ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1980
Jezik: Srpski
Autor: Strani

U dobrom stanju

Teorija historijskog materijalizma : popularni udžbenik marksističke sociologije / Nikolaj J. Buharin ; predgovor Vjekoslav Mikecin ; [preveo Petar Gljebov]
Vrsta građe udžbenik
Jezik hrvatski
Godina 1980
Izdavanje i proizvodnja Zagreb : Globus, 1980
Fizički opis XLIX, 354 str. ; 22 cm
Drugi autori - osoba Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009 = Mikecin, Vjekoslav, 1930-2009
Gljebov, Petar
Zbirka Biblioteka Prometej ; 11
ISBN (karton)
Prevod dela: Teorija istoričeskogo materializma
O Buharinu i o njegovoj `Teoriji historijskog materijalizma`: str. VII-XLXI
Bibliografija/ sastavio V.M.: str. 339-350.
Predmetne odrednice
Istorijski materijalizam
Marksistička sociologija
Buharin, Nikolaj Ivanovič, 1888-1938
Бухарин, Николай Иванович, 1888-1938

Nikolaj Ivanovič Buharin (rus. Никола́й Ива́нович Буха́рин; Moskva, 9. oktobar 1888 — Moskva, 15. mart 1938) je bio ruski marksist i revolucionar, član sovjetskog Politbiroa (1924—1929), Centralnog komiteta (1917—1937), predsedavajući Kominterne (1926—1929), tvorac Nove ekonomske politike, glavni urednik Pravde (1918—1929), Izvjestja (1934—1936), Velike Sovjetske enciklopedije, jedan od autora Azbuke komunizma (1919) i drugih dela.



Biografija
Rođen je 1888. godine u Moskvi.[1] Političku karijeru je započeo tokom studija na Moskovskom univerzitetu kada se sprijateljio s kasnijim poznatim sovjetskim piscem Iljom Erenburgom i postao član Ruske socijaldemokratske radničke partije 1906. godine. Pridružio se boljševičkoj frakciji.

Nakratko je bio uhapšen 1911, ali je ubrzo deportovan u Onjegu kod Arhangelska. Od tamo je uspeo da pobegne i smestio se u Hanover, a zatim u Krakov 1912, gde se po prvi put upoznao s Lenjinom. Godine 1916, se nalazio u Njujorku gde je sarađivao s Trockim.

Oktobarska revolucija
Nakon izbijanja Februarske revolucije 1917, Buharin se vratio u Rusiju[2] i delovao u moskovskom partijskom komitetu. Dana 10. oktobra 1917. bio je izabran u Centralni komitet RSDRP.[3] Tokom Oktobarske revolucije, Buharin je izradio nacrte dekreta moskovskog sovjeta, koje je zatim predstavio petrogradskom sovjetu.[4] Nakon revolucije, postao je glavni urednik partijskog glasila Pravda.[5]

Istinski je verovao u svetsku revoluciju, te je bio protivnik potpisivanja mirovnog sporazuma sa Centralnim silama, verujući da će nastavak rata dovesti do ustanka radničke klase širom Evrope.[6] Do 1921. je napustio ova radikalna uverenja i prihvatio Lenjinovu tezu o Rusiji kao bastionu diktature proletarijata za neku buduću svetsku revoluciju.

Frakcijske borbe
Nakon Lenjinove smrti 1924. godine, Buharin je postao punopravni član Politbiroa SKP(b). U prvobitnim frakcijskim borbama se svrstao uz Staljina koji se postavio kao centrist u Partiji i zalagao se za nastavak NEP-a. Buharin je bio taj koji je formulisao tezu o izgradnji „socijalizma u jednoj zemlji“, a koju je kasnije propagirao Staljin. Međutim, Staljin nije bio zadovoljan sporim napredovanjem NEP-a te se zalagao za ubrzanu industrijalizaciju i kolektivizaciju. Buharinu se nije dopadala njegova koncepcija, te je više bio za umerenu industrijaliizaciju u kojoj bi seljacima bio ponuđen način da steknu dovoljno hrane za sebe i za prodaju.

Buharin je s vremenom sve više gubio potporu u zalaganju za NEP, te ga je javno prvo napao Grigorij Zinovjev, a zatim i Staljin. Staljin ga je ubrzo potpuno izolovao, te je Buharin ostao bez svake potpore.

Pogubljenje
Tokom Staljinove Velike čistke Buharin je bio osuđen na Moskovskim suđenjima kao poslednji značajni sovjetski komunistički lider. Smrtna presuda bila je izvršena 15. marta 1938. godine u doba nacističke aneksije Austrije pa je vest o njegovom pogubljenju prošla gotovo nezapaženo u medijima.