pregleda
Filozofijski rečnik u redakciji - Vladimira Filipovića
| Cena: |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta CC paket (Pošta) Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14506
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
ISBN: Ss
Godina izdanja: Ss
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!
Vladimir Filipović (Ludbreg, 26. juli 1906 - Silba, 26. juni 1984), hrvatski filozof.
Djelovanje do 1945
Filipović je osnovnu školu pohađao u Novskoj, gimnaziju u Bjelovaru i Zagrebu, gdje maturira 1925. Studira filozofiju i slavistiku u Zagrebu, te potom u Münchenu i Berlinu (1926.-1927). Diplomirao je 1929 u Zagrebu, 1930 kod Alberta Bazale brani doktorsku dizertaciju Problem vrijednosti – Historijska i kritičko-sistematska rasprava.
Nakon doktorata radi na gimnazijama u Karlovcu i Korenici, a 1932 zapošljava se kao asistent na Odsjek za filozofiju Filozofskog fakulteta u Zagrebu, na kojom će ostati slijedeće 44 godine. Pored fakulteta postaje tajnik tadašnjeg Pučkog sveučilišta, osnovanog na inicijativu A. Bazale, a od 1939 postaje sveučilišni docent.
Za vrijeme NDH, za razliku od profesora Alberta Bazale i svog kolege docenta Pavla Vuk-Pavlovića, uspjeva zadržati položaj sveučilišnog nastavnika.
Djelovanje 1945.-1984.
Nakon Drugog svjetskog rata 1945. Bazala i Vuk-Pavlović su vraćeni na Odsjek za filozofiju Filozofskog fakulteta-Zagreb. No Bazala umire već 1947, a Vuka-Pavlovića su krajem te godine u instruiranoj akciji studenti- skojevci otjerali s fakulteta. Tako je Vladimir Filipović praktički ostajo jedini stariji nastavnik na Odsjeku Filozofije i njegov predstojnik od 1948.[1] On je bio i jedini nastavnik koji je otvoreno govorio da nije marksistički filozof, - što je u to vrijeme bilo neobično hrabro. Tad se marksizam smatrao za nešto iznad svih ostalih filozofskih pogleda na svijet - nešto poput naučnog pogleda na svijet. Filipović je svojim mlađim kolegama; asistentima i docentima otkrivao svijet dijalektičkog i historijskog materijalizma, i nastojao sačuvati duh prave filozofije. Od 1952 Filipović je izvanredni, a od 1957. i redovni profesor na Filozofskom fakultetu, na kojem predaje sve do odlaska u mirovinu 1976.[1] Njegovo pedagoško, strukovno, izdavačko i organizacijsko djelovanje bilo je od golemog značaja za dalji razvoj filozofije u Hrvatskoj pa i u drugim dijelovima tadašnje Jugoslavije.
Nastava i organizacija
Filipović je organizirao nastavu i osobno predavao razne kolegije; povijest filozofije, logiku, ontologiju, spoznaju teoriju, i bio mentor svojim asistentima i kasnijim nastavnicima. Preko svojih veza po Njemačkoj, svojim mlađim kolegama je omogućio studijske boravke po Njemačkoj (Zaklada Alexander von Humboldt). Pod njegovim vodstvom, Katedra za filozofiju izrasla je u Odsjek za filozofiju sa devet katedri i 19 nastavnika i asistenata 1980-ih godina (nakon 1990 broj nastavnika i studenata je osjetno smanjen).
Filipović je sudjelovao u osnivanju Hrvatskog filozofskog društva 8. decembar 1957, bio je prvi predsjednik Upravnog odbora HFD (1958.- 1959.), te ponovno od 1962 do 1963.[1] Na njegovu inicijativu godine 1961. pokrenut je Odjel za filozofiju Sveučilišta u Zadru, gdje je i predavao. Nakon umirovljenja 1976. predavao je na postdiplomskom studiju u Interfakultetskom centru u Dubrovniku, na Odjelu za filozofiju Sveučilišta u Zadru, te na Akademiji za kazališnu umjetnost u Zagrebu (Psihologija i Filozofija umjetnosti).
Prijevodi i izdavaštvo
Filipović je priredio niz hrvatskih prijevoda klasičnih filozofskih djela; Lukrecije, Kant, Hegel, Fichte, Scheler, za koje je napisao predgovore ili pogovore. Priredio je i dvojezična izdanja (latinski i hrvatski) kapitalnih djela starije hrvatske filozofije: Teorija prirodne filozofije Ruđera Boškovića i Nova sveopća filozofija Frane Petrića. Vladimir Filipović bio je urednik vrlo značajne i utjecajne Filozofske hrestomatije udžbenika iz filozofije u 12 svezaka, koji su počeli izlaziti od 1956. (osobno je pripremio tri), koje su pisali njegovi mladi kolege sa Odsjeka za filozofiju i urednik Filozofijskog rječnika (1965).[1]
Istraživanje hrvatske filozofske baštine
Pred kraj života okreće se proučavanju povijesti hrvatske filozofije (odnosno hrvatske filozofske baštine). Pokrenuo je osnivanje Instituta za filozofiju (1967.) i vodio ga kao ravnatelj od 1968. pa sve do smrti 1984. Filipović je bio glavni urednik časopisa Prilozi za istraživanje hrvatske filozofske baštine od njegovog pokretanja 1975. do 1984.
Filozofske koncepcije: aksiologija, kultura, pedagogija
U svojoj dizertaciji Problem vrijednosti, nasuprot ekonomističkim i psihologističkim teorijama vrijednosti, Filipović nalazi uzor u filozofiji vrijednosti Hermanna Lotzea (1817.-1881.), utjecajnog njemačkog filozofa koji je u nastojanju oko sinteze metafizike iz njemačkog idealizma i Egzaktne nauke koja je upravo tad bila u usponu, uvidio bitnu razliku - prirodne zbilje konstituirane na kauzalitetu i ljudske zbilje usmjerene na smisao i svrhu, digao problem vrijednosti i etike općenito na rang i dostojanstvo fundamentalne filozofije, tj. metafizike. Lotzeovu ideju Filipović međutim ne razvija dalje u smislu Neokantovske badenske škole koja se nastavlja na Lotzea (po kojoj postoji apsolutna, transcendentalna sfera u kojoj se temelje vrednote). Filipović prije Drugog svjetskog rata razmatra te ideje u skladu sa Brentanovom teorijom intencionalno-predmetno oformljene svijesti, uz utjecaj M. Schelera i N. Hartmanna; on razvija fenomenologijsku filozofiju vrijednosti. Vrijednosna predmetna intencija jest primarna funkcija svijesti.
Tako utemeljena aksiologija ide po Filipoviću ruku po ruku s filozofijom kulture. Iz povijesti i raznolikosti kultura ne slijedi nužno vrijednosni relativizam. Kulture predstavljaju različite sustave objektivnih, nadindividualnih, nadvremenskih, apsolutnih vrednota; mijenja se samo čovjekov odnos prema njima. Taj pristup primjenjuje u raspravi Pedagogija i aksiologija (1934.): Učitelji su odgojitelji, moraju imati osviješten sustav vrijednosti, što ga trebaju prenijeti djeci koju im povjeravaju roditelji i cijela nacionalna zajednica.
Nakon Drugog svjetskog rata Filipović se ne bavi više aksiologijom, jer to novi režim odbacuje kao izdanak idealističke filozofije. Zbog tog on svoje djelovanje ograničava na nastavu, prevođenje i uređivanje knjiga. Iako više nije objavljivao teorijske članke na temu aksiologije, bilo je iz čitavog njegova djelovanja očito da je do kraja života slijedio navedena načela.
Filipovićev utjecaj na odbacivanje marksističkog dogmatizma
Filipović je nastojao prosvjetiteljski djelovati na prvu generaciju akademski školovanih marksista, ranih 1950-ih, upućujući ih na klasični njemački idealizam kao filozofijski izvor Marxove misli. U tome je imao mnogo uspjeha i bitno je pridonio da oni odbace uprošćeni staljinistički marksizam i teoriju odraza. Djelomični plod njegovih nastojanja bili su i njegovi mladi kolege koji su 1964. godine pokrenuli časopis Praxis (neo)marksističke orijentacije.
U povodu 100 godišnjice njegove smrti su Institut za filozofiju i Matica hrvatska organizirali 2006. (07.12.- 09.12.) Znanstveni skup Vladimir Filipović- Život i djelo[2]
Djela
Filozofija i život, Zagreb, 1938.
Logika za srednje škole, Zagreb, 1941.
Filozofija renesanse i odabrani tekstovi filozofa, Zagreb: Matica Hrvatska, 1956.
Klasični njemački idealizam i odabrani tekstovi filozofa, Zagreb: Matica Hrvatska, 1962.
Novija filozofija zapada i odabrani tekstovi, Zagreb: Matica Hrvatska, 1968.
Klasični njemački idealizam, Zagreb: Matica Hrvatska, 1979.
Filozofski rječnik, Zagreb: Matica Hrvatska, 1989.
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 79944681
