ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 413
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Turopolje je deo Posavine južno od Zagreba, ograničeno desnom obalom Save na istoku i severu, Vukomeričkim goricama na zapadu i Kupom na jugu.

Geografski položaj
Geografski u najužem smislu Turopolje se odnosi na ravnicu koja se pruža na aluvijalnoj ravni dugoj 45, a širokoj do 23 km, koje zauzima područje od oko 600 km², s prosečnom visinom od 110 metara nadmorske visine. Turopoljska aluvijalna ravan nalazi se između Posavine (močvarnije nizije uz reku Savu) na severu i Vukomeričke gorice (niskog uravnjenog gorja)na jugu. Kroz Turopoljsku niziju teče reka Odra s pritokom Lomnicom.

U nešto širem smislu u Turopolje se ubraja prostor nekadašnje opštine Velika Gorica koji obuhvata Turopoljsku Posavinu, Turopoljsku ravnicu, srednji deo Vukomeričkih gorica sve do srednjeg Pokuplja.

U najširem smislu od davnine Turopoljem se naziva širi prostor koji je ograničen sa prirodnim međama a proteže se između reke Save na severu, reke Kupe na jugu, Žumberačke gore na zapadu i dela grada Siska koji se nalazi u međurečju Save i Kupe na istoku.

Najveće naselje je grad Velika Gorica, koje se pod imenom Gorica prvi put spominje 1228. godine. Druga važnija naselja su: Mraclin (mlađe kameno doba), Velika Mlaka, Staro Čiče (bronzano doba), Šćitarjevo (rimsko doba), Gornji Hruševec (rimsko doba), Lukavec (15. vek), Lekenik, Vukojevac, Pešćenica, Buševec, Kuče, Ogulinec, Kravarsko, Vukovina, Pokupsko, Poljana Lekenička, Brežani Lekenički, Bukevje, Roženica, Gornji Vukojevac, Donji Vukojevac...itd.

Istorija
Ime Turopolje nastalo je po vrsti Evropskog Bizona (govedu Tur) koje je živelo u Turopoljskim šumama hraneći se visokom travom i raznim drugim biljem. Poslednji primerak te životinje zabiležen je oko 1800-te godine.

Prvotno prostor Turopolja nastao je kao Turopoljski Arhiđakonat (kasnije „Plemenita opština Turopolje“) protežući se od Samoborsko-Okićkog poseda na zapadu pa sve do Lekenika gde se graničila sa Kaptolskim-Sisačkim posedom na istoku, na severu od Svete Klare i reke Save graničeći se sa posedima Gradeca i Zagrebačkog Kaptola pa sve do Gornjeg Hruševca na jugu u Vukomeričkim goricama gde je Turopolje graničilo sa posedom Topuske opatije.

Unutar ovih granica živelo je slobodno stanovništvo koje je bilo udruženo u porodične zadruge i posedovalo je svoju vlastitu zemlju te nije bilo podložno velikašima niti bilo kakvom kmetskom odnosu.

Zbog povlastica koje je stanovnicima Turopolja dao Hrvatsko-Ugarski kralj Bela četvrti, Turopoljci su zadržali slobodu i postali Plemići jednoselci (sami svoji gospodari) i nikada nisu postali ničiji kmetovi. Oduvek su Turopoljci zbog sačuvane slobode i samostalnosti bili slobodoumni i ponosni ljudi što je na zanimljiv način opisao poznati Hrvatski književnik i novelist Slavko Kolar u svojim novelama „Breza“ i „Svoga tela gospodar“ opisujući život Turopoljskog sela Gornji Hruševec.

Nakon drugog svetskog rata ukinuta je „Plemenita opština Turopolje“ i nastala je nova opština pod imenom Velika Gorica kao naslednica nekadašnje opštine.

U devedesetim godinama 20-og veka opština Velika Gorica raspala se na Grad Veliku Goricu, i opštine Kravarsko, Pokupsko i Orle kao pravne naslednice nekadašnje Plemenite opštine Turopoljske....