Jezik: Srpski
ISBN: St
Godina izdanja: St
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Monahinja Jefimija ili Jelena Mrnjavčević (oko 1350 — posle 1405) bila je kći uglednog vlastelina u državi cara Dušana, kesara Vojihne, a pre zamonašenja bila je žena despota Uglješe.[1]

Posle pogibije muža u Maričkoj bici 1371. godine, zamonašila se i prešla u Srbiju. Živela je na dvoru kneza Lazara i tu je bila očevidac kosovskog stradanja, Lazareve smrti, kao i vazalne Srbije koja je poslala vojsku za bitku kod Angore 1402. godine.

Biografija
Rođena je u vlastelinskoj porodici kao Jelena, kćerka kesara Vojihne, gospodara Drame pod srpskim carem Stefanom Dušanom. Bila je udata za despota Uglješu, gospodara nekadašnjeg vizantijskog grada Sera, a njen dever je bio kralj Vukašin. Njihov sin Uglješa umro je kao dečak, ne stariji od četiri godine. Sahranjen je Hilandaru, u sabornom hramu, baš kao i njegov deda Vojihna. Nakon što su njen muž i dever stradali u Maričkoj bici 26. septembra 1371. godine, živela je u Seru, a onda se u 22. godini života zamonašila i prešla u Kruševac u dom Lazara Hrebeljanovića.[2]

Nakon Kosovske bitke, kada je stradao i njen zaštitnik knez Lazar, zajedno sa knjeginjom Milicom prelazi u manastir Ljubostinju, zadužbinu knjeginje Milice.

Jedna od velikih zasluga monahinje Jefimije, zajedno sa monahinjom Evgenijom, bivšom kneginjom Milicom i izuzetno mudar potez, jeste molba upućena |Bajazitu da se u Srbiju iz Trnova prenesu mošti Svete Petke. Dolazak svetiteljke je znatno doprineo okrepljenju narodu koji je u tome video znak da ne napušta svoju zemlju i ognjišta.

Jefimija je najverovatnije imala veliki uticaj na kneginju Milicu. Konstantin Filozof je hvalio njenu mudrost i rečitost („va mnogih glagolanih i vešteh mudrejšija sušti“); Milica (tada već monahinja) držala je Jefimiju u svim teškim i mučnim, prelomnim državnim pitanjima (najpresudnija su bili odnos prema Turcima i suparničkoj vladarskoj porodici Vuka Brankovića, koji očigledno nije pokazao lojalnost prema kući Lazarevića posle Kosovske bitke) „kao neku kulu i pomoć“. Imala je velikog uticaja i u vaspitavanju Miličine dece, Stefana Lazarevića i Jelene Balšić, koji su veoma rano pokazali umetničke talente i sklonost ka književnom radu i obrazovanju.[3] Jefimija se istakla 1398. godine, kada je bila u misiji koje su preuzele dve monahinje (Jefimija i Milica-Jevgenija) da opravdaju mladog Stefana Lazarevića, budućeg despota (vladara), koji je bio na dvoru sultana Bajazita optužen za neverstvo i planiranu izdaju.

Prema Grigoriju Camblaku (srpski monah, koji je kasnije otišao za Rusiju i tamo postao episkop), ova misija dve monahinje i udovice, pored opravdanja za Stefana Lazarevića, imala je još jedan cilj: izmoljenje i prenos moštiju Svete Petke iz Trnova (bivše prestonice Bugarskog carstva, koje su Turci 1393. konačno prisvojili svojoj državi) u Srbiju. Sultan je to dopustio, videvši u tom činu verske motive.

Smrt
Ne zna se kada je monahinja Jefimija tačno umrla, kao okvirna godina se navodi 1405. Poslednji pomen o njoj nalazi se u jednoj povelji despota Stefana Lazarevića, koji je naziva despoticom (vladarkom), gospođom i majkom. Primila je veliku shimu i promenila ime u Jevpraksija: smatra se da je poslednje godine svoga života provela u manastiru Ljubostinji, zadužbini kneginje Milice, u kojoj je posle Kosovskog boja zamonašen veliki broj udovica, srpskih plemkinja, čiji se muževi nisu vratili (predanje kaže: u toku samo jednog dana zamonašenje je tražilo tri stotine žena). U knjizi Ljubostinja Srđan Đurić navodi: `Dok se ne utvrdi drugačije, valja verovati da je predanje sačuvalo istinu o grobnicama, i da je zidani grob kneginje Milice, a da je sarkofag njene prijateljice, monahinje Jefimije.`....