drugačije prihvatana.

Najpoznatiji komadi su:
Arlekin uglađen ljubavlju (Arlequin poli par l’amour, 1720);
Ljubavno iznenađenje (La Surprise de l’amour, 1722);
Dvostruka nepostojanost (La Double inconstance, 1723) i
Igra ljubavi i slučaja (Le Jeu de l’amour et du hasard, 1730).
Najznačajniji roman:
Marijanin život (La Vie de Marianne).
Eseji
Najpoznatiji esej Pjera de Mariva je o Žanu Rasinu
Karakteristike
U svojim delima, tragao je za zatamnjenim delovima srca u kojima se skriva ljubav u strahu da ne bude uočena, a cilj svake od njegovih komedija bio je da izgoni iz svakog od tih kutaka. Osobine su koje se obično ističu uz svako od njegovih dela jesu duhovitost, osećajnost, finoća, delikatnost, poezija i psihološka uverljivost, ali i majstorstvo konverzacije. Neki su zamerali da u njegovim komadima nema dovoljno radnje, a da ima suviše duhovitosti. Mislilo se, takođe, da je više živahan i površan nego dubok. Drugi su opet mogli da proniknu u dublje filozofske nivoe napisanog pa je sasvim izvesno da njegova dela verovatno nisu za svakoga.