Miroslav Josić Višnjić Sabrane pripovetkeTvrdi povezIzdavač DraganićMiroslav Josić Višnjić rođen je 1946. godine u Staparu (Bačka), a preminuo je 2015. godine u Beogradu. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, Učiteljsku školu u Somboru, a na Filološkom fakultetu u Beogradu apsolvirao je na grupi za opštu književnost i teoriju književnosti. Godine 1966. postao je član Udruženja književnika Srbije i od tada, pa sve do smrti, živeo je i radio u Beogradu povremeno boraveći u rodnom Staparu.Bavio se najrazličitijim poslovima u vezi sa knjigom (jedan je od prvih privatnih izdavača u to doba – Književna fabrika „MJV i deca“).Objavio je u više izdanja knjige pripovedaka: Lepa Jelena, Dvanaest godova, Kvartet, Novi godovi, O dudu i grobu, Priče iz trapa, Đurđevdan i drugi datumi; novelu Roman o smrti Galerije, romane: Češka škola, Pristup u svetlost, Odbrana i propast Bodroga u sedam burnih godišnjih doba, Pristup u kap i seme, Svetovno trojstvo, Pristup u počinak, Roman bez romana, Dok nas smrt ne rastavi, Stablo Marijino, Baron iz šaraga; prepisku iz vremena bombardovanja Ratna pošta i komentari; knjige tekstova U drugom krugu, Đerdan od divana, Pisma srpskim piscima, Margina, Dok srce kuca; dva izbora: Azbučnik prideva u srpskoj prozi dvadesetog veka i Antologiju srpskih pripovedača 19. i 20. veka; knjige pesama Azbuka smeha, Osim sveta i Zaveštanje... itd.Njegova proza objavljena je u više antologija i zbornika, u zemlji i inostranstvu, a prevođena je na francuski, poljski, engleski, nemački, mađarski, holandski, italijanski, slovački, bugarski, češki i makedonski jezik.Dobio je više književnih priznanja za životno delo: gračanički Zlatni krst kneza Lazara (2003), nagradu Todor Manojlović (2004), Račansku povelju (2006) i Veljkovu golubicu (2007), kao i za pojedine knjige: nagradu Isidora Sekulić (1969), lista Mladost (1971), Ljubiša Jocić (1978), Ninovu nagradu kritike (1990), Borbinu nagradu (1992), Stanislav Vinaver (1992), Borisav Stanković (1992), Oktobarske nagrade Beograda i Sombora (1994), Ivo Andrić (1998), Jovan Skerlić (2010) i Svetozar Ćorović (2015).3/14