Godina izdanja: 2003 Petnica Valjevo
Autor: Domaći
ISBN: ISBN 86-83555-03-8
Jezik: Srpski

Podrinjsko Valjevske Planine-DINARSKO GORJE Milorad Vasović *000*2020
Planine sjeverozapadne Srbije Grupa: Podrinjsko-Valjevske planine Država: Srbija
Istorijska prošlost najdužeg planinskog venca u Srbiji
Najviši vrh: Mali Povlen (1347 m)
autor:prof dr.Milorad Vasović ISBN 86-83555-03-8
izdavač: Petnica Valjevo 2003.g
Tvrd povez, 512.strana.,ćirilica,ilustrovana, format : 24.cm, 905.grama,četiri geografske karte, brojne skice i 150. fotografija.
stanje: vrlo očuvana-nema ispisivanja
Luksuzno opremljena i bogato ilustrovana, monografija se sastoji od 500 strana teksta, četiri geografske karte, brojnih skica i 150 fotografija. Najbolju ocenu ovog rada dao je poznati i priznati stručnjak prof. dr Radenko Lazarević.

U kompoziciji knjige izdvajaju se sledeće celine: Geografski položaj i prostranstvo; Priroda Podrinjsko-valjevskih planina i njihove podgorine; Stanovništvo; Privredni život; Gradska naselja i Posebni deo s prikazom svake od 10 planina ponaosob.
U poglavlju „Stanovništvo” prof. Vasović ukazuje da je prostor Podrinjsko-valjevskih planina oduvek bio arena malih i velikih pokreta stanovništva, menjanja staništa i značajnih istorijskih događaja i daje podatke o najstarijoj naseljenosti ovog prostora, koji je privlačio ljude blagom klimom, rudnim blagom, šumama (78.555 ha), pašnjacima i livadama (33.500 ha), izvorima, vodotocima, brojnom divljači.
Seoska naselja su razređenog tipa. Autor ukazuje na uzroke migracionih kretanja, probleme prirodnog priraštaja u naseljima, iščezavanju brojnih manjih naselja, staračkim domaćinstvima.
U poglavlju „Privredni život” autor iznosi podatke o najznačajnijim privrednim granama: stočarstvu, voćarstvu, šumarstvu, preradi drveta, saobraćaju, industriji, kao i razvoju turizma (letnjeg, zimskog i lovnog). Primer uspešne revitalizacije suvoborskih sela daje na primeru Koštunića. Autor predlaže niz mera za brže privredno oživljavanje proučavanog područja.
U „Posebnom delu” monografije dati su prikazi deset planina pojedinačno: Rajac, Suvobor, Maljen, Povlen, Jablanik, Medvednik, Sokolske planine, Jagodnja, Boranja i Gučevo.
Kako monografija ima regionalno-geografska obeležja, autor se više zadržao na prikazu glavnih crta reljefa, ali je znalački ukazao na uticaj reljefa na druge pojave u prostoru. Ograničio je proučavano područje, argumentovano dokazao da Podrinjsko-valjevske planine čine najdužu prirodnu granicu u Srbiji, dugu 117 km, sa Rudnikom 142 km, koja se proteže od Drine do Jasenice u Šumadiji. Reljef se odlikuje pitominom površi, kanjonskim dolinama i krasom u Valjevskom kraju.
Kod kanjona Trešnjice pod Povlenom stanište je bjeloglavog supa kojem je to, uz kanjon rijeke Uvac, jedini pouzdan azil na ovim prostorima.
Sjeverozapadnim krajem (dolina rijeke Jablanice) prolazi prometnica Valjevo - Rogačica - Bajina Bašta, a jugoistočnim (dolina rijeke Gradac, pored manastira Ćelije i Lelić) cesta Valjevo - Užice.
Povlen (ćiril. Повлен), ponekad se naziva i Povljen, je planina srednje visine u zapadnoj Srbiji koja se nalazi na dvadesetak kilometara jugozapadno od Valjeva, na granici između Podrinja i gornje Kolubare. Proteže se dinarskim pravcem SZ-JI, u duljini od oko 35 km. Čine ju više vrhova, od kojih su tri najvažnija: Mali Povlen (1347 m), Srednji Povlen (1301 m), i Veliki Povlen (1271 m).
Povlen je najveći i najviši masiv vijenac valjevskih planina koje su, uz grupu Podrinjskih planina, produžetak starovlaškog visočja i pružaju se zapadno od Valjeva prema Mačvi. Lanac planina započinju Suvobor i Maljen, na koji se nadovezuju Povlen, Jablanik pa usporedno Bobija i Medvednik, zatim Sokolska planina, Jagodnja, Boranja i na kraju se planina Gučevo strmo spušta prema Loznici. Valjevske planine nisu visoke - njihova najviša točka lanca, a to je upravo Mali Povlen, dostiže do 1347 metara - ali su teško prohodne. Idući od istoka prema zapadu, upravo se od Povlena mijenja smjer Valjevskih planina - iz paralelnog istok-zapad (Suvobor, Maljen), one (Povlen, Jablanik, Medvednik, te podrinjske Jagodnja i Gučevo) prelaze u dinarski smjer jugozapad-sjeveroistok, uz izuzetak podrinjske planine Boranje.
Južni dijelovi danas izumrlog Panonskog mora koje se isušilo prije nekih 600.000 godina dosezali su Povlen, koji je tako danas najviša planina na obodu Panonskog bazena u Srbiji. Građen je od dijabaz-rožnjaka, kristaličnih-škriljevaca i krednih vapnenaca. U vapnenačkim terenima razvijeni su krški oblici, naročito plitke vrtače. Povlen ima trapezast oblik. Planinsko bilo je blago nagnuto i pošumljeno. Krševi najviših dijelova planine dižu se do 1347 m nadm. visine, a njihove litice se strmo spuštaju do 300 m. Ka sjeverozapadu se Povlen preko presjedline Debelo brdo, vezuje za planinu Jablanik. Istočno od Povlena su Magleš i Bukovi. Južno i jugozapadno od Povlena ističu se prostrane zaravni, Lisina i Pusto polje, izbušene vrtačama.

Milorad Vasović (Gajtan, Medveđa, 28. novembar 1926 — Beograd, 12. mart 2005) je bio geograf, redovni profesor Beogradskog univerziteta i predsednik Srpskog geografskog društva. Završio je studije na odseku za geografiju Prirodno-matematičkog fakulteta u Beogradu.
Objavio je veliki broj naučnih radova, udžbenika i knjiga iz oblasti geografije. Mnogo je putovao i bavio se istraživanjima na terenu. 2003. godine objavio je delo :
„Podrinjsko-valjevske planine` na 512 strana.
Ova knjiga je rezultat njegovih višedecenijskih ispitivanja ovih planina, ilustrovana je velikim brojem kvalitetnih fotografija. U njoj su posebno obrađene sledeće planine: Suvobor, Rajac, Maljen, Povlen, Jablanik, Medvednik, Sokolske planine, Jagodnja, Boranja i Gučevo.

Bio je među prvim inicijatorima osnivanja Istraživačke stanice Petnica.
Ulagao je velike napore za zaštitu reke Tare i protiv izgradnje hidroelektrane na Tari. U septembru 2004. predao je nevladinoj organizaciji „Most` podatke o podršci 562 naučnika iz Evrope i sveta, kao i podatak da je Svetski kongres geografa 1984. u Edinburgu jednoglasno pozdravio akciju za spas Tare. Rezultat kapanje „Neću baru, hoću Taru` bio je usvajanje „Deklaracije o zaštiti rijeke Tare` u skupštini Crne Gore 14. decembra 2004. Iako ophrvan bolešću, podržao je ovu Deklaraciju, on je bio pionir u borbi protiv izgradnje hidroelektrane na Tari.