ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1932
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Izdanje Narodno delo 1932 g. nema korise, sve strane u dobrom stanju, mi smo stavili samo neki prirucni omot, nisam skenirala Sadržaj jer je popis dela ogroman - 160 naslova, mislim da je tu SVE što je napisao. Knjiga ima 465 str.

Dimitrije Dositej Obradović (1739-1811) je bio srpski filozof i prosvjetitelj. Smatra se jednim od najvažnijih predstavnika srpskog i južnoslovesnkog prosvjetiteljstva.

Njegova najpoznatija djela su Pismo Haralampiju, Saveti zdravoga razuma i Život i priključenja.

Biografija
Rodio se oko 1740.godine u Čakovu u Banatu (danas rumunski Banat), u zanatlijskoj porodici. Još kao đak osnovne škole, odaje se sanjarenju i verskom zanosu. Posle smrti njegovog oca, njegov tetak, da bi ga izlečio od sanjarenja i misticizma, izvadi ga iz škole i da na zanat. Dositej Obradović je kao mlad šegrt oko 1750. godine prisustvovao besedi temišvarskog episkopa Georgija Popovića, koja je na njega ostavila veliki utisak. Georgije Popović je bio prosvećeni srpski episkop, koji je veličao zdrav razum, zagovarao reformu crkve i govorio da ne treba slepo verovati.

No žeđ za naukom, koju je on gledao u crkvenim knjigama, ne ostavi ga ni docnije, i čim se prilika ukaza, on ostavi zanat i rodbinu i pobeže u fruškogorski manastir Hopovo. Tu se zakaluđeri i počne ozbiljno misliti na pustinjački život. Ali kad bolje i bliže upozna manastirski život i kaluđersko bratstvo, on vide da to ne odgovara životopisima svetaca i njegovim iluzijama. Pored toga, dođoše mu do ruku i druge, „graždanske` knjige, iz kojih on uvide da izvan crkve postoji i druga mudrost i drukčiji moral, upravo ono za čim je žudeo. Posle tri godine manastirskog života on ostavi manastir da se više nigda u njega ne vrati. Od toga trenutka nastaju njegova neprekidna putovanja radi studija.
Kao učitelj i domaći vaspitač, ili kao manastirski gost obilazi skoro ceo Balkan i Malu Aziju, zatim Italiju, Nemačku, Francusku, Englesku, Austriju i Rusiju. U Smirni je proveo nekolike godine, kao đak čuvene grčke bogoslovske škole Jeroteja Dendrina. Tu i na Krfu dobro je naučio grčki jezik, književnost i filozofiju. Posle toga ponovo živi u Dalmaciji kao učitelj, zatim u Zadru i Trstu. Iz Trsta ode u Beč, gde provede punih šest godina u učenju nemačkog jezika i kulture. Kao učitelj jezika odlazi iz Beča u Karlovce i Moldaviju. Mantiju je skinuo tek kada se upisao u Haleu da sluša filozofiju. Filozofske studije nastavlja u Lajpcigu i tu počinje i sam pisati. 1783 štampa svoje prvo i najbolje delo Život i priključenija. Putovao je još u Pariz, London i Rusiju, gde je bio pozvan za nastavnika jedne vojne škole.

Prvi njegovi rukopisni radovi samo su prevod ili prerada popularnih praktično-moralnih spisa novogrčkih i italijanskih. Tako, Bukvica je jedan mali prevod iz Jovana Zlatousta namenjen pop-Avramovoj kćeri Jeleni iz Kosovog polja niže Knina. Dositej je tada (1765 g.) napisao prvu knjigu `na prost srpski jezik`, i time udario osnov za svoj bogati i plodonosni književni rad. Hristoitija prevod jednog novogrčkog dela iz XVIII veka, Basne su prevod Ezopa, Fedra, Lafontena i Lesinga. Uz basne je Dositej dodavao svoja značajna „naravoučenija`, kao moralne komentare pojedinih basana. Svoja glavna i najbolja dela počinje objavljivati od godine 1783.
Prvo je štampao Život i priključenija, svoje najbolje i najoriginalnije delo. Tu je ispričao svoj život od rođenja do četrdeset i treće godine i svoju zanimljivu biografiju propratio refleksijama o potrebi škola i nauke i o duhovnoj zaostalosti kaluđera, koje oštro napada. Posle toga štampa Sovjete zdravoga razuma, najizabranije misli i savete učenih ljudi s raznih jezika prevedene. To su moralni i polemični ogledi, puni prosvetiteljskih misli. Zatim objavljuje Sobranije, zbirku ogleda iz morala i praktične filozofije: o patriotizmu, o ljubavi k naukama, o laži, o čitanju, o umerenosti itd.Dositej je i prevodio sa raznih jezika: „Etiku` od italijanskog pisca Soavija i ,,Slovo poučitelno` od nemačkog protestantskog mislioca Colikofera.

Prvi Dositijev štampani rad je Ljubezni Haralampije, štampan u Lajpcigu kao poziv za pretplatu na „Sovjete zdravog razuma`. Ljubezni Haralampije je pisan u aprilu 1783 upućen jednom prijatelju u Trstu, Srbinu iz Hrvatske. Ovo je bila u isti mah i neka vrsta književnoga manifesta i poziv na pretplatu za delo Sovjeti zdravogo razuma, koje je izašlo tek 1784. U toku 1783 godine Obradović je promenio nameru, i mesto Sovjeta zdravago razuma izdao u leto iste godine prvi deo Života i priključenija.

Ljubezni Haralampije je u stvari njegovo čuveno programsko pismo, gde su u vidu manifesta izložene njegove osnovne ideje.Dositej izlaže da je nameran štampati za narod jednu knjigu na prostom narodnom jeziku za proste seljake. On je uvideo da od „Budima do Andrijatičeskoga Mora` živi jedan narod, koji jednim jezikom govori. „U Srbiji, u Bosni, u Slavoniji, u Dalmaciji, Ercegovini svuda je u seljani ovi kraljevstva karakter voopšte jednak, kao da su, kako i jesu, jedna familija`. ,,Ko ne zna da žitelji crnogorski, dalmatinski, hercegovski, bosanski, servijanski, horvatski, slavonijski, sremski, bački i banatski jednim jezikom govore?` „Govoreći za narode, koji u ovim kraljevstvam i provincijam živu, razumevam koliko grčke crkve, toliko i latinske sledovatelje, ne isključavajući ni same Turke Bošnjake i Ercegovce, budući da zakon i vera može se promeniti, a rod i jezik nikada. Bošnjak i Ercegovac Turčin on se Turčin po zakonu zove, a po rodu i po jeziku, kako su god bili njegovi čukundedovi, tako će biti i njegovi poslednji unuci...Za sav dakle srpski rod ja ću prevoditi slavni` i premudri` ljudi misli i sovjete, želeći da se svi polzuju. Moja će knjiga biti za svakoga koji razumeva naš jezik i ko s čistim i pravim srcem želi um svoj prosvetiti i narave poboljšati.

Misao o verskoj trpeljivosti i ravnopravnosti, koju je primio od filozofa XVIII veka, pomogla mu je da se uzdigne nad starinskim shvatanjem nacionalizma po veri. Proklamujući narodno jedinstvo odlučno i potpuno, on ipak ne propoveda šovinizam i isključivost, već neprekidno poziva i ypyćyje narod da primi od drugih kulturnih naroda ono što je kod njih bolje i naprednije. Cela se njegova delatnost upravo na to i svodi. On je jedno vreme verovao da će Josif II osloboditi Srbe od turskog ropstva, ali čim je video da je tu istorijsku ulogu preuzela Srbija sa Karađorđem na čelu, on dolazi u nju i na delu počinje sprovoditi ono što je ranije pisao i mislio. Sa nacionalno-političkog gledišta značaj Dositijev je veliki. Da nije ništa drugo stvorio, to bi bilo dovoljno da uđe u red naših najvećih ljudi iz prošlosti.

Mesto plemenskog i veroispovednog shvatanja nacije on je postavio novo i savremeno. Ali i u književnosti i našoj kulturi uopšte on stvara novo i ruši staro. Do njega, književnost je bila lokalnog, plemenskog ili veroispovednog karaktera, pisana pokrajinskim narečjem ili jezikom odgovarajuće veroispovesti. Dositej prvi svesno stvara pravu nacionalnu književnost na čistom narodnom jeziku, namenjenu najširim slojevima srpskog naroda. Do njega, na književnosti su poglavito radili crkveni ljudi za crkvene potrebe; on kida sa tradicijom i počinje unositi u narod napredne ideje sa Zapada, ono što je naučio i primio iz racionalističke filozofije XVIII veka.On kupi i prerađuje velike istine, poučne i lepe misli iz svih vremena i od svih naroda, od Platona i Aristotela do Labrijera, Molijera, Lesinga i Voltera. Kao ubeđeni pristalica racionalističke filozofije, Dositej veruje u svemoć razuma i nauku ističe iznad svega. Učiniti nauku i filozofiju dostupnim svima ljudima, i onim u najzabačenijim selima, to je on postavio kao najviše načelo. Svi njegovi radovi su uglavnom zbirke prevedenih i prerađenih `raznih poučnih stvari`, od `svega pomalo ali lepo`, kako sam kaže.

Prvi srpski ustanak ga je zatekao u Trstu. On se od početka stavlja u službu srpskih ustanika: prvo kupi priloge za njih, a potom vrši razne poverljive misije između ustanika i Rusije i najzad konačno prelazi u Srbiju. Kao najprosvećeniji i najučeniji Srbin svoga vremena, on postaje prvi ministar prosvete u Srba, organizuje škole, miri i upućuje ustaničke vođe, postaje član Praviteljstvujuščeg sovjeta i lični sekretar i savetnik Karađorđev.
Umro je 1811 god. u Beogradu.