ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K149
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Palmiro Toljati (ital. Palmiro Togliatti; Đenova, 26. mart 1893 — Jalta, 21. avgust 1964) bio je italijanski političar, revolucionar i dugogodišnji vođa Komunističke partije Italije.

Rođen je 1893. godine u Đenovi, u srednje imućnoj porodici. Pre Prvog svetskog rata bio je član Italijanske socijalističke partije. Učestvovao je u ratu kao dobrovoljac, ali se razboleo, pa je poslan kući. Nakon toga je sarađivao s Antonijom Gramšijem.

Bio je jedan od osnivača Komunističke partije Italije 1918. godine. Nakon što su fašisti zatvorili Gramšija, postao je novi sekretar KPI. Fašisti su 1926. zabranili legalno delovanje KPI, nakon čega je Toljati delovao u inostranstvu (Sovjetski Savez, Francuska). Godine 1935, postao je član Sekretarijata Kominterne. Godine 1939, bio je nakratko zatvoren u Francuskoj, ali je ubrzo pušten i za vreme Drugog svetskog rata bio u Moskvi, odakle je pozivao italijanski narod na otpor fašizmu i nacističkoj marionetskoj državi Salo.

U Italiju se vratio 1944. godine. U zemlji je zauzeo liniju protiv okružane borbe kao načina komunista da dođu na vlast. Neko vreme je bio ministar pravosuđa Italije. Godine 1945, postao je zamenik premijera u De Gasperijevoj vladi. Na izborima 1946, KPI je osvojila 19% glasova i 104 poslanička mesta u parlamentu.

Toljati i svi ostali ministri iz KPI izbačeni su iz vlade maja 1947. godine, pod pritiskom američkog predsednika Harija Trumana. Ista stvar dogodila se i s francuskim komunistima. Dana 14. jula 1948, na Toljatija je počinjen atentat. Bio je pogođen tri puta i ozbiljno ranjen. Nekoliko dana njegov je život visio o niti, a za to su vreme diljem Italije pokrenuti masovni štrajkovi.[1]

Godine 1948, Toljati je bio nosilac liste na prvim posleratnim izborima.[2] Na izborima je pobedila Demohrišćanska partija, prvenstveno zbog velike američke podrške i opstruisanja rada KPI.[3] KPI je u koaliciji s Italijanskom socijalističkom partijom osvojila 31% glasova.

Pod Toljatijevim vođstvom, KPI je do 1950-ih bila druga najjača politička partija u Italiji. Intervencija Sovjetskog Saveza u Mađarskoj 1956, izazvala je rascepe u mnogim komunističkim partijama, ali je Toljati podržao stav Sovjetskog Saveza vezan uz Mađarsku. Na izborima 1963, KPI je osvojila 25,2% glasova, ali ponovno nije dostigla većinu.

Smrt i nasleđe
Palmiro Toljati umro je tokom odmora na Jalti 21. avgusta 1964. godine.

U njegovu čast, Stavropolj na Volgi promenio je ime u Toljati, grad u kojem je Toljati bio ključan za formiranje industrije automobila AutoVAZ u saradnji s italijanskim Fijatom.


Fašizam je ideologija i režim radikalnog autoritativnog nacionalizma i antikomunizma koje karakteriše moć diktature buržoazije, nasilna kontrola opozicije i kontrola sredstava proizvodnje, razmene i distribucije. Fašizam je naziv za ideologije i pokrete koji smatraju kako je država temelj ljudskog društva, odnosno institucija koja treba u potpunosti nadzirati svaki aspekt društvenog života. Fašizam je državno uređenje koje radikalno ograničava ljudska prava radi veće stabilnosti i bržeg napretka. Fašizam se protivi komunizmu, demokratiji, individualizmu, liberalizmu, materijalizmu, pacifizmu i političkom pluralizmu.[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10] Naziv potiče od lat. reči fascio – svežanj pruća sa sekirom u sredini, simbol centralističke vlasti u Rimskom carstvu. Fašizam je generički pojam koji označava ideologije, političke pokrete i organizacije kao i vladavinske pokrete koji su po svojoj funkciji, te metodama političkog delovanja srodni italijanskom fašizmu. Posebno se koristi kao sinonim sa izrazom nacizam a ne bi trebao.

Fašizam je ime dobio po pokretu koga je u Italiji osnovao Benito Mussolini i koji je bio na vlasti do 1922. do 1943. godine. Fašizam je poslužio kao inspiracija za mnoge druge pokrete u Evropi i svijetu prije drugog svjetskog rata, od kojih je najpoznatiji nacionalsocijalizam koji je vladao Njemačkom od 1933. do 1945. godine. Fašistički režimi i pokreti su se razlikovali od zemlje do zemlje, ali im je zajednička bilo stavljanje države iznad pojedinca i njegovih prava, politički sistem izgrađen oko jedne stranke i jednog vođe, te korporativni ekonomski sistem kome je cilj bio postići harmoniju između različitih društvenih klasa.

Fašizam se često opisuje kao ekstremni oblik nacionalizma i antikomunizma, s obzirom da su većina država u kojima se pojavio bile nacionalne države. U višeetničkim sredinama se fašizam često manifestirao kroz etničku, rasnu i vjersku netoleranciju, čiji je krajnji izraz bio Holokaust. Prava pojedinca u fašizmu su skroz ukinuta, a nasilje je bilo institucionalizirano kao oruđe unutrašnje, pa i vanjske politike. Bila je dozvoljena samo jedna stranka, a sloboda štampe i izražavanja nisu postojale.

U nauci fašizam nije jednoznačno određen. Posebno istoričari naglašavaju razlike između pokreta u pojedinim državama i pojedinim vladajućim fašističkim porecima, osporavaju analitičku ispravnost pojma fašizam. Fašizam, nasuprot liberalističkom individualizmu i socijalističkom internacionalizmu, zagovara uspostavljanje zajednice kao uslova i oblika prevladavanja kapitalističke krize.

Zajednica je jedinstvena, organski raščlanjena država (italijanski fašizam) ili jedinstvo garantovano krvlju i zemljom (nemački fašizam). Jedinstvo zajednice je uslov socijalnog, političkog i ekonomskog preporoda. Borba je prirodni način opstanka čoveka. Jedinstvo nacije se uspostavlja krvnom čistotom iste. Sve razlike (kulturne, verske, političke i sl.) treba ukinuti jer one dovode u pitanje temelje zajedništva. Teror je legitimno sredstvo za uspostavljanje ujednačavanja.

Fašizam nije nestao sa historijske scene s krajem drugog svjetskog rata, Frankova Španjolska i Salazarov Portugal opstaje do 70-ih godina XX. stoljeća, a Pinochetova diktatura u Čileu, Videlova u Argentini, Suhartova u Indoneziji, Idi Aminova u Ugandi, diktatura pukovnika u Grčkoj i najnovija Erdoganova diktatura u Turskoj primjeri su režima s potpunim ili većinskim primjesama fašizma. Fašizam se danas koristi kao pejorativan termin kojim se neki režim, institucija ili pojedinac opisuje kao neopravdano represivan pa tako mnogi teoretičari u mnogim kapitalističkim sistemima koji sebe proglašavaju `demokratskim` dijagnosticiraju mnoge elemente fašizma te govore o sofisticiranoj diktaturi i sofisticiranom fašizmu unatoč formalnom dvostranačju ili višestranačju,