pregleda
Pavel Apolonovič Rovinski - Zapisi o Srbiji 1868 - 1869
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 1 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta CC paket (Pošta) Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14512
ISBN: Ostalo
Godina izdanja: Ms / St
Jezik: Srpski
Autor: Strani
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!
Pavel Apolonovič Rovinski (rus. Па́вел Аполло́нович Ровинский; 1831 — 1916) bio je ruski istoričar, etnolog, antropolog, geograf, istoričar književnosti, filolog, arheolog, botaničar, revolucionar, nihilista, idealista, član ruskog revolucionarnog društva Zemlja i volja i blizak prijatelj Černiševskog.
Biografija
Rovinski je rođen u selu Gusevka- Ruska Imperija, 6. mart (po starom kalendaru 22. februar) 1831. godine a umro u Petrogradu- Ruska Imperija, 28. januar (po starom kalendaru 15. januar) 1916. godine u imućnoj plemićkoj porodici. Naslijedijo je imanje sa 55 kmetova, što mu je, omogućilo povoljne uslove za školovanje.[1]
1842. godine završava saratovsku gimnaziju sa odličnim uspjehom. Ova škola uživa veliki ugled tako da su njeni svršeni učenici stupali na univerzitet bez prijemnih ispita. Upisuje studije filozofskog fakulteta Kazanskog univerziteta. Studira slavistiku kod čuvenog ruskog filozofa Grigoroviča. Bio je izvranredan student i mnogo je obećavao. Dodjeljena mu je zlatna medalja i po završetku studija zadržan je na fakultetu na katedri ruske slavistike. 1856. Rovinski zasniva porodicu. Jedno vrijeme se bavi poljoprivredom gajeći duvan i cvijeće, ali za kratko. Ubrzo je okončao i poslediplomske studije i krajem 1857. godine dobija titulu magistra nauka. Potom prijavljuje doktorsku disertaciju „Drevni period ruskog jezika“. 1904. Godine stiče titulu doktora slovenske filozofije i sprema se za profesora univerziteta u Kazanu. Poslije velike reforme u Rusiji 1861. godine mali dio svoje zemlje ostavlja sebi a svu ostalu zemlju dijeli seljacima.
Rano je postao član konspirativne revolucionarne političke organizacije „Zemlja i volja“. Za etnografiju se opredjeljuje radi efikasnijeg i efektnijeg kontakta i proučavanja narodnog života.
Bio je „po prirodi“ strastveni putnik, čovjek žedan znanja o narodima i njihovim običajima, altruista, demokrata, građanin svijeta. Bavio se kulturom kao čovjekovom konačnom mjerom. Prvo njegovo putovanje bile su zemlje Češke. Uskoro stvara „Plan putovanja po slovenskim zemljama“.
Zbog svog revolucionarnog djelovanja (tajna štamparija), biva prognan u Sibir. I na tim, po sebe opasnim mjestima, plijenio je simpatijama, tako da su mu omogućili da pobjegne u Mongoliju. Iz Mongolije odlazi na Aljasku. Sa Aljaske odlazi u Ameriku. Uskoro se vraća u Evropu. Izvjesno vrijeme je proveo u Švajcarskoj gdje je živio velki broj njegovih istomišljenika. U proljeće 1878. godine Rovinski dobija šansu da ponovo službeno otputuje na Balkan. Redakcija „Novog vremna“ ga je uputila kao svog dopisnika u Bosnu. U Bosni ostaje kratko. Odlazi u Srbiju. 1867. godine, po sopstvenim riječima, kako kaže Tomanović, prisustvuje jednom tajnom sastanku na kome se, samo godinu dana prije ubistva Kneza Mihajla, govorilo o potrebi izvršenja ovog atentata. Nije poznato da li je i sam pripadao toj zavjereničkoj grupi. Početkom maja 1879. godine, Rovinski se našao u Crnoj Gori, gdje će, s manjim prekidima, provesti blizu 27 godina. Rovinski je u Crnoj Gori poznat pod imenom Pavle Rus. Sa Crnogorcima živi i radi u najboljim mogućim uzajamnim odnosima koji prerastaju u najjaču emotivnu vezu.
Crna Gora, njena slobodarska istorija, njen srpski narod, njena priroda, postaju njegova druga otadžbina. Naučno i strasno se bavi crnogorskom istorijom. Piše i objavljuje. Prokrstario je Crnu Goru uglavnom pješke u narodnoj crnogorskoj nošnji. Upoznao je na samom izvoru narodne običaje i njene protagoniste. I sam visoko moralan čovjek lako je u časnim Crnogorcima našao najbliže saveznike. A o njemu su Crnogorci govorili: „to može samo Pavle Rus.“ Bio je drag i dobrodošao u svakoj kući u Crnoj Gori. Toliko je bio domaći i omiljen u Crnoj Gori, da su ga nadležni odredili pa je dočekivao strane delegacije, i pratio strane naučnike prilikom njihovog proučavanja Crne Gore. Na plemenskim sudovima u sporovima među drčnim Crnogorcima, imao je riječ arbitra i konačne istine.
Nije bio marksista.[1]
Rovinski je umro 28. januara 1916. godine u Petrogradu gdje je i sahranjen.[1]
Naučni rad
Djelo Rovinskog je kapitalno i od ogromne koristi za srpsku nacionalnu kulturu Crne Gore („Crna Gora u prošlosti i sadašnjosti“). Značajno i sistematski je proučio kulturu i istoriju Crne Gore. Dao je i originalnu periodizaciju njenog istorijskog razvitka i objavio ih u mnogobrojnim srpskim naučnim publikacijama. Prije date periodizacije Rovinski se kritički osvrnuo na arhivske izvore i literaturu, na osnovu kojih se do njega proučavala i obrađivala istorija Crne Gore. Njegovu „Istoriju Crne Gore“ Milaković smatra djelom kojim je najcjelovitije i najnaučnije obrađena Crna Gora. Rovinski se u ovim naučnim opservacijama od prethodnika razlikuje po opreznosti korištenja izvora, kako arhivskih tako i literarnih, i što je najvažnije, u pogledu na svijet. Smatra da istorija Crne Gore istorija mučeništva jednog naroda u borbi za slobodu. Rovinski istoriju Crne Gore dijeli na dva perioda: period Zete, koja se ranije zvala Diokleja i Prevalitanija; i Crne Gore kao dijela Zete koja postoji kao geografski pojam i u vrijeme zetske države. U prvom periodu je društvena organizacija plemenska. Drugi period karakteriše vladavina mitropolita ili vladika koji sjedinjuju u svojoj vlasti svjetovnu i duhovnu vlast. Ogromno je zadužio naučnu i nacionalnu istinu dajući svoj sud o jednom od najumnijih srpskih državnika i intelektualaca iz Crne Gore Petru II Petroviću Njegošu. On govori o vladici gospodaru svjetovne i duhovne vlasti, o vladici filozofu i pjesniku, o čovjeku progresivnih evropskih ideja na vjetrovnom i uvijek trusnom Balkanu. Smatra da su Njegoš i njegovo djelo najinteresantniji u crnogorskoj ali i cjelokupnoj srpskoj nacionalnoj istoriji. Rovinski je bio i svojevrstan bibliograf. Pratio je i poznavao bibliografska djela o Crnoj Gori. Nije to bilo puko citiranje, već uvijek poučan i kritički određen argumentovan lični stav. Rovinski misli da je „Srpsko ogledalo“ neiscrpan izvor za proučavanje pastirsko-vojničkog života Crne Gore. Pamti imena ljudi i njihova djela i daje sliku ondašnjeg društvenog života. Spisak više od trista imena je podijelio po plemenima i bratstvima. Smatra da „Srpsko ogledalo“ nije potpun zbornik srpskih narodnih pjesama iz Crne Gore i da ga treba dopunjavati iz svih krajeva Crne Gore. O svim djelima Petra II Petrovića Njegoša ima i kaže svoje kompetentno mišljenje. Posebno, i sam filozof, odaje priznanje „Luči mikrokozmi“. Oduševljen je Njegoševom jednostavnošću „do koje treba narasti“ kada sabrano tumači ili se zapita nad odgovorima najkoplikovanijih pitanja univerzuma, života, smrti, ljubavi, patriotizma... Rovinski, plemić, aristokrata i ratnik istine, ostao je vječno zbunjen i zadivljen Njegoševom poezijom.[1]
Zanimljivost
Lični odnos Rovinskog prema svakom Crnogorcu je za njega bio toliko obavezujući da je po dolasku iz Petrograda na Cetinje 6. aprila 1886. godine preko „Glasa Crnogoraca“, da nikoga od Crnogoraca ne bi preskočio pozdravom, svakog ponaosob pozdravio riječima: „Pozdravlja te Pavle iz Rusije...“[1]
Nikšićki list „Onogošt” iz 1900.g. broj 11, opisuje proslavu Rovinskog u Petrogradu od strane Srba, zbog njegovog velikog doprinosa srpstvu u Crnoj Gori. O Crnoj Gori je zapisao da je nakon istrage poturica, Crna Gora bila zemlja čisto srpska, pravoslavna.
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 77626417
