ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2010.
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Diplomatska predstavništva u Knjaževini i Kraljevini Crnoj Gori / Tatjana Jović

Cetinje 2010. Tvrd povez, ilustrovano, veliki format (31,5 cm), 359 strana.
Knjiga je odlično očuvana.




Poslije Berlinskog kongresa (1878), na kojem je Crnoj Gori i formalno-pravno priznat faktički već postojeći državni suverenitet, na Cetinju je otvoreno jedanaest diplomatskih predstavništava. Sem toga, zbog pojačanog ekonomskog i političkog interesa, tri države su u Podgorici, Baru i Ulcinju, imale i svoje konzulate. Njihov broj, u godini proglašenja Crne Gore za kraljevinu (1910), uvećan je otvaranjem belgijskog vicekonzulata na Cetinju. Najveći diplomatski rang - izvanrednog poslanika i opunomoćenog ministra - imao je turski predstavnik. U istom zvanju u Carigradu je službovao crnogorski diplomata, koji je do početka I balkanskog rata bio jedini crnogorski diplomatski predstavnik u inostranstvu. Ostali diplomatski predstavnici, akreditovani u različitim zvanjima - od diplomatskog agenta, odnosno otpravnika poslova ili ministra rezidenta - tek su nakon proglašenja Crne Gore za kraljevinu dobili visoki diplomatski rang izvanrednog poslanika i opunomoćenog ministra.
Veoma zainteresovana za ratna zbivanja na Balkanu, Španija je početkom oktobra 1912. godine odlučila da u Crnu Goru, u svojstvu vojnog atašea, uputi majora Emilia Toroa. Zvanično saopštenje i akt kojim ga španski kralj i vlada akredituju na tu dužnost proslijedio je na Cetinje otpravnik poslova Španije u Italiji. l
Dosadašnje studije na ovu temu uglavnom su tretirale političke odnose Crne Gore sa zemljama koje su imale zvanične predstavnike na Cetinju. Zbog toga je nepotpuno obrađen personalni sastav diplomatskog i konzularnog osoblja, njihovi rezidencijalni objekti i uticaj na civilizacijski i kulturni razvoj Crne Gore. To je naročito bilo izraženo u crnogorskoj prijestonici, čiji je urbani i civilizacijski razvoj u značajnoj mjeri podstaklo prisustvo stranih predstavnika, od kojih je manji broj, prvenstveno zbog loših klimatskih uslova, do početka XX vijeka imao svoja sjedišta u Dubrovniku.
Najviše podataka za taj nedovoljno izučeni dio crnogorske diplomatske istorije pronađen je u arhivskoj građi, crnogorskoj periodici, almanasima, memoarima, putopisima, kao i istorijskim studijama i člancima, koji te teme obraduju u sklopu sveukupnih političkih odnosa. Izuzetno dragocjene informacije o enterijeru rezidencijalnih objekata na Cetinju dobili smo iz austrijskog Državnog arhiva u Beču, britanske, italijanske i grčke ambasade u Beogradu.
Djelimičnu, ali vjernu sliku objekata i scena kulturnog i zabavnog života diplomata na Cetinju i drugim crnogorskim sredinama pružaju fotografije iz fonda Muzeja kralja Nikole na Cetinju.
Iz predgovora