Vrsta: Ostalo
ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1950
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

MIROSLAVLJEVO EVANĐELJE Dr Lazar Mirković (1950)
SANU posebna izdanja
knjiga CLVI
Arheološki institut
knjiga 1

iskrzane prednje korice
unutra vrlo očuvano, čisto

Miroslavljevo jevanđelje je najznačajniji ćirilični spomenik srpske odnosno srpskoslovenske pismenosti iz 12. veka. Nastao je po narudžbini zahumskog kneza Miroslava, brata raškog velikog župana Stefana Nemanje, najvjerovatnije u Kotoru, oko 1186. godine, a za potrebe crkve Sv. Petra na Limu u Bijelom Polju, zadužbine humskog kneza Miroslava. Najveći deo jevanđelistara delo je nepoznatog prepisivača (u nauci nazvanog Varsameleon), dok je Gligorije (Grigorije) Dijak, drugi pisar, napisao kraj rukopisa, nekoliko kratkih zapisa i ukrasio tekst ornamentima. Knjiga je napisana na pergamentu slovima tzv. ustavne ćirilice, a ukrašena je sa tri stotine stilizovanih minijatura i inicijala, u boji i zlatu. U osnovnom dijelu teksta zastupljene su dve redakcije staroslovenskog, zetsko-humska i raška, a u načinu kako je oblikovana ćirilica osjeća se prisutnost glagoljičke tradicije, dok je ornamentika spisa obilježena snažnim zapadnim, romanskim, uticajem. Sveti Jovan Krstitelj na desnoj ruci ima šest prstiju.
Rukopis se do 1896. nalazio u Hilandaru, kada je poklonjen kralju Aleksandru Obrenoviću prilikom njegove posete Atosu. Danas se čuva u Narodnom muzeju u Beogradu.
2005. godine Miroslavljevo jevanđelje je stavljeno na listu UNESCO-a Pamćenje sveta kao priznanje za njegovu istorijsku važnost.

Lazar Mirković (1885–1968) je bio protojerej i profesor liturgike na bogoslovskom fakultetu (BF) SPC.
Rodio se u Pivnicama, Bačka. U Sremskim Karlovcima je završio Srpsku pravoslavnu gimnaziju a potom i Bogosloviju 1906. Po završetku Bogoslovije upisuje bogoslovski fakultet u Černovcima, gde je diplomirao 1908, a doktorirao 1912. Jedno vreme je bio Prefekt u Bogoslovskom seminaru u Sr. Karlovcima. Nakon što je doktorirao postavljen je za docenta Karlovačke Bogoslovije za predmete crkvenoslovenski jezik i liturgiku.
Po osnivanju BF u Beogradu, postavljen je za profesora liturgike. Bio je dekan BF u više navrata i na njemu je ostao sve do penzionisanja 1952, a kasnije, do 1961. i kao honorarni profesor.
Bio je član i saradnik više naučnih ustanova: u Narodnom muzeju mu je 1923. povereno Odeljenje srednjovekovnih starina, 1925. je postao dopisni član Srpskog naučnog društva, a od 1927. je i redovni član Istorijskog društva u Novom Sadu. Od 1947. je i naučni saradnik Arheološkog instituta Srpske akademije nauka, a od 1950. je postao i spoljni saradnik Instituta za proučavanje književnosti SANU. Kao istaknuti naučni radnik držao je predavanja na Internacionalnim vizantološkim kongresima u Atini 1930, Sofiji 1934, Rimu 1936, Palermu 1951. i Solunu 1953.
Lazar Mirković svakako spada u red značajnih pravoslavnih liturgičara. Liturgika koju je napisao i danas se koristi kao priručnik bogoslova. Sud o Mirkoviću kao istoričaru umetnosti dao je naš najpoznatiji stručnjak akademik Vojislav J. Đurić po kome je on „dopro do samih vrhunaca ikonografske analize i uvrstio se među najsjajnije njene predstavnike u evropskoj nauci`.
Iz njegove izuzetno obimne bibliografije koja broji 295 objavljenih jedinica izdvajaju se sledeći radovi: Pravoslavna liturgika ili nauka o bogosluženju Pravoslavne istočne Crkve i Heortologija ili istorijski razvitak bogosluženja pravoslavne istočne Crkve