ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K151
Jezik: Srpski

U dobrom stanju!

PLATON ANDREJEVIČ KULAKOVSKI (PLATON ANDREEVIČ KULAKOVSKIЙ)
Istoričar, slavista i publicista;
Ponevež, 26. 6/8. 7. 1848 – Peterburg, 18/31. 12. 1913

Rođena u Ponevezhu (sada - Panevezis), u porodici sveštenika - rektora Kazanske crkve i učitelja prava gradske gimnazije, kandidata teologije, protojerensa Andreja Ivanoviča Kulakovskog (1812-1860) i Praskovia Samsonovna Brenna (1825-1872). Školovao se u lokalnoj gimnaziji, koju nije završio, pošto je gimnazija zatvorena 1864., a Kulakovski je prebačen u gimnaziju u Viljnusu, koju je 1866. diplomirao sa zlatnom medaljom. Upisao je istorijski i filološki fakultet Moskovskog univerziteta. Tokom studija na Moskovskom univerzitetu postao je blizak I. S. Aksakovu i drugim slavofilima.

Po završetku Moskovskog univerziteta, 1. jula 1870. godine postavljen je za učitelja ruskog jezika u Vladimirovoj muškoj gimnaziji, a u decembru je premešten na slično radno mesto u 4. moskovskoj gimnaziji, gde je s prekidom radio do 1884; 1876. godine je isteklo 6 godina obavezne službe kao nastavnik, a Kulakovski je, nakon jednogodišnjeg odsustva i stipendije, otputovao na poslovno putovanje u inostranstvo u Prag, Ljubljanu, Zagreb, studirajući zapadnoslovensku književnost. Od tog vremena uspostavio je čvrste veze sa mnogim naučnicima i javnim ličnostima: Hrvatima Franjom Rahkimom, Ivanom Kukulevič-Saktsinskim, Slovenkom Jurčičem, Čehom Adolfom Paterom i drugima.

Po povratku u Moskvu, oženio je sestru svog univerzitetskog prijatelja V. F. Millera, Ekaterinu Fedorovnu Miller. U jesen 1878. otišao je u Srbiju, gde je zaposlio odeljenje ruskog jezika i književnosti u Velikoj školi Srbije (1878-1882), dok je putovao po Srbiji i Bugarskoj, takođe je posetio Carigrad. Kulakovski je postavljen za redovnog profesora u Beogradu od 1. jula 1878. godine, a primao je platu iz dva izvora: od srpskih vlasti (650 talara godišnje) i ruskog Ministarstva spoljnih poslova (1.500 rubalja godišnje) [1]. Stigao je u prestonicu Srbije i počeo sa radom u oktobru iste godine [2]. Njegova dužnost ruskih vlasti bila je da podnosi izveštaj godišnje [2]. Pored predavanja, njegov doprinos širenju ruskog jezika u Srbiji uključivao je i pripremu i objavljivanje udžbenika (njegova čitaonica „Ruska čitanka“ je već objavljena 1879.), stvaranje odeljenja za rusku književnost u beogradskoj javnoj čitaonici (u tu svrhu je poslato oko 400 iz Rusije) sveske knjiga), izbor za slanje mladih Srba na studij u Rusiju, propaganda ruskog života u lokalnim masovnim medijima (na primer, 1880. - 1881. objavio je pet pisama u beogradskom časopisu `Otatsbin` o ruskim časopisima, o otkrivanju spomenika AS Puškinu o smrti f . M. Dostojevskog, itd.), Prenošenje informacija o Srbiji ruskim medijima, učešće u različitim događajima (na primer, otvaranjem spomenika ruskim dobrovoljcima koji su pali u Srbiji 1876. godine u gradu Aleksincu 1880. godine [3]).

Tokom boravka u Srbiji Kulakovski je postao blizak sa mitropolitom Mihajlom i drugim uglednim srpskim ličnostima. Do 1881. godine Kulakovski je završio svoje delo „Vuk Karadžić, njegove aktivnosti i značaj u srpskoj književnosti“, za koje je dobio master master slavistike. Za službu u Srbiji odlikovan je Ordenom svetog Stanislava II stepena [4].

Od 1884. izabran je za predavača na carskom univerzitetu u Varšavi, najpre na katedri za predavanje ruskog jezika, a nakon smrti profesora O. O. Pervolfa, preuzeo je odeljenje za slavistiku. U 1886-1892. Kulakovski je bio i urednik Varšavskog dnevnika. 1892. godine, zauzevši nadležni odsek za slavistiku, Kulakovski je smatrao svojom dužnošću da odbije uređivanje Varšavskog dnevnika.

1893. ponovo je poslan u slavenske zemlje, gde je uglavnom radio u Zagrebu, baveći se istorijom hrvatskog preporoda. 1894. odbranio je tezu za stepen doktora: „Ilirizam. Studija o historiji hrvatske književnosti renesanse. ` Za to je dobio nagradu A.A. 1895. Kotliarevski [5].

Pozvan 1902. na mesto glavnog urednika Vladinog lista, Kulakovski je svoje aktivnosti preneo u Sankt Peterburg. Od 1905. godine, službenik je specijalnih zadataka četvrte klase pod ministrom unutrašnjih poslova.

Kulakovski je bio član Saveta ruske skupštine i specijalista za Privislenski teritorij i zapadnu Rusiju u ruskom spoljnom društvu. [6] bio je počasni član Srpske kraljevske akademije nauka, Sankt Peterburga i bugarskog slavenskog društva, crkve Majke Božje Kholmske, član Saveta carskog društva pristalica ruskog istorijskog prosvetiteljstva nazvanog po Car Aleksandar III i punopravni član drugih učenjaka i nacionalnih društava.

Predavao je na istorijsko-filološkim i ženskim pedagoškim institutima, i na Višim ženskim kursevima [7] [8] [9].

Od 1907. Bio je pomoćnik predsedavajućeg Slavenskog karitativnog društva Sankt Peterburga i omogućio sazivanje kongresa predstavnika svih slavenskih društava u Rusiji 1909.

Od 1908. do 1911. bio je glavni urednik i direktor nedeljnog časopisa „Ograde“, koji je bio njegovo omiljeno dete.
Umro je 18. decembra 1913. u Sankt Peterburgu od raka jetre.