Žarko Laušević Godina prođe dan nikadTvrdi povez sa zaštitnim omotomPosle decenije ćutanja, povučenosti, zatvorenosti u svoje patnje i preslišavanja, sjajni glumac napisao je na 450 stranica autobiografiju.Knjiga bolne istine, zavodljive tuge, nesebičnog preispitivanja, oporog priznanja, grešničke nade, očuvang dostojanstva, ljudske spoznaje.Prema Vukotićevim rečima, Laušević plastično vaja i razgrće sudbine svojih zatvorskih drugova, slika galeriju kažnjenika, nesrećnika sabijenih iza rešetaka. Ali, na pojedinim mestima i sebe crta kao klovna, znajući da se predstava igra dugo, u više činova, u tuđoj scenografiji... Zato s vremena na vreme, stranice knjige natapaju vodoskoci šale, humora i topline, slapovi koji peru i telo i dušu.- Ovo je knjiga bolne istine - zaključio je Vukotić. - Zavodljive tuge. Nesebičnog preispitivanja. Oporog priznanja. Grešničke nade. Očuvanog dostojanstva. Maštovitog traganja. Ljudske spoznaje.Žarko Laušević (19. januar 1960) srpski i jugoslovenski filmski glumac.Žarko je diplomirao glumu na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Bio je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta, gde je ostvario uloge u velikom broju predstava. Na filmu je debitovao 1982. godine, ulogom u filmu Progon. Iste godine ostvario je značajne uloge u filmovima Savamala i Direktan prenos. Vrlo brzo je dobio jednu od glavnih uloga u TV seriji Sivi dom (1984), koja mu je donela veliku popularnost. Nakon toga, igrao je uloge u više od dvadeset filmova i televizijskih serija, među kojima su: Šmeker (1985), Svečana obaveza (TV) (1986), Dogodilo se na današnji dan (1987), Oficir s ružom (1987), Braća po materi (1988), Boj na Kosovu (1989), Original falsifikata (1991), Bolje od bekstva (1993), Kaži zašto me ostavi (1993), Nož (1999).Suđenja za ubistvoDana 31. jula 1993. godine, Žarko i njegov pet godina stariji brat Branimir, zvani Mili, napadnuti su od grupe huligana u blizini podgoričkog lokala „Epl”. Tom prilikom je Žarko iz svog pištolja CZ-99 usmrtio napadače Dragora Pejovića i Radovana Vučinića, a teško ranio Andriju Kažića, dok je ovaj prilazio da se pridruži napadačima. Osuđen je na 15 godina zatvora zbog dvostrukog ubistva.[1] Ta je presuda, nakon žalbi, potvrđena 1994. godine. Kaznu je izdržavao u Spužu i Požarevcu. Nakon ukidanja presude od strane Saveznog suda, po ponovnom pretresu februara 1998. godine, kojim je predsedavala sudija Svetlana Vujanović, izrečena mu je kazna od 4 godine zatvora zbog dvostrukog ubistva u prekoračenju nužne odbrane. Budući da je u tom trenutku već izdržao 4,5 godine, pušten je na slobodu.Ubrzo nakon toga je napustio zemlju i nastanio se u Njujorku, u SAD.Vrhovni sud Crne Gore je, po žalbi tužioca 30. marta 2001. godine, tu odluku o kazni preinačio i izrekao kaznu od 13 godina zatvora.[1]Dana 3. jula 2009. godine, saopšteno je da je Laušević uhapšen u Sjedinjenim Američkim Državama zbog boravka u SAD bez vize i da se razmatra njegova ekstradicija Srbiji po međunarodnoj poternici koja je raspisana 2002. godine na zahtev Trećeg opštinskog suda u Beogradu.[2] Dana 14. septembra 2009. godine, sud u Njujorku doneo je odluku o ukidanju pritvora Lauševiću.[3]Godine 2011, objavio je knjigu Godina prođe dan nikad. Septembra 2013. iz štampe je izašla Druga knjiga.[4]Dana 29. decembra 2011, pomilovao ga je predsednik Republike Srbije Boris Tadić.[5] Srpski pasoš uručio mu je 1. februara 2012. ministar unutrašnjih poslova Ivica Dačić u Njujorku.[6]O njegovom životu napravljen je film „Lauš” po ideji, scenariju i u režiji Branke Bešević Gajić, čija je premijera održana u februaru 2014. godine u Sava centru.[7]Posle više godina posetio je Srbiju i Crnu Goru u maju 2014. godine3/18