pregleda
Ivan Ivanji - Mađarska revolucija 1956.
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 12 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Pouzećem Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14513
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K151 / Ho
Jezik: Srpski
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!
Autor - osoba Ivanji, Ivan, 1929- = Ivanji, Ivan, 1929-
Naslov Mađarska revolucija 1956. / Ivan Ivanji
Vrsta građe knjiga
Jezik srpski
Godina 2007
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Samizdat B92, 2007 (Lazarevac : Elvod-print)
Fizički opis 233 str. : fotogr. ; 22 cm
Zbirka Edicija Samizdat ; knj. 51
Na presavijenom delu kor. lista autorova slika i beleška o njemu.
Predmetne odrednice Mađarska – Pobuna 1956
Jugoslavija – Spolјna politika – 1956
Mađarska revolucija pre pola veka, 1956. godine, predstavljala je prekretnicu u toku hladnog rata i veliko iskušenje za tadašnju jugoslovensku diplomatiju i obaveštajne službe. Ivan Ivanji je kao mladi novinar izveštavao o tim tragičnim događajima i proučio doskora nepristupačne podatke iz jugoslovenskih, sovjetskih, američkih i mađarskih arhiva. Ova knjiga po informacijama koje nudi odudara od brojnih drugih dela objavljenih na istu temu i ekskluzivno je ilustrovana fotografijama iz arhiva austrijskog fotografa Ericha Lessinga.
Do 1949. godine Mađarska je postala prava komunistička zemlja pod diktaturom Maćaša Rakošija i Mađarske komunističke partije. Sovjetske trupe su je odavno okupirale i još od 1944. godine se nalazile na njenoj teritoriji, prvo kao invazijska vojska, a onda kao obaveza članstva Varšavskog pakta. Stotine hiljada Mađara je 23. oktobra 1956. godine ustalo protiv vlade. Za samo nekoliko dana, milioni su učestvovali ili podržavali ustanak. Sve je počelo kao skup studenata Tehničkog univerziteta, koji su se okupili na Bem trgu u Budimpešti, kako bi organizovali mali protest solidarnosti za poljskog reformistu Vladislava Gomulku. Ubrzo, broj demonstranata se povećao, a mađarski vojnici su im se pridružili otkidajući sovjetske zvezde sa svojih kapa i bacajući ih u masu. Gomila je odlučila da pređe Dunav do zgrade Parlamenta. Na svom vrhuncu masa je brojala 100.000 ljudi i nije imala vođu. Protest je uglavnom bio miran, ali je do preokreta došlo kad je policija, AVH, pucala na gomilu i pobila hiljade ljudi. Razjarena masa je sva policijska vozila zapalila ili prevrnula, a ljudi su počeli da se naoružavaju. Sedišta AVH bila su zaposednuta i narod se domogao oružja koje su vlasti slale policiji. Sovjeti su ubrzo intervenisali trupama koje su već bile u Mađarskoj. Mađarska revolucija ili mađarski revolt, antisovjetski ustanak u Mađarskoj 1956. godine, Sovjeti su u krvi ugušili.
Kao lični svedok tog istorijskog trenutka, Ivan Ivanji je zapisao svoja brojna sećanja na te događaje. Mađarska revolucija bila je veliko iskušenje za tadašnju jugoslovensku diplomatiju i obaveštajne službe. Ivan Ivanji je kao mladi novinar izveštavao o tim tragičnim događajima i proučio doskora nepristupačne podatke iz jugoslovenskih, sovjetskih, američkih i mađarskih arhiva. Ova knjiga po informacijama koje nudi odudara od brojnih drugih dela objavljenih na istu temu. Ekskluzivno je ilustrovana fotografijama iz arhiva austrijskog fotografa Ericha Lessinga, koje je on za ovu priliku ljubazno ustupio Samizdatu B92.
Mađarska revolucija iz 1956. godine (mađ. 1956-os forradalom) bio je spontani revolt protiv komunističke vlade Mađarske i njenih nametnutih Sovjetskih patrona, koja je trajala u periodu od 23. oktobra do 10. novembra.[5] U početku bez vođe, to je bila prva velika pretnja sovjetskoj kontroli otkako je Crvena armija na kraju Drugog svetskog rata u Evropi proterala nacističku Nemačku sa svoje teritorije.
Pobuna je započela kao studentski protest, koji je privukao hiljade dok su marširali centralnom Budimpeštom do zgrade mađarskog parlamenta, pozivajući na ulice kombijem sa zvučnicima. Uhapšena je studentska delegacija koja je ušla u zgradu radija, kako bi pokušala da emituje zahteve učenika. Kada su demonstranti napolju zahtevali puštanje delegacije, policija državne bezbednosti, poznata kao ÁVH (skraćenica od Államvédelmi Hatóság, doslovno „Državna uprava za zaštitu“), iznutra je pucala na njih. Više učenika je ubijeno, a jedan je bio umotan u zastavu i držan iznad gomile. Ovo je bio početak sledeće faze revolucije. Kako su se vesti širile, nered i nasilje su eruptirali širom prestonice.
Pobuna se brzo proširila i vlada se srušila. Hiljade su se organizovale u milicije, boreći se protiv ÁVH i Sovjetskih trupa. Tokom pobune bilo je nasilnih incidenata; neki lokalni lideri i pripadnici ÁVH linčovani su ili zarobljeni, dok su bivši politički zatvorenici pušteni i naoružani. Radikalni improvizovani radnički saveti izuzeli su opštinsku kontrolu od vladajuće Mađarske radničke narodne stranke (Magyar Dolgozók Pártja) i zahtevali političke promene. Nova vlada Imre Nađa formalno je raspustila ÁVH, deklarisala da namerava da se povuče iz Varšavskog pakta i obavezala se da će ponovo uspostaviti slobodne izbore. Krajem oktobra borbe su gotovo prestale, a dani normalnosti počeli su da se vraćaju. Neki radnici nastavili su da se bore suprotstavljajući se staljinističkom režimu i pojavama „buržoaskih“ partija.[6]
U početku izgledajući otvoren za pregovore o povlačenju sovjetskih snaga, Politbiro se predomislio i krenuo da sruši revoluciju. Dana 4. novembra velike sovjetske snage napale su Budimpeštu i druge regione zemlje. Otpor Mađarske nastavio se do 10. novembra. U sukobu je ubijeno preko 2.500 Mađara i 700 sovjetskih vojnika, a 200.000 Mađara pobeglo je kao izbeglice. Masovna hapšenja i prokazi nastavili su se mesecima nakon toga. Do januara 1957. nova sovjetski postavljena vlada suzbila je svu javnu opoziciju. Ove sovjetske akcije, dok su jačale kontrolu nad Istočnim blokom, otuđile su mnoge zapadne marksiste, što je dovelo do podele i/ili značajnih gubitaka članstva za komunističke partije u kapitalističkim državama.
Dotadašnji premijer Imre Nađ sa još nekoliko saradnika sklonio se u jugoslovensku ambasadu u Budimpešti, a za novog premijera postavljen je Janoš Kadar. Uprkos garancija novih vlasti da neće progoniti političke zatvorenike, Nađ je posle napuštanja ambasade 22. novembra uhapšen i nakon montiranog procesa pogubljen u junu 1958.
Ivan Ivanji (Veliki Bečkerek, 24. januar 1929), književnik i prevodilac.
Roditelji, oboje lekari, Jevreji, ubijeni su 1941. godine posle nemačke okupacije Jugoslavije, a on se spasao bekstvom kod rođaka u Novi Sad. Tu je uhapšen u martu 1944. godine, posle čega je bio zatočen u koncentracionim logorima Aušvic i Buhenvald do aprila 1945. godine.
Završio je srednju tehničku školu u Novom Sadu, posle toga studirao arhitekturu, a zatim i germanistiku u Beogradu. Preko dvadeset godina bio je prevodilac za nemački jezik Josipu Brozu Titu, kao i drugim državnim i partijskim funkcionerima u socijalističkoj Jugoslaviji. Paralelno s karijerom pedagoga, novinara, dramaturga i brojnim funkcijama koje je obavljao u kulturnom životu Beograda i diplomatiji, Ivanji se bavio i književnošću i od rane mladosti objavljivao poeziju, prozu, eseje, bajke i drame.
Književni rad
Njegovim najznačajnijim delima smatra se romaneskna trilogija o rimskim carevima rođenim na južnoslovenskim prostorima Dioklecijan, Konstantin i Julijan, romani Čoveka nisu ubili, Na kraju ostaje reč, Preskakanje senke, Barbarosin Jevrejin u Srbiji, Guvernanta, Balerina i rat i Milijarder, kao i zbirke pripovedaka Druga strana večnosti i Poruka u boci. Svoja dela sam prevodi na nemački ili piše na nemačkom jeziku (Kaiser Konstantin, Kaiser Diokletian, Geister aus einer kleinen Stadt, Buchstaben von Feuer, autobiografski roman Mein schönes Leben in der Hölle i dr.). Objavio je i knjigu svojih sećanja Titov prevodilac, o vremenu kada je radio kao lični prevodilac predsednika SFR Jugoslavije.
Preveo je na srpski desetine knjiga i drama najznačajnijih nemačkih i mađarskih pisaca (Ginter Gras, Volfgang Borhert, Gustav Mejrink, Bertolt Breht, Milo Dor, Šandor Petefi, Endre Adi, Šandor Vereš i dr.).
Njegova dela prevođena su na nemački, italijanski, engleski, mađarski, slovački i slovenački jezik.
Glavna dela
Čoveka nisu ubili (roman), Beograd, „Prosveta“, 1954.
Kengur, helikopter i drugi (bajke), Beograd, „Mlado pokolenje“, 1964.
Dioklecijan (roman), Beograd, „Prosveta“, 1973.
Nemačke teme (eseji), Beograd, „Nolit“, 1975.
Ajkula sa nežnim srcem i druge bajke, Beograd, „Nolit“, 1984
Konstantin (roman), Beograd, „Narodna knjiga“. 1988. ISBN 978-86-331-0040-3.
Preskakanje senke (roman), Beograd, „Nolit“. 1989. ISBN 978-86-19-01711-4.
Druga strana večnosti: priče o smrti, Beograd, „Prosveta“. 1989. ISBN 978-86-07-01039-4.
Barbarosin Jevrejin u Srbiji (roman), Beograd, „Stubovi kulture“, 1998.
Guvernanta (roman), Beograd, „Stubovi kulture“. 2002. ISBN 978-86-7979-021-7.
Balerina i rat (roman), Beograd, „Stubovi kulture“. 2003. ISBN 978-86-7979-063-7.
Poruka u boci (priče), Beograd, „Stubovi kulture“. 2005. ISBN 978-86-7979-112-2.
Staljinova sablja (roman), Beograd, „Stubovi kulture“. 2008. ISBN 978-86-7979-227-3.
Julijan (roman), Beograd, „Stubovi kulture“. 2008. ISBN 978-86-7979-249-5.
Aveti iz jednog malog grada, Zrenjanin, Gradska narodna biblioteka „Žarko Zrenjanin“, 2009, ISBN 978-86-7284-115-2.
Titov prevodilac, Beograd, „Laguna“. 2014. ISBN 978-86-521-1501-3.
Milijarder (roman), Beograd, „Laguna“. 2014. ISBN 978-86-521-1691-1.
Mein schönes Leben in der Hölle, Wien. 2014. ISBN 978-3-7117-2008-5. (na jeziku: nemački)
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 68311081
