Godina izdanja: 1996.
Autor: Domaći
ISBN: Doseljavanje Srba u Rumuniju,kroz istoriju događaja,toponimi, crtkve,ikone,manastiri,Srpski vladari,,raseljavanje Srba iz Rumunije
Jezik: Srpski

Srpski spomenici u Rumuniji ,novo✔️ *4506*03-2022
Doseljavanje Srba u Rumuniju,kroz istoriju događaja,toponimi, crtkve,ikone,manastiri,...Srpski vladari,,raseljavanje Srba iz Rumunije
Vukica Popović autor
izdavač: NIP Subotica 1996.g
Povez mek karton,latinica, strana: 344.,bogato ilustrovana-cb.foto,Format: 24,5x17,5cm,težina 580.grama
stanje: nekorištena
Srbi su se na ove prostore počeli naseljavati još od ranog srednjeg veka, da bi ovaj proces naročito bio intenzivan polovinom 18. veka, kada je veliki broj njih naselio područje Rumunije, Mađarske, Slovačke , Rusije i Ukrajine.
Srbi su u ovim zemljama ostavili veoma vidljive pečate svog postojanja, bogatog života i rada i ekonomske moći. To govori o snazi njihove duhovnosti, kulture, obrazovanja, ali i o neraskidivim vezama sa svojim narodom i svojom otadžbinom.
Ratovi i pretnje ratovima, osvajanja srpskih teritorija od strane drugih - pored ekonomskih razloga i potrage za boljim životom - osnovni su činioci koji su uticali na iseljavanje i odlazak Srba sa njihovih teritorija na kojima su vekovima živeli.
O prisustvu predaka Srba - Slovena u ranom srednjem veku na tlu Rumunije svedoče i toponimi. Tako naziv naselja i reke Bodrog na banatskoj strani Pomorišja vodi poreklo od slovenskog plemena Bodriča, koji su svoje ime ostavili većem broju lokaliteta u Panonskoj niziji. Severinsku županiju na jugoistoku Banata, u dolini Tamiša i Černe, naseljavalo je slovensko pleme Severini, o čemu svedoči naziv Severinske županije i grada Turn Severina.
Podizanje srpskih manastira na današnjoj teritoriji Rumunije nastavljeno je i u XV veku. Manastir Kusić, na levoj obali Nere, kao i manastir Senđurađ na reci Brzavi, jugozapadno od Temišvara, podigao je krajem XV veka despot Jovan Branković. Podizanje manastira Bezdina i Hodoša u Pomorišju, prvom polovinom XVI veka, vezano je za porodicu Jakšića. U periodu do turskih osvajanja, na teritoriji današnje Rumunije podignuto je tridesetak srpskih pravoslavnih manastira.
Srpski kulturni poslenici u Vlaškoj i Moldaviji
U periodu od kraja XIV do početka XVI veka veliki broj Srba, vlastele i kulturnih pregalaca, boravio je u rumunskim kneževinama Vlaškoj i Moldaviji. Među njima posebno mesto pripada bliskom rođaku kneza Lazara Hrebeljanovića, Nikodimu Grčiću, koji je osnovao prve rumunske manastire: Vodicu, Prislop i Tismanu. Maksim Branković, raniji srpski despot - Đorđe, osnovao je Vlašku mitropoliju. On je poneo prvo mitropolitsko zvanje u Vlaškoj, početkom XVI veka. Uz materijalnu pomoć vlaškog vojvode, sa Majkom Angelinom, Maksim Branković je početkom XVI veka podigao manastir Krušedol na Fruškoj gori. Cetinjski štampar Makarije osnovao je prvu rumunsku štampariju početkom XVI veka u Trgovištu. U njoj je štampano tri bogoslužbene knjige na staroslovenskom jeziku, u vlaškoj recenziji.
Na severu Srbi su dospeli na područje preko Moriša do porečja Belog, Crnog i Brzog Kriša, sve do njihovog ušća u Tisu. U ovoj oblasti koja se zove Krišina, drugom polovinom XV veka Srbi su živeli u sedamdesetak naselja. Gotovo sva naselja nosila su mađarske nazive, što svedoči da su ovde pre njih živeli Mađari koji su se pred turskom opasnošću odavde odselili. Posle Velike seobe 1690. godine Srbi su uglavnom naselili postojeća mesta. Već početkom XVIII veka ovde počinje da opada broj Srba, čemu su doprinela ratna stradanja u vreme Rakocijevog ustanka, buna Pere Segedinca, kao i razvojačenja Pomoriške granice, posle čega je usledila seoba u Rusiju, odnosno u Ravni Banat. Tada je broj naselja u kojima su Srbi živeli višestruko smanjen, pa je u XIX veku njihov broj sveden na desetak, a početkom XX veka na samo pet mesta.
Krajem XV veka, pod turskim pritiskom, srpski narod je sa Balkana počeo da se kreće u pravcu Banata, pojačavši na taj način tamošnje staro srpsko stanovništvo. U toku XV I XVI veka Srbi se brojnije i intenzivnije naseljavaju na ogromnim dobrima srpskih despota Stevana Lazarevića i Đurđa Smederevca. Srpski despoti su u Ugarskoj imali mnogobrojne posede, od kojih je najveći deo bio u oblasti Banata u Tamiškoj, Kraškoj i Čanadskoj županiji. Pored despotskih poseda i srpska vlastela je imala svoje posede u Banatu; braća Jakšići, vojvoda Miloš Belmužić, Radić Božić i dr. Tokom XVI veka na tim prostorima formirala se i jaka crkvena organiizacija, a ponikao je i veliki broj manastira. Osim u seoskim naseljima, Srbi su u velikom broju prisutni i u većim gradskim naseljima; Lipovi, Karensebešu, Aradu i Temišvaru.
Srbi u Karansebešu
Kralj Žigmund je u Karansebešu 29. septembra 1428. godine dao privilegije Srbima iz Kovina. Oko 1540. godine je naročito mnogo Srba bilo oko Lugoša i Karansebeša. Vojvoda Petar Petrović je bio njihov vojni predvodnik i zaštitnik. Pominje se 1544. godine `Srpska ulica` u Karansebešu. Srbi su u Karansebešu još 1579. godine imali svoju pravoslavnu bogomolju. Po jednom leksikonu 1786. godine je mnogo Srba i Grka trgovaca u mestu.
U staro vreme se smatralo da je Karansebeš bio etnička granica između dva pravoslavna naroda, Srba i Rumuna.
Episkop vršački Spiridon Štibica je 1702. godine premestio episkopsku stolicu iz Vršca u Karansebeš. U Karansebešu su vlasti 1736. godine otvoreno radile da `racke` (srpske) popove silom nateraju u uniju. Sveštenstvo srpske Mitropolije bila je prepreka za pokatoličenje pravoslavnog srpskog i rumunskog življa, koje je išlo preko unijaćenja. Imali su ti `inkvizitori` određenog uspeha, jer je tu već postojala grko-katolička (unijatska) parohija u Karansebešu.