Godina izdanja: 1988
ISBN: 86-343-0032-4
Autor: Domaći
Vrsta: Istorija svetske književnosti
Jezik: Srpski

Odlično očuvano, ilustrovano!

Autor - osoba Polić, Branko, 1935-
Naslov Poetika i politika Vladimira Majakovskog : utopija, distopija, antiutopija / Branko Polić ; [izrada fotografija Darko Hacek]
Vrsta građe knjiga
Jezik hrvatski
Godina 1988
Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Globus, 1988 (Ljubljana : Delo)
Fizički opis 358 str., [32] str. s tablama ; 25 cm : ilustr.
Drugi autori - osoba Hacek, Darko
Zbirka ǂBiblioteka ǂPosebna izdanja / Globus, Zagreb
(karton sa omotom)
Napomene Tiraž 3.000
Napomene i bibliografske reference uz tekst
Bibliografija: str. 333-347
Registri.

Knjiga predstavlja politološku analizu umjetničkog opusa Vladimira Majakovskog. Autor kvalificira pjesnika kao paradigmatski primjer potpune poistovjećenusti umjetnika i revolucije.
U analizi književnog djela Majakavskog autor posebnu pažnju posvećuje definiranju „utopije“, „distopije“ i „antiutapije“, kojima se služi u analizi tekstova kroz cijelu knjigu.
Majakovski se pokazuje kao najpolitičniji veliki pjesnik našega stoljeća, totalna angažiran u borbi za vlastite stavove i ideje. S jedne strane militaristički je podređivao svoju poeziju revolucionarnom diktatu svoga doba, „apstraktnoj revolucionarnoj aksiologiji“, a s druge strune – branio pjesnikovo pravo na osobnu ekspresiju. Polić pokazuje temeljnu dijasporu djela Majakovskog: apsolutnu odanost idealima, ali i sukob pjesničke genijalnosti s korzetom ideologije, na čemu se Majakovski i slomio. Autor je tragao za pitanjima na koja se i dan-danas traži odgovor ne samo unutar sovjetske države, nego i unutar ljevice na cijelom svijetu, pokazujući vrlo uvjerljivo svu štetu od svođenja umjetnosti na „podređenu ulogu“. Tako se zaključci ove studije pretvaraju u formuliranje uvjeta za slobodu umjetnosti u socijalizmu. Implicitni zaključak studije govori, dakle, o odnosu politike i poetike u socijalizmu. Na taj način anticipira se u stanovitu smislu u nukleusu jedna od kasnijih velikih tema socijalizma na planu kulture – sukob tzv. socijalističkog realizma sa slobodom i autonomijom umjetničkog stvaralaštva.

Vladimir Majakovski (1893–1930) je najistaknutija pesnička ličnost ruskog futurizma i prvih godina revolucije i sovjetske vlasti. Bio je osoben kao ličnost, kao pojava, kao pesnik. Od početka je bio buntovne i dinamične prirode, otvoren u nastupima i raspravama, čovek protesta i dinamičnog shvatanja života. Kao pesnik bio je inovator, uveo je u poeziju leksiku ulice, ekstatičan ton, eksplozivan jezik, neobičan rečnik, citate, nove žanrove poeme, stepenast stih.
Osnivač ruskog futurizma
Majakovki je jedan od osnivača ruskog futurizma. Godine 1912. pojavio se „Šamar javnom ukusu”, manifest ruskog futurizma, koji su potpisali : David Burljuk, Aleksandar Kručonih, Vladimir Majakovski i Viktor Hlebnjikov. Uveo je nove žanrove poeme : Lirske reportaže, lirsko-epske poeme, lirsko-fantastične poeme.
Dela
Poeme
Oblak u pantalonama (1915)
O tome (1923)
Vladimir Ilič Lenjin (1924)
Na sav glas (1930)…
Drame
Vladimir Majakovski (1913)
Hladan Tuš (1930) gde se ruga sovjetskoj birokratiji.
Tragična smrt
Živeo je snažnim, dinamičnim i punim životom čoveka i pesnika, a umro je tiho i povučeno : ubio se aprila 1930. godine. Taj njegov čin ostao je tajna. Pjesnik je javno izjavio: „Mrzim sve ono gde se smrt javlja i snuje! Obožavam život pa ma kakav bio.” On je osudio samoubistvo pesnika Sergeja Jesenjina, ali je u oproštajnom pismu napisao : „Ovo nije način (drugima ga ne preporučujem), ali ja nemam izlaza.“
Ljubavi svetskih pisaca: Vladimir Mayakovsky
Taj „Oblak u pantalonama” zauvek je ostao nedokučivo štivo svom i našem vremenu. Odoleo je tumačenjima, bežao od biografskih sveznalica, bio je neumoljiv, nevidljivi sjaj ruske književnosti. Vladimir Majakovski (Vladimir Vladimirovič Maяkovskiй), koji je kao maloletnik bio hapšen zbog političkog aktivizma, rođen je 19. jula 1893. godine. U svojim zapisima duboko se gnušao koraka kojim ide sovjetsko društvo, nije se libio da udari na najači fragment i zbog toga je možda i njegova smrt ostala zagonetka veka.
Pored zvanja pesnika i dramskog pisca, Majakovski je mogao da se pohvali darom za slikarstvo, bio je oličenje i začetnik ruskog futurizma. Malograđanstvo, tlačenje slabijih i loše prilike, koje je revolucija donela na svojim crnim krilima, Majakovski je držao kao kost u grlu koju je samo čekao da ispljune. Neumoljivo, bez pokornosti svojih čvrstih i veoma potkrepljenih stavova, u svom književnom radu obračunavao se sa društvenim pošastima koje su opkolile tadašnju Rusiju.
On je bio “šamar društvenom ukusu”. Na pitanje zašto spaja “nežnu liriku i suštu grubost”, odgovorio je: “Dobro, ako hoćete biću kao besan, ako hoćete biću izvanredno nežan, ne muškarac, već oblak u pantalonama”. Potpuno je izmenio percepciju književnosti ugrađivanjem u njenu tananost vulgarnost, žargon, maglovite metafore. Neizvestan, buntovan, angažovan i promenljiv životni ambijent krasile su još čudnije emotivne priče.
Voleti – znači: u šumu pobeći,
i do noći tamne, bez predaha
sekirom drva seći,
rušeći snagu svog uzmaha.
Voleti – to je: čaršafe zgužvane
u bdenju zameniti Kopernikom.
Njega, a ne muža Marije Ivanovne,
smatram svojim suparnikom.
Ljubav za nas nije raj u domu;
ona neprestano šapuće o tom,
da se opet našao u pogonu
hladnoga srca motor.

Pored veoma dinamičnog društvenog i političkog angažmana, Vladimira Majakovskog pratila je čudna ljubavna priča, naime, žena Ljilja Brik (Lilya Brik), u koju je bio ludo zaljubljen, bila je udata i to baš za izdavača njegovih pesama. Uzbudljiva i rizična romansa nije imala srećan kraj, a majku svoje kćerke Majakovski upoznaje na jednom predavanju u Americi. Elem, da priča bude potpuno van okvira i nekako u duhu Vladimira Majakovskog, za rođenje svoje kćerke saznao je nekoliko godina posle njenog rođenja, žena sa kojom je bio u tajnoj vezi, Eli Džons (Elli Jones), za rođenje njihovog deteta rekla mu je tek u Francuskoj na jednom od njihovih tajnih sastanaka.
Majakovski je u ovom stihu skrio potvrdu kompleksnosti životne borbe i dao finoću toj muci sa kojom se svakodnevno suočavamo: „U ovom životu nije teško mreti. Izgraditi život kud i kamo je teže.”
U svojoj 36. godini života Majakovski je pod neutvrđenim okolnostima izvršio samoubistvo, iako je pre toga u više navrata kritikovao kukavičluk svog kolege Jesenjina (Sergeй Aleksandrovič Esenin), koji je takođe bio sam sebi dželat. Samoubistvo je izvršio pod pretpostavkom da je bio isuviše otuđen od društva u kome je stvarao, razočaran u ljubav i u nemogućnost dobijanja vize za inostranstvo.
MG81